Το νέο, δύσκολα [αν είναι καν] διαχειρίσιμο, σκάνδαλο για την Biden administration αφορά στα χιλιάδες έγγραφα του Πενταγώνου που έχουν διαρρεύσει / δημοσιευτεί σε διαδικτυακούς τόπους, του Twitter συμπεριλαμβανομένου. Από αυτά αποκαλύπτονται πληροφορίες [- προϊόντα παρακολούθησης] των μυστικών υπηρεσιών για εχθρούς αλλά και φίλους [Ισραήλ, Ν. Κορέα etc]. Και το σημαντικότερο, επιβεβαίωση των υποψιών ότι ο “πόλεμος στην Ουκρανία” είναι στην πραγματικότητα αυτό που τον έχει ονομάσει ο Ρώσος πρόεδρος : a proxy war – Αμερικανοί στρατιώτες πολεμούν, καιρό τώρα, επί ουκρανικού εδάφους …Συν, ως κερασάκι, εκτιμήσεις αναλυτών του ίδιου του Πενταγώνου περί οικτρής αποτυχίας της Ουκρανίας στους αμυντικούς / αντεπιθετικούς της στόχους, συμπεριλαμβανομένης της επανακατάκτησης των προσαρτημένων εδαφών.
Πέρα από τα καταστροφικά του ηθικού του status ψέματα [χτες ακόμα αξιωματούχοι και γκεμπελίσκοι των mainstream media μιλούσαν για ουκρανικό θρίαμβο, δικαιολογώντας τον πακτωλό των δις στρατιωτικής και οικονομικής βοηθείας], αυτό που αποκαλύπτεται εδώ είναι η ανικανότητα του αμερικανικού κράτους να κρατήσει τα μυστικά του.
Σύμφωνα τώρα [ακόμα και] με το Axios, [η διαρροή] “εξελίσσεται ταχύτατα σε συμφορά για την Biden administration, η οποία προσπαθεί να δώσει απαντήσεις στο Κονγκρέσο, το κοινό και τους συμμάχους της χώρας”.
Κάπου εδώ, και ως προς τις τελευταίες εξελίξεις του θέματος, τον λόγο έχει ένας από τους ελάχιστους που δικαιούνται “διά” να ομιλούν περί δημοσιογραφικής δεοντολογίας. Επί αμερικανικού εδάφους τουλάχιστον.
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Προσωπικά το αποκλείω να πρόκειται για πραγματική διαρροή, αλλά και να ήταν, ποτέ δεν θα έβλεπε το φως της mainstream δημοσιότητας. Δεν βρισκόμαστε στη χρυσή εποχή της.. Αυριανής ή έστω του Ασάνζ και του Σνόουντεν. Βρισκόμαστε στο 2023 όπου τίποτε απολύτως δεν δημοσιεύεται στις κωλοφυλάδες και τα πετσολάναλα χωρίς την έγκριση της εξουσίας. Ο κανόνας αυτός εφαρμόστηκε χωρίς εξαίρεση κατά τη διάρκεια της πανδημίας και του πολέμου στην Ουκρανία και οι “εξαιρέσεις” που εμφανίστηκαν καθυστερημένα σηματοδοτούσαν μια προσωρινή αλλαγή στα σχέδια των ελίτ.
Τα ίδια και με την Καϊλή. Όσο ήταν στη φυλακή, δεν είχε ακουστεί ούτε μια μικροσκοπική αμφιβολία για την ανύπαρκτη ενοχή της. Τώρα που για τους χψ λόγους αποφάσισαν (ή διετάχθησαν) οι ευρωλεχρίτες να τη βγάλουν προσωρινά, τα έπιασε ξαφνικά τα ΜΜΕ ο πόνος για το παιδί της. Ευτυχώς που ο κόσμος δε μασάει από τέτοια και συνεχίζει να την καταριέται από κεκτημένη ταχύτητα, όπως φοράει ακόμα τις μάσκες. Το πιο γελοίο είναι ότι σε καμία φάση του περιβόητου Κατάρ-γκέιτ δεν ενεπλάκη στο παραμικρό το Κατάρ. Αλλά για να το λένε όλοι, έτσι θα είναι.
Για να είμαστε αντικειμενικοί πάντως και μέσα στα πλαίσια των ημερών, προφανώς αυτά τα πράγματα συνέβαιναν από παλιά. Κανένας δεν έχει καταλάβει ποιες ακριβώς ήταν οι κατηγορίες εναντίον του Χριστού ή του Σωκράτη και ακόμα περισσότερο γιατί καταδικάστηκαν σε θάνατο, πέραν φυσικά του γεγονότος ότι μιλούσαν πολύ και δημόσια. Ειδικά η μεταστροφή του όχλου απέναντι στο Χριστό από την ανυπόκριτη λατρεία στο αναίτιο μίσος, είναι ιδιαιτέρως διδακτική. Και δεν είχαν εφευρεθεί ούτε καν οι εφημερίδες.
…Υποθέτει κανείς ειδικά ως προς τον Χριστό, όπως και για άλλους πρωταγωνιστές θυσιαστικών θρησκειών, ότι το όλο κόλπο είναι σχηματικό, μια και αυτό που χρειάζεται είναι απλώς μια θυσία.
Αυτό βεβαίως είναι όπως λες μύηση σε μια διαδικασία επινοήσεως [μη] σεναρίων με βάση τέτοιου τύπου αρχετυπικά δίπολα. Θυμάμαι ξαφνικά την πρώτη “όπερα” που είχα αυτοσχεδιάσει ως παιδάκι : το [προσχηματικό προς άγραν συναισθήματος] σενάριο ήταν ο διάλογος ανάμεσα στη “γυναίκα” και τον “άντρα” που …έφευγε για το μέτωπο! Πιάσ’ το αυγό και κούρευε.
Όπερα!? Μικρός!?
Ε, αυτή τη “δουλειά” κάνω από μικρός στο μεγαλύτερο μέρος της ημέρας : ευρισκόμενος σε ένα είδος trance αυτοσχεδιάζω μουρμουρίζοντας διάφορα – επί της ουσίας τα ακούω να προκύπτουν, είναι σαν να ακούς ραδιόφωνο αλλά με δικά σου πράγματα. Συνήθως κλείνω και τα αυτιά προς απομόνωση από τον έξω κόσμο. Κάποια στιγμή άρχισα να κρατάω και σημειώσεις. Το μεγαλύτερο μέρος της σκατομουσικούλας μου έτσι το γράφω, ένα μικρότερο μέρος σε κάποιο όργανο.
Έχουν υπάρξει γραφικά [ή όχι τόσο] στιγμιότυπα επ’ αυτού. Κάποια στιγμή στο σχολείο εν ώρα διδασκαλίας, αφηρημένος ων, έκανα αυτό το πράγμα, έχοντας κλείσει αυτιά και μάτια. Και ξαφνικά “ξυπνάω” από ένα ήχο που, όπως συνειδητοποίησα, ήταν το βροντερό γέλιο στο οποίο προέτρεπε τους συμμαθητές μου η καθηγήτρια, δείχνοντάς με σε στιλ “κοιτάτε ένα πράμα εκεί πέρα”. Υποθέτω, και δεν τους κατηγορώ, ήταν αστείο θέαμα ένας τύπος να μουρμουράει καθισμένος στο θρανίο με κλειστά τα αυτιά και τα μάτια – αυτό που μάλλον δεν μπορούσαν να φανταστούν ήταν πόσο καλύτερα πέρναγα απο εκείνους. In any case φρόντισα να μην το επαναλάβω στο συγκεκριμένο περιβάλλον.
I see your point. Μου είναι βέβαια τελείως ξένο, γιατί παρά το κόλλημά μου με τη μουσική ποτέ δεν αισθάνθηκα πραγματικά την επιθυμία ή την ανάγκη να δημιουργήσω κάτι σχετικό από μόνος μου. Οι μουσικές δημιουργίες των άλλων μού αρκούν και μάλιστα θα τις προτιμούσα anytime από τις όποιες δικές μου. Και δεν είναι ζήτημα βαρεμάρας. Μερικές φορές μου φαίνεται ότι ανάλογο είναι και το γεγονός ότι ο περισσότερος κόσμος προτιμάει να “σιγοτραγουδάει” (βλ. παπαγαλίζει) διάφορες ξένες σκέψεις, παρά να σκέφτεται από μόνος του. So who am I to condemn common human nature?
Έχω την εντύπωση ότι και οι περισσότερες “original” σκέψεις, αναδιατυπώσεις άλλων βασικών είναι [ένας απ’ τους πολλούς τρόπους να ειπωθεί αυτό είναι ο στάνταρ : … η δυτική φιλοσοφία στο σύνολό της αποτελεί ένα σχολιασμό του Πλάτωνα]. Το αυτό και με τη μουσική. Ακούγοντας τις παραλλαγές Diabelli είχα πιάσει τον εαυτό μου να σκέφτεται ότι, λίγη όρεξη να’χεις, μπορείς να “αναλύσεις” οποιοδήποτε θέμα σαν παραλλαγή οποιουδήποτε άλλου. Μου είναι εύκολο, αν μπω στη διαδικασία [πολλές φορές και …αυτόματα] να ανιχνεύσω τις ρίζες οποιουδήποτε θέματος, ακριβέστερα : εκείνο ή εκείνα που αν δεν είχαν υπάρξει δεν θα υπήρχε ούτε αυτό. Το συγκεκριμένο σκεπτικό δεν αναιρείται εκ του οτι η “ανίχνευση” είναι συχνά αυθαίρετη και λανθασμένη.
Προφανώς έχεις δίκιο. Απλώς βρίσκω ενδιαφέρον το γεγονός ότι σε όλες τις “τέχνες” (μου αρέσει που οι αρχαίοι χρησιμοποιούσαν αυτή την έννοια για τα πάντα) ορισμένοι κρατούν μια πιο ενεργητική στάση από άλλους. Παρθενογένεση φυσικά δεν υπάρχει σε κανένα τομέα και, αν κάποτε δημιουργείται μια τέτοια εντύπωση, θα έπρεπε να μας βάζει μάλλον σε υποψίες περί.. μάρκετινγκ.
Προφανώς. Σε οποιαδήποτε περίπτωση μιλάω πάντα αποκλειστικά με βάση τον εαυτό μου : η “δημιουργία” δεν είναι ακριβώς θέμα επιθυμίας. Πιο κοντά είναι στο “τικ” ή τον ιδεοψυχαναγκασμό. Εξ ου το critical point είναι να ξέρεις πότε να σταματάς, γιατί κάποιες φορές συνεχίζεις ντε και καλά προς ολοκλήρωση ενός πράγματος που απλώς …δεν χρειάζεται να ολοκληρωθεί : καλό είναι να σέβεσαι την επιθυμία “του”.
Εφηβικό μου σλόγκαν επ’ αυτού, από τα λίγα που δεν έχω απορρίψει, είναι το ακόλουθο : αληθινός δημιουργός είναι αυτός που ακούει αυτό που δημιουργεί, και αληθινός ακροατής εκείνος που δημιουργεί αυτό που ακούει. Δεν είναι παραδοξολογία όσο ίσως φαίνεται εκ πρώτης όψεως.
Συμφωνώ 100% με το περί παρθενογένεσης. Όποιος έχει ασχοληθει στοιχειωδώς με την “ιστορία της σκέψης” γνωρίζει ότι όλες οι “groundbreaking” ανακαλύψεις προετοιμάστηκαν στην πραγματικότητα step-by-step από κάποιους προλαλήσαντες, αφανείς ή υποτιμημένους.
Αλλά αυτό που προωθείται εδώ είναι η ανάγνωση του παρελθόντος από μια οπτική που εξυπηρετεί τα του παρόντος και του μέλλοντος. Και το φαινόμενο του “επαναστάτη” σε όλες τις πιθανές του εκφάνσεις, είναι το βασικό ζητούμενο σήμερα, από μια κοινωνία ευρισκόμενη σε …μπραουνική κίνηση.