Η διαχρονική ηλιθιότητα της ελληνικής διπλωματίας δεν γνωρίζει σύνορα. Μεταφορικά και, πιθανώς, κυριολεκτικά. Χαρακτηριστικά της μια “περίεργη” στο διηνεκές κωλυσιεργία ως προς τα μείζονα, και η επιλογή του χειρότερου timing για να την τερματίσει. Αυτό αφορά βεβαίως και τα των οριοθετήσεων, όπως – όπως την τελευταία στιγμή, με Ιταλία και με Αίγυπτο, ώστε να μπορούμε να επικαλούμαστε το Διεθνές Δίκαιο χωρίς να προκαλούμε θυμηδία.

Οι “φίλοι και γείτονες” έκαναν την πρώτη κίνηση [20/7], με το που τινάχτηκε στον αέρα η συμφωνία με τη Γαλλία, με την οποία θα είχε ίσως εξασφαλιστεί η στρατιωτική υποστήριξή της.
Τώρα με τους Αιγύπτιους, ενώ είχε μαζευτεί, ο Τούρκος επανέρχεται, και ο δρόμος είναι χωρίς επιστροφή.
Απαντώντας σε ερώτηση σχετικά με το αν η κα Μέρκελ προτίθεται να μεσολαβήσει εκ νέου, ο εκπρόσωπός της Ζάιμπερτ δήλωσε: «το επείγον και απαραίτητο είναι οι εμπλεκόμενοι να επιδιώξουν συνομιλία, να συζητήσουν μεταξύ τους απευθείας – και ελπίζουμε και να λύσουν – τα διαφιλονικούμενα ζητήματα Δικαίου της Θάλασσας».
Αυτό βεβαίως αποτελεί παραλλαγή του “νίπτω τας χείρας μου” και πράσινο φως για τα χειρότερα.