Ο άνθρωπος που προσπαθεί να είναι αντικειμενικός, δεν είναι ο άνθρωπος των ίσων αποστάσεων : σύσσωμο το Ρεπουμπλικανικό κόμμα καταδίκασε τη βία, πριν ξεσπάσει [ο DT παρότρυνε τους οπαδούς του σε μια “ειρηνική και πατριωτική διαδήλωση”] και φυσικά αφού ξέσπασε.
Οι Δημοκρατικοί απ’ την άλλη, δεν βρήκαν λέξη να πουν όλο το καλοκαίρι για το όργιο βίας στους δρόμους των αμερικανικών πόλεων, στοχευμένης από τον όχλο των BLM, Antifa, στη μικρο-μεσαία ιδιοκτησία. “Πού έχει ακουστεί ότι οι διαδηλωτές πρέπει να είναι ευγενικοί και ήσυχοι;”, “Riots are the voice of the unheard” [Martin Luther King] είναι κάποιες απ’ τις ατάκες που κυριαρχούσαν στον δημόσιο διάλογο. Αυτό που πρότειναν, ήταν η συρρίκνωση των πόρων της αστυνομίας [defund the police] ή και η κατάργηση της, με το reanimated corpse Joe Biden να αναφέρεται σ’ αυτήν σαν στον “εχθρό του λαού”.
Εντύπωση κάνει, ως εκ τούτου, σήμερα η υποκρισία αυτών των ανθρώπων, πολιτικών και διαπλεκόμενων μ’ αυτούς δημοσιογράφων των corporate media. Σε εντυπωσιάζει το θράσος τους, ακόμα κι αν ξέρεις το σχέδιο που το υπαγορεύει [βλ. post ΨΗΦΙΑΚΑ ΤΑΓΜΑΤΑ ΕΦΟΔΟΥ].
Μια εξ αρχής …παράπλευρη απορία μου : γιατί άραγε είναι κατ’ αρχήν έγκλημα η εισβολή στο “ναό της της δημοκρατίας” όταν ο λαός αισθάνεται ότι η “δημοκρατία” τον περιγελάει; επίσης, γιατί αυτή η εισβολή είναι πιο κολάσιμη από την εισβολή σε σπίτια και μαγαζιά απλών ανθρώπων, το κάψιμο και την καταστροφή τους, από αποβράσματα που ποζάρουν ως ακτιβιστές και social justice warriors;
Η Kamala Harris είναι ένα άτομο που …ήδη χρειάζομαι ειδικό διαλογισμό για να αντέξω την παρουσία του. Ακούστε [κάτω] αυτό το πλάσμα να μιλάει, τον Ιούνιο, για τις “ακτιβιστικές δράσεις” – για όσους έχουν …ίδιο πρόβλημα μ’ εμένα, το “ζουμί” αρχίζει στα 5΄33” – έχοντας κατά νου ότι κοιτάτε την επόμενη πρόεδρο των ΗΠΑ. Δεν παριστάνω τον προφήτη, δεν πρόκειται για πρόβλεψη, αλλά για απλή αριθμητική.