Από μια άποψη, η εικόνα είναι ανθρώπινη, μη χρήζουσα σχολιασμό.
Από μια άλλη, και πάλι δεν χρειάζεται, γιατί μιλάει μόνη της. Οι κυρίες ζουν το μύθο της “ηθικής ανωτερότητας”, χωρίς να φαντάζονται την πραγματική ιστορία : αν απειλείται κάτι εδώ είναι ο δυτικός πολιτισμός [ό,τι έχει απομείνει απ’ αυτόν], η ίδια η προϋπόθεση ύπαρξης δηλ. της “ηθικής ανωτερότητας”.
Γιατί η δοτικότητα & η φιλόξενη διάθεση [ας είμαστε καλόπιστοι με τις γυναίκες – μέλη των ΜΚΟ], αποτελούν εξωτικά φρούτα για τους κυρίους με τους οποίους συναγελάζονται. Απλώς δεν υπάρχει τρόπος γι’ αυτές να το καταλάβουν.
(Visited 174 times, 1 visits today)
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Να πω την αμαρτία μου εμένα πήγε το μυαλό μου στο πονηρό.
Ρε λες;
Αν λάβουμε υπόψη την ηλικία και τα φημολογούμενα προσόντα των συγκεκριμένων μεταναστών, τις δυσκολίες και στερήσεις των τελευταίων μηνών, τα σεξουαλικά ήθη της κεντρικής Αφρικής – η εγκυμοσύνη ως αποκλειστική μορφή αντισύλληψης, το AIDS διαδεδομένο στο μισό πληθυσμό – τα ελευθέρια ήθη των γυναικών της βορειοευρωπαϊκής αριστεράς και το γενικότερο hip της υποθέσεως.. το θεωρώ δεδομένο. Σε ακόμα μεγαλύτερο βαθμό ισχύει το ίδιο για τους δικούς μας άντρες ομοφυλόφιλους που έχουν βρει την υγειά τους (τρόπος του λέγειν) με τους διάφορους μεσανατολίτες. Τις προάλλες βρισκόμουνα στριμωγμένος μέσα σε απογευματινό συρμό του ηλεκτρικού με την πλάτη κολλημένη στον τοίχο, ενώ δίπλα μου βρισκόταν ένας γεροδεμένος μελαψός. Ξαφνικά πλησιάζει προς το μέρος του ένας ξανθός τυπάκος κάπου στα 45 με κολλητά τζιν που έφερνε φοβερά σε Άντι Γουόρχολ, κολλάει δήθεν τυχαία την πλάτη του στον λεγάμενο και αρχίζει να τρίβει τον κώλο του πάνω στο πουλί του τελευταίου. Εγώ προσπαθούσα εντωμεταξύ με κόπο να συγκρατήσω τα γέλια μου, μέχρι που στην επόμενη στάση ο πουστράκος κατέβηκε χωρίς να πει κουβέντα με τον μεσανατολίτη να τον ακολουθεί κατά πόδας..
Καλά κι εμένα ψιλοαστεία ήταν η προηγούμενη απάντησή μου. Το ότι τα όντα βρίσκονται σε αποστολή [είναι μέλη ΜΚΟ] δεν αποκλείει την “προσωπική εμπλοκή” τους.
Το θέμα “με τους πούστιδοι” που έχουν δει άσπρη μέρα με τους μετανάστες το είχα πρωτοτσεκάρει στην ταινία “Από την Άκρη της Πόλης” του Γιάνναρη – late ’90s. Εδώ η πέτρα του σκανδάλου ήταν ένας Αλβανός σε σχέση με ένα εύπορο μεσήλικα or something – η ταινία απλώς βλεπόταν, αλλά είχε πολύ καλό soundtrack [ένας συνδυασμός στοιχείων παραδοσιακών και ηλεκτρονικών]. Το είχε γράψει ο συνθέτης Άκης Δαούτης, τον οποίο ήξερα λόγω Βέκιου – συμμετείχε στις αρχικές ΜΤ. Και ο οποίος όπως μόλις τώρα διαπίστωσα, πέθανε φέτος.
Να σου πω οι Αλβανοί κάπου ήταν και λίγο παλιομοδίτες. Η συμπεριφορά τους μάλιστα προς τις γυναίκες έκλινε συνήθως προς το ρομαντικό. Ετούτοι εδώ δεν έχουν ηθικές αναστολές. Μουσουλμάνοι να σου πετύχει!
Οι χειρότεροι όλων είναι οι Πακιστανοί. Φαντάσου ότι ακόμα και γνωστός μου εκ παραδόσεως “multi-culti” – υποστηρικτής των μεταναστόνανε, δεκαετίες τώρα αμετάπειστος, για τους Πακιστανούς ειδικά παραδέχεται ότι αποτελούν πρόβλημα, και όχι μόνο για τον αριθμό τους.
Ακόμα χειρότεροι σε θέματα εγκληματικότητας είναι οι Αλγερινοί και οι Αφγανοί. Μιλάμε για χώρες όπου η ανθρώπινη ζωή δεν αξίζει τίποτε απολύτως. Από το ανατολικό μπλοκ χειρότεροι με διαφορά οι Γεωργιανοί, αν και κάπου ήταν και λίγο μπουνταλάδες.
Για να το λες έτσι θα είναι. Αλλά και οι Πακιστανοί δεν πρέπει να πηγαίνουν πολύ πίσω, άσε τον αριθμό τους. Διακεκριμένοι για την “αβρότητά” τους είναι απ’ ότι ξέρω και οι Σομαλοί, και με αξιοσημείωτο παρελθόν – από τους πρωτοπόρους του σκλαβοπάζαρου.
Όλο αυτό δεν θα τελειώσει καλά. Η Ελλάδα θα είναι πιθανότατα η τελευταία χώρα που θα προσχωρήσει στο στρατόπεδο της ευρωπαϊκής ακροδεξιάς, πράγμα που επιβεβαιώνεται και από την αποστολή Κασσελάκη. Το τι θα γίνει μετά δεν θέλω να το σκέφτομαι. Άσε που ο υπόλοιπος κόσμος ήδη συνασπίζεται αργά και σταθερά ενάντια στην Ευρώπη και την Αμερική.
…με τις οποίες ο δικός μας δεσμός φαίνεται literally άθραυστος. Όχι ως ανάχωμα, αλλά ως κερκόπορτα.
..και των οποίων οι ελίτ εξαντλούν την εφευρετικότητά τους αποκλειστικά και μόνο στο πώς θα μετατρέψουν τους λαούς των σε φυτά.
Οι τύποι, είμαι πεπεισμένος, αντιμετωπίζουν τους “little people” [εμάς] όπως ένας κτηνοτρόφος τα ζώα της φάρμας του. Στα καθήκοντά του περιλαμβάνεται το να εμποδίζει κάθε ύποπτη κίνηση, συμπεριλαμβανομένης της διακίνησης της πληροφορίας. Και ο ασφαλέστερος τρόπος είναι να εξορίσεις την κριτική στο βασίλειο της παράνοιας, soviet style.
Ο λόγος της δικής τους παράνοιας [πέρα απ’ τον εκφυλισμό λόγω “νέας τεχνολογίας”] είναι ότι βρίσκονται επίσης, αναγκαστικά, σε διαρκή συναγερμό. Μου είναι δύσκολο να φανταστώ αυτά τα άτομα, στο τέλος μιας ημέρας “αποφάσεων” για “καίρια” ζητήματα, να πηγαίνουν για ύπνο ευχαριστημένα από τον εαυτό τους. Το δίπολο στο οποίο είμαστε εγκλωβισμένοι παράγει δυστυχία και απ’ τις δυο πλευρές – ο Μαρξ το ήξερε. Πιστεύω ότι τα όντα, εν γνώσει του ότι λένε φρικτά ψέμματα, έχουν πείσει τον εαυτό τους ότι αυτός είναι “ο καλύτερος δυνατός κόσμος”.
Ένα είδος κτηνοτρόφων ζωόφιλων …κτηνοτρόφων nevertheless.
Ακριβώς. Βασικά δεν τους έχει μείνει και κάτι άλλο να κάνουν. Συνηθισμένοι μέχρι πρότινος να ξεζουμίζουν τον πλανήτη αφήνοντας και μας να τρώμε από τα περισσεύματα, τώρα έχουν μείνει κατά κάποιο τρόπο άνεργοι, χωρίς όμως να έχουν αλλάξει νοοτροπία. Κύρια δουλειά τους πλέον είναι να φλομώνουν τον κόσμο στα ψέματα και δουλειά του τελευταίου είναι να τα πιστεύει.
Εντέλει ο κόσμος είναι όντως Οργουελιανός. Όχι όμως τόσο ‘1984’ όσο ‘Animal Farm’ style. Για την ακρίβεια να είδος …prequel αυτού, πριν την “επανάσταση”, η οποία απλώς δεν προβλέπεται.
Και πάλι θα συμφωνήσω. Πολλές φορές έχω αναρωτηθεί γιατί δεν έχουμε περάσει ακόμα στο στάδιο του 1984, δεδομένου ότι τα μέσα υπάρχουν από καιρό. Η απάντησή μου είναι ότι προς το παρόν οι ελίτ δεν έχουν κάτι να κερδίσουν από μια τέτοια εξέλιξη. Το καθεστώς τρομοκρατίας του Στάλιν για παράδειγμα δεν ήταν αποτέλεσμα κάποιας εγκληματικής διαστροφής του Γεωργιανού, αλλά επιτακτική ανάγκη ενόψει ολοκληρωτικού πολέμου. Πραγματικός εχθρός του κακού είναι μόνο το χειρότερο. Σε μας δεν υπάρχει ακόμα τέτοια προοπτική, αλλά και να υπάρχει, δεν θέλει να τη βλέπει κανένας. Όχι ότι στον Β’ Παγκόσμιο είχε γίνει κάτι διαφορετικό. Σιγά μην κέρδιζαν ποτέ τον Χίτλερ οι Σύμμαχοι με τα μυαλά που κουβαλούσαν από τότε.
Παρεμπιπτόντως η τρομοκρατία του κορωνοϊού – όπως και άλλων δευτερευουσών καταστάσεων “εκτάκτου ανάγκης” που έχεις επισημάνει κατά καιρούς – υπήρξε όντως μια πρόβα πολεμικής προετοιμασίας, η οποία όμως έληξε άδοξα όταν ο Πούτιν απείλησε τη Δύση με πυρηνικά. Και η Αμερική εξάλλου στα πυρηνικά είχε στηρίξει πρωτίστως τη μεταπολεμική της υπεροχή. Τώρα βέβαια πάνε να μας πείσουν ότι το έκαναν για να μην τους προλάβει ο Χίτλερ. Ίσως μάλιστα δώσουν και Όσκαρ στον εαυτό τους για την καλοσύνη τους.
“Ναι σε όλα” εκτός από την παράμετρο Στάλιν, η οποία αφενός υπήρχε και επί Λένιν [και επί …Τσάρου], αφετέρου δεν ξέρω σε τι βαθμό μπορεί κανείς να δεχτεί ως νομοτελειακή την [ρίζα του κακού] υστερία της νομενκλατούρας με την εκβιομηχάνιση [=ολετήρα των με-το-έτσι-θέλω-“κουλάκων” και όχι μόνο] χρησιμοποιώτας ως επιχείρημα τον πόλεμο. Σίγουρα πάντως η πρακτική “παράγει” συγκεκριμένη ψυχοσύνθεση – και με τις καλύτερες προθέσεις να είχε ξεκινήσει ο κυρ – Ioseb, σε εγκληματική διαστροφή θα του έβγαινε.
Ο εν λόγω by the way είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα περίπτωση, και κάθε άλλο παρά χονδροειδής και άξεστος όπως τον φιλοτεχνούν οι mainstream ιστοριογράφοι.
Δεν είναι ο μόνος έτσι κι αλλιώς που έχει περάσει στην ιστορία ως καρικατούρα …ούτε καν του εαυτού του. Γενικώς αν μπει κανείς σε διαδικασία να διαβάσει [σοβαρές] βιογραφίες σημαντικών προσωπικοτήτων θα μείνει άναυδος από το πόσο απέχει η εικόνα του κόσμου γι’ αυτούς απ’ την πραγματικότητα. Ακόμα και ο Καλιγούλας ήταν στην πραγματικότητα ιδιοφυία. Παρεξηγημένος πιθανώς ήταν, σε ένα βαθμό, και ο …Νέρωνας.
Παρεμπιπτόντως, ένας από τους “αιρετικούς” ιστοριογράφους του ΒΠΠ, ο …de facto “νεοναζί” Ντέιβιντ Ίρβινγκ, ήταν από τους πρώτους που δοκίμασαν στη σύγχρονη εποχή τη γεύση της λογοκρισίας. Έχοντας τα βιβλία του [έχουν κυκλοφορήσει και στα ελληνικά – τα περισσότερα είναι εξαντλημένα] θυμάμαι να διαβάζω δεκαετίες τώρα περί προστίμων, απαγορεύσεων εισόδου σε χώρες κοκ και να σκέφτομαι “πού τελειώνει αυτό άραγε;”
Να λοιπόν πού τελειώνει : σε καθένα από μας ξεχωριστά.
Να σου πω, η πρωτοφανής διαφημιστική προβολή του και καλά ποιοτικού “Οπενχάιμερ” στην παρούσα πλανητική συγκυρία μπορεί να υπαινίσσεται και μια εναλλακτική κατάληξη. Σα να σου λένε: κοίτα να δεις, εμείς δεν είμαστε σαν τον Χίτλερ και τον Πούτιν που είναι ως γνωστόν ένα και το αυτό. Αν κάποια στιγμή μας δεις να ρίχνουμε πρώτοι πυρηνικά, να θυμάσαι – το κάνουμε για το καλό της ανθρωπότητας!
Μιλάμε με το που πάω να πατήσω κάτι σε Ο(annes) το κινητό μου βγάζει συνέχεια Oppenheimer. Και το κάνει για μήνες. Πριν τουλάχιστον μου έβγαζε OSFP..
Ναι είναι φοβερές περιπτώσεις όπως του Oppenheimer, αλλά και του Einstein που περιφέρονται ως ήρωες της επιστήμης. Ο τελευταίος όχι μόνο [δεν είναι δυνατόν να μην] ήξερε εξ αρχής τις συνέπειες των ανακαλύψεών του, αλλά είναι γνωστό ότι συμβούλεψε την έναρξη του προγράμματος για την έγκαιρη παρασκευή της βόμβας. Εξ ίσου πλάκα έχει κάποιος σαν τον Norbert Wiener, ο οποίος μετά τη δημοσίευση του Cybernetics, late 40s, και του σάλου που προκάλεσε βάζοντας την Ανθρωπότητα στην τροχιά του singularity, είδε αίφνης το όραμα στο δρόμο για τη Δαμασκό και άρχισε να μιλά για τους τεράστιους κινδύνους από την τεχνητή νοημοσύνη. Μιλάμε για certified genius, ούτε κι εγώ δεν θυμάμαι τα επιτεύγματά του από παιδικής ηλικίας, αλλά …δεν είχε καταλάβει τίποτα για τους κινδύνους της AI.
By the way, ως προς τον Oppenheimer, υπάρχει καταγεγραμμένο το εξής “διασκεδαστικό” στιγμιότυπο. Ο “πατέρας της ατομικής βόμβας” μιλάει με τον εγνωσμένης …ευαισθησίας και αβρότητας, Harry Truman. Κυριευμένος από ενοχές ο επιστήμονας εκστομίζει το περίφημο : “I’ve got blood on my hands!”. Για να εισπάξει την [όντως θεϊκή] απάντηση του προέδρου : “go wash your hands then!”
Προσωπικά δεν γνωρίζω καμία περίπτωση επιστήμονα – και δε μιλάω μόνο για τα μεγάλα ονόματα – που αρνήθηκε να κάνει ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ βρωμοδουλειά για μια χούφτα δολάρια. Ένας αγράμματος κτηνοτρόφος θα είχε στη θέση τους αξεπέραστες ηθικές αναστολές. Αυτοί τίποτα. Να το χέσω και το IQ τους και όλα. Σε τι διαφέρει τελικά η τεχνητή νοημοσύνη από τη δική τους?
Σε τίποτα απολύτως. Όσο για το IQ, δεν σημαίνει τίποτα άλλο από το πόσο καλός είσαι στο IQ test.
Είναι απλώς δύσκολο για ένα ηλίθιο να πιάσει απόδοση σ’ αυτό. Αλλά καθόλου δυσκολο για έναν ευφυή να πατώσει. Σε όποιον έχει ασχοληθεί με την περίπτωση Richard Feynman, γίνεται αντιληπτό τι σημαίνει το “καταγεγραμμένο” IQ του : 124. Με το μέσο όρο στο 100 και τον “ευφυέστερο Έλληνα” στο 189.
Όπου παρεμπιπτόντως, μετά την εμφάνιση του τελευταίου, είχε προκύψει και άλλος πανέξυπνος Έλληνας – επάγγελμα “ψυχίατρος”. Τον οποίο ακούω κάποια στιγμή στο πλαίσιο συνέντευξης να λέει: “στην αρχή δεν είχα ιδιαίτερες επιδόσεις στα IQ tests. Το έβαλα όμως πείσμα να διακριθώ και …δούλεψα γι’ αυτό”. Μπορεί να μην ήταν οι ίδιες λέξεις, αλλά το πνεύμα ήταν σαφώς αυτό.
Με τούτα και με κείνα ο τύπος κατάφερε κάποια στιγμή να γίνει πιο ευφυής κι απ’ τον “ευφυέστερο Έλληνα”, σκοράροντας κάτι του τύπου 194 or something – βαριέμαι να το ψάξω καν. …Συμπτωματικά, λίγο μετά από αυτό [τι κάθεσαι και θυμάσαι θα μου πεις …αλλά τέτοιος μαλάκας είμαι] ο original “ευφυέστερος Έλληνας” ανακάλυψε το αυτονόητο : “σημασία δεν έχει το IQ, αλλά το έργο του ανθρώπου”.
Μην ξεχνάμε ως προς τις ηθικές αναστολές, ότι αυτές αφορούν εμάς τους little people. Ένα υψηλό IQ απελευθερώνει από τέτοιου είδους κοινοτοπίες, θέτοντας κάποιον σε στρατοσφαιρική τροχιά … beyond good and evil.
Σα να θυμάμαι σε ποιον αναφέρεσαι, μια μάλλον συμπαθητική παρουσία σε σχέση με τον “προηγούμενο”. Αν δεν με απατά η μνήμη μου μάλιστα, ισχυριζόταν πως ανήκε στην επίλεκτη ομάδα των 8 ατόμων παγκοσμίως που είχαν διαπρέψει σε κάποιο αυθαίρετο τεστάκι που είχε φτιάξει ο “εξυπνότερος άνθρωπος του κόσμου” χωρίς απολύτως καμία στατιστική τεκμηρίωση. Anyway αυτά είναι βλακείες. Για να έχει κάποια ψήγματα “εγκυρότητας” ένα τεστ IQ πρέπει να έχει δοκιμαστεί σε χιλιάδες, αν όχι εκατομμύρια, δειγμάτων κάτω από πολύ ελεγχόμενες συνθήκες. Κανένα τέτοιο τεστ δεν μπορεί να μετρήσει αξιόπιστα επιδόσεις άνω του 150-160 το ανώτατο, γιατί απλούστατα σε αυτό το επίπεδο (1 περίπου στους 20 χιλιάδες) δεν υπάρχει αρκετός αριθμός δειγμάτων ώστε να σχηματιστεί το bell curve (η πίτα τρόπον τινά) που είναι απαραίτητο για την ατομική απόδοση του “μερίσματος ευφυίας”. Πρόκειται βασικά για μια στατιστική τεχνική και τίποτα περισσότερο. Δεν είπα ότι ορισμένοι από τους αυτοαποκαλούμενους “εξυπνότερους” δεν είναι όντως έξυπνοι άνθρωποι, το ταλέντο τους όμως αφορά μια πολύ στενή περιοχή και σε καθημερινό επίπεδο δεν έχει καμία ιδιαίτερη σημασία.
Δεν ξέρω αν είναι θέμα beyond good and evil, γιατί μια χαρά κολλήματα έχουν οι περισσότεροι σε τομείς εκτός της ειδικότητάς τους. Περισσότερο νομίζω έχει να κάνει με την πληγωμένη ματαιοδοξία τους και την ανάγκη τους να compensate για τα χρόνια που έφαγαν στην απομόνωση την ώρα που ο βλάκας της διπλανής πόρτας τούς έτρωγε τις γκόμενες και τα λεφτά.
Δίκιο έχεις. Ειρωνικά έτσι κι αλλιώς το λέω το beyond… Αν ήταν όντως, καλύτερα θα ήμασσταν.
Χωρίς πλάκα, μπες αν έχεις χρόνο στο link που μου έστειλε ο EMMANOUEL.
https://www.youtube.com/watch?v=7sXF34yc_7Y&t=3048s
Εκτός από τα ενδιαφέροντα που λέγονται, αυτός που αναδεικνύεται σε μορφή από ένα σημείο και μετά είναι ο Χίος. Μου έχει κάνει εντύπωση η ακατέργαστη ευφυία και η οξυδέρκεια του ατόμου. Δεν ξέρω, ίσως φταίει το ότι τον παρακολουθώ σπανιότατα [όπως τους πάντες επί ελληνικού εδάφους] και τον έχω συνδέσει με κάποιες γραφικότητες. Πάντως τα λέει μια χαρά, εφ’ όλης της ύλης άμα λάχει.
Consider it done. Με το Χίο ασχολήθηκα πρώτη φορά προ τριετίας, όταν ένας μαθητής μου ισχυρίστηκε ότι του φέρνω φυσιογνωμικά. Στην αρχή το θεώρησα προσβολή, όταν τον είδα όμως τελικά, το θεώρησα.. κομπλιμέντο.