Παρακολουθώντας το βίντεο του ευφυέστατου Paul Joseph Watson, καλό είναι να κρατά κανείς επαφή με την “ευρύτερη εικόνα” πίσω απ’ το αηδιαστικά γελοίο της υποθέσεως : το άτομο που υποστηρίζει την θεωρία περί “white supremacy“, με το οποίο ισοδυναμεί η “ανθρωποκεντρική” αντιμετώπιση ενός σκύλου *, η Katja Guenther, είναι καθηγήτρια πανεπιστημίου [Professor of Gender Studies] και κάτω από ο,τιδήποτε γράφει, φροντίζει να επισημαίνει τον ακαδημαϊκό της τίτλο. Ανήκει με άλλα λόγια στην χορεία των “ειδικών”. Τους οποίους πρέπει να εμπιστευόμαστε εν λευκώ, ό,τι κι αν λένε, παραιτούμενοι από τυχόν περί του αντιθέτου μαρτυρίες της λογικής ή των αισθήσεων.
Το “πρέπει” είναι τόσο επιτακτικό, που κυβερνήσεις κρατούν χώρες ολόκληρες σε καθεστώς lockdown, συμβουλευόμενες μια συγκεκριμένη κάστα “ειδικών”. Οι οποίοι, όχι ακριβώς παρεμπιπτόντως, έχουν σαφέστατα έννομο συμφέρον για όσα συμβουλεύουν: από την [θεμιτή] αποσυμφόρηση των νοσοκομείων γιατί το σύστημα δεν αντέχει **, μέχρι το “κάτι τι” που έχουν λαμβάνειν, ως αναβάθμιση της “παραδοσιακής περιποίησής τους” από τις φαρμακευτικές. Εκ των οποίων, η Pfizer ειδικά, αναμένεται να αυξήσει τον τζίρο της εφέτος χάρη στα εμβόλια, μόλις κατά 15 δισεκατομμύρια.
* Μεταξύ άλλων που μας κοινοποιούνται εδώ είναι και το ότι …όταν ένας Λατίνος λωποδύτης χτυπάει με τη μοτοσυκλέτα του και παρατάει ένα σκύλο στο δρόμο, τη στιγμή που καταδιώκεται επειδή έκλεψε ένα τζιν, ή όταν μια “poorly educated queer woman of color” αφήνει την σκυλίτσα της να πεθάνει, αφού πούλησε τα κουτάβια της για να αγοράσει drugs, δεν φταίνε οι ίδιοι, αλλά το κοινωνικό τους status.
** Άποψη που ελέγχεται, δηλ. αντικρούεται κατά καιρούς από κυβερνητικούς και υγειονομικούς παράγοντες.
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Παρά τη σταδιακή μεταβολή της ορολογίας προς το ξεφωνημένα γκροτέσκο, το επιχείρημα είναι στην πραγματικότητα παλιό και αποτελούσε από τα φοιτητικά μου χρόνια έναν από τους αγαπημένους μου στόχους σε συζητήσεις με αγωνίστριες της αριστεράς: δε φταίει αυτός που είναι κακός, φταίνε οι συνθήκες. Με τον καιρό τα επιχειρήματά μου, που συνίσταντο βασικά σε θεατρικά του τύπου “Αν με αφήσεις να σε βιάσω, θα διορθώσεις μια κοινωνική αδικία!” συρρικνώθηκαν στο επιγραμματικό: Κανείς δε φταίει που είναι μαλάκας.. Δεν παύει όμως να είναι μαλάκας!
Μα γενικότερα, όντως, κανείς δεν φταίει γι’ αυτό που είναι. Αυτό δεν σημαινει ότι δεν πρέπει να κάνω κάτι για τον Τζακ τον Αντεροβγάλτη, γιατί …δεν φταίει ο ίδιος που ετοιμάζεται να μου δώσει τα άντερα κομπολόι. Ουτε εγώ φταίω που θα τον καθαρίσω, αλλά θα τον καθαρίσω.
Αυτό ξαναπέστο. Από την άλλη κανείς δεν είναι σε θέση να προσδιορίσει το συγκεκριμένο συνδυασμό συνθηκών που σε κάνουν αυτό ακριβώς που είσαι, όπως αντιθέτως αρέσκονται να πιστεύουν αριστεροί, ψυχολόγοι και δε συμμαζεύεται. Ακόμα και η βία μπορεί να σε κάνει άνθρωπο, ενώ η αγάπη να σε διαφθείρει, τελικά όμως η πραγματική σου προέλευση παραμένει απλώς ανεξήγητη.
Ακριβέστατα. Μιλάμε για κινούμενες αποτυχίες της ζωής οι οποίες έρχονται τώρα στα πράγματα. Εννοείται ότι από τους άμεσα επωφελούμενους της υποθέσεως είναι οι ψυχολογοψυχίατροι που, έλεγε ένας τους χτες κάπου, “δεν προλαβαίνουν να βλέπουν ασθενείς”. Μετά από μια κούρα με Ευαγγελάτο, Σύψα και Παγώνη, τον λόγο έχει ο δόκτωρ Διεστραμενάκιας για να έρθεις στα ίσια σου…