Ένα από τα φαινόμενα που εντυπωσιάζουν στο ενημερωτικό δελτίο, είναι εκείνο των φυσιογνωμιών που δείχνονται …χωρίς να δείχνονται. Φιγούρες ασαφείς, θολές, σκιώδεις, πίσω από μπαλονάκια, συνοδευόμενες απ’ τη φωνή ενός “ρεπόρτερ” που φλυαρεί για απίθανα πράγματα γύρω από “58χρονους” και “39χρονες”.
Το φαινόμενο αγγίζει ιστορικό peak με την περίπωση της “γυναίκας με το βιτριόλι”. Την οποία αδυνατώ μεν, όπως όλες του είδους της, να παρακολουθήσω πάνω από ένα δευτερόλεπτo – χρόνος που απαιτείται για να πιάσω το κοντρόλ – αλλά υπάρχει εδώ μια διαφορά: φαίνεται αδύνατο να αρχίσεις καν να παρακολουθείς δελτίο, χωρίς να πέσεις σε μια απ’ τις “σέξι” πόζες του θύματος με το μπαλόνι στο πρόσωπο, ή σε μια απ’ τις μη-εικόνες της θύτριας.
Η συλλογιστική, αν μπορούμε να την ονομάσουμε έτσι, που διέπει την τακτική των τηλεορασάνθρωπων, θα μπορούσε να περικλείεται στις παρακάτω φράσεις:

Η τηλεόραση δεν είναι μέσο μαζικής ενημέρωσης, όπως την θέλουν κάποιοι. Είναι η αιχμή του δόρατος της βιομηχανίας του θεάματος. Πρώταρχική ασχολία μας λοιπόν είναι να δείχνουμε εικόνες. Η δύναμη του μέσου πηγάζει από αυτές. Οφείλουμε να προβάλλουμε ένα αριθμό εικόνων, κινούμενων ή ακίνητων σε κάθε ρεπορτάζ, όχι στο πλαίσιο ενός χαλαρωτικού υποτίθεται infotainment, αλλά στο πλαίσιο καθαρόαιμης προβολής ισχύος.
Ελλείψει εικόνας, θα δείξουμε ένα σκίτσο, ασχέτως του αν αυτό δεν δείχνει τίποτα. Μα ακόμα κι αν η έκθεση ενός προσώπου απαγορεύεται απ’ το νόμο *, υπάρχει πάντα το μπαλονάκι. Αυτό μας επιτρέπει να σας δείξουμε εκείνο που …δεν μπορούμε να σας δείξουμε. Γιατί το θέμα δεν είναι να το δείξουμε, αλλά να δείξουμε ότι το “έχουμε”.
“Έχουμε” το γεγονός, “έχουμε” την αφήγηση, “έχουμε” τον κόσμο.

* …πράγμα που ισχύει όλο και πιο αραιά. Τις προάλλες άκουγα διαπρεπή δικηγόρο [= διαπρέποντα στα τηλεοπτικά πάνελ] να ισχυρίζεται ότι η εικόνα του κατηγορούμενου ως βιαστή …καλώς προβάλλεται από την τηλεόραση, γιατί …έτσι διευκολύνεται η αναγνώριση και η καταγγελία του από τυχόν άλλα θύματα. Ο ισχυρισμός “πέρασε” χωρίς αντίλογο.