Σε περίπτωση που αναρωτιόμασταν εάν υπήρχε τρόπος αναβίωσης του παρακαλλιτεχνικού διπόλου «σκυλάδικο – ‘έντεχνο’» το οποίο έπαιξε τον δικό του ρόλο στην «ανάπτυξη» της χώρας μας, η απάντηση είναι: υπάρχει, και λέγεται …Covid-19.
Με τη Βίσση να «συμφιλιώνεται» με τη Βανδή ενώ το Twitter αποθεώνει, με την πλέον κατάπτυστη εκπομπή από καταβολής τηλεόρασης [«Στην υγειά μας ρε παιδιά»] να συνεχίζει ανέγγιχτη από ιούς και μέτρα [αγκαλιές, φιλιά, χοροί, ούτε μάσκες ούτε αποστάσεις, και τρώε εσύ «πολίτη» τους μπατσο-ειδικούς στη μάπα] το πολυπολιτισμικό “ό,τι να’ναι με το Mega” [από Σαββόπουλο μέχρι Ρόκκο, Μαζωνάκη] και μην ξεχάσω την ποιοτική παρέα του New Year’s Eve στην ΕΡΤ [Δεληβοριάς, Μποφίλιου, Μπάμπαλη, Φάμελος, Κεφαλά, Θηβαίος, και η επιτομή της ποιότητας Μίλτος Πασχαλίδης], το lockdown δίνει περιστασιακό φιλί ζωής σε ανθρώπους που υπό φυσιολογικές συνθήκες [ = όχι κομματικού φεστιβάλ με δωρεάν είσοδο] θα μάζευαν 20 άτομα έκαστος, συμπεριλαμβανομένων συγγενών και φίλων.
Υπό την έννοια που η «συνάντηση του ανθρώπου – μηχανής» προϋποθέτει τη διαδικασία εκφυλισμού του πρώτου & εκλέπτυνσης της δεύτερης, υπό την έννοια που, μέτρα όπως αυτά εδώ, δεν θα μπορούσαν να νοηθούν παρά υπό τις συνθήκες αγελαίου αυτισμού που διέπουν την «κοινωνία» μας, η εκπληκτική υποβάθμιση του μουσικού φαινομένου είχε αναγκαστικά ως προοίμιο την επικράτηση «καλλιτεχνικών προσωπικοτήτων» όπως οι παραπάνω. Στην παρούσα φάση, μοναδική χρησιμότητά τους για ένα σύστημα που τρέφεται απ’ τις σάρκες του είναι η ιδιότητα που βάναυσα τους εξομοιώνει: αποτελούν εικόνες μιας άλλης εποχής, υλικό προς ανακύκλωση.