Οι καταγγελίες για “γυναικοκτονίες” πρέπει να ανανεώνονται ανά τακτά διαστήματα. Οσάκις δεν υπάρχουν ειδήσεις από την ελληνική επικράτεια, υπάρχει η λύση των εισαγόμενων [βλ. screen shot, κάτω].
Ταυτόχρονα, πληροφορούμαστε, σημειώνονται αλλεπάλληλες εκτοξεύσεις των καταγγελιών για ενδοοικογενειακή βία. Εξ ου η αναβάθμιση της αντιμετώπισής τους : στο εξής οι οικογενειακοί καβγάδες θα μεταφέρονται στο αστυνομικό τμήμα και πιθανώς στο αυτόφωρο. “Αρκεί”, λέει το in.gr, “η καταγγελία ενός από τα μέλη της οικογένειας, ή και ενός …γείτονα, για επεισόδιο μικρής ή μεγάλης έκτασης σε κάποιο σπίτι, για να παρεμβαίνει η ΕΛΑΣ που θα οδηγεί χωρίς δισταγμό και χωρίς συγκαταβατική [sic] διάθεση τους πρωταγωνιστές στο αστυνομικό τμήμα. Αν μάλιστα κριθεί αναγκαίο [σ.σ. από ποιον;] αυτοί θα παραμένουν στα κρατητήρια ώστε να οδηγηθούν τις επόμενες μέρες στις αίθουσες δικαστηρίου [sic]”.
Ακολουθούν οι απαραίτητες στατιστικές που, μαζί με τις 11 γυναικοκτονίες, στοιχειοθετούν πέρα από κάθε αμφιβολία την ανάγκη για το πέρασμα του συνόλου της ιδιωτικής σφαίρας στην εποπτεία των οργάνων του κράτους. Με την αρωγή ως προς αυτό επίλεκτων στελεχών της κοινωνίας, πατροπαράδοτα γνωστών και ως ρουφιάνων.
Καλό είναι να βλέπει κανείς την μεγάλη εικόνα, που σημαίνει τον κοινό παρονομαστή πίσω από εκδηλώσεις φαινομενικά ετερόκλητες. Αν ο πορτιέρης ή ο σερβιτόρος του μπαρ μπορεί να έχει “σύννομη” πρόσβαση σε προσωπικά σου δεδομένα [όπως ο εμβολιασμός, ας πούμε] γιατί να μην έχει δικαίωμα κι ο μπάτσος να χώνει τη μουράκλα του στις οικογενειακές σου υποθέσεις ; και ποιος θα εμποδίσει την Ιωάννα Μάνδρου να σε σχολιάσει την επομένη μετά λόγου γνώσεως, πετώντας σε βορρά στην “κοινότητα του Twitter”;
Ο σκοπός πίσω απ’ το ξερατό που εκτοξεύουν τα κανάλια στα διαλείμματα των υμνωδιών τους προς την Επιστήμη, είναι εξ ίσου εκπαιδευτικός μ’ εκείνες. Μαζί με την απόσταση που καταργείται διά της μετατροπής του ιδιωτικού σε δημόσιο, εκλείπει και η όποια υποχρέωση αισθανόταν κάποιος κάποτε να μετράει τα λόγια του όταν μιλάει για ξένες υποθέσεις.
“Ειδησεογραφικά” σίριαλ θρίλερ τύπου Τοπαλούδη, Καρολάιν, γυναίκας με το βιτριόλι, αποτελούν σπουδή διαρκείας στη δημιουργία αποδιοπομπαίων τράγων. Σπουδή σε άσπρο-μαύρο, όπου δεν υπάρχουν αιτίες ή ελαφρυντικά για οποιοδήποτε έγκλημα, ιδίως αν έχει συντελεστεί εναντίον γυναίκας. Υπάρχει εκεί απλώς ένα ανθρωπόμορφο τέρας, αδίστακτο, ασυγκίνητο και αμετανόητο.