Οφείλει κανείς να συμμεριστεί το κατηγορητήριο του κυρίου …Κασσελάκη εναντίον της κυβέρνησης, απορώντας πού βρίσκεται η “πολιτική αρχών” πίσω απ’ την απόφασή της να απόσχει από την ψηφοφορία για την ανθρωπιστική εκεχειρία. Όταν μάλιστα η διακύβευση αυτής δεν αφορά απλώς ανθρωπιστικούς λόγους, ούτε μόνο τον πληθυσμό της Γάζας, αλλά και εμάς τους ίδιους. Δεν υπάρχει εδώ άλλη λογική πέρα απ’ το “προσέχουμε μην ενοχλήσουμε το Ισραήλ καθ’ οιονδήποτε τρόπο”.

Το περιστατικό εντάσσεται στην μακροχρόνια παράδοση που θέλει κάθε κριτική στο εν λόγω κράτος [από ιδιώτη ή συλλογική οντότητα], να ισοδυναμεί με αντισημιτική εκδήλωση. Εδώ και οι ρίζες της πανταχού παρούσας σήμερα λογοκρισίας, την οποία, μεγάλο μέρος του πολιτισμένου κόσμου επικροτεί.
Σ’ αυτό το πλαίσιο πάντα, γίνεται ιδιαίτερα ενδιαφέρον το σύνθημα του Μ. Νετανιάχου περί “τελικής μάχης του πολιτισμού ενάντια στη βαρβαρότητα”, τη στιγμή που οι αντιθέσεις ιουδαιοχριστιανικού και μουσουλμανικού κόσμου βαίνουν προς εξαφάνιση – αρχίζοντας από την ελευθερία έκφρασης, πάλαι ποτέ ειδοποιό διαφορά τους.
Γιατί μπορεί ο παραβιάζων το επίσημο αφήγημα “δυτικός πολίτης” να μην κινδυνεύει [ακόμα] με λιθοβολισμό και φυλάκιση όπως ο “πολίτης της ισλαμικής δημοκρατίας”. Η μετατροπή του πάντως σε παρία πρέπει να θεωρείται σίγουρη.