Δεν ξέρει κανείς σε ποιον και σε τι ποσοστό να «πιστώσει» το αριστούργημα που επακολουθεί – το credibility των επιστημόνων είναι γνωστό, αλλά και ο δημοσιογράφος πρέπει να έχει βάλει το χέρι του. Το σίγουρο είναι, όσο απίστευτο κι αν φαίνεται, ότι τεράστιο ποσοστό συμπολιτών μας λαμβάνει ενημέρωση από δημοσιεύματα του είδους, διαμορφώνοντας έτσι άποψη. Την οποία [το έχουμε ζήσει και με κοντινά μας πρόσωπα] υπερασπίζεται με νύχια και με δόντια, φτάνοντας ακόμα και σε προσβλητικές εκφράσεις. Προσωπικά, χρεώνω, εκτός πολλών άλλων στον Κυριάκο Μητσοτάκη, ότι έχει «μπει ανάμεσα» σε μένα και άτομα που θεωρούσα δικά μου.
«Πάμε λοιπόν», που λέει και ο Άδωνις, με το κείμενο …πάντα από τη Βίβλο του Μαρινάκη. [in.gr].

Τι μας διδάσκει η Ομικρον για το ανοσοποιητικό μας; Προστατεύει το κοινό κρυολόγημα από τη λοίμωξη COVID; Τι διάρκεια έχει η τρίτη δόση; Ο εμβολιασμός με διαφορετικά εμβόλια προστατεύει περισσότερο; Οι καθηγητές της Θεραπευτικής Κλινικής της Ιατρικής Σχολής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών Ευστάθιος Καστρίτης και Θάνος Δημόπουλος (πρύτανης ΕΚΠΑ) αναλύουν εκείνα που γνωρίζουν και αυτά που ακόμη αναζητούν οι επιστήμονες.
Μερικά άτομα μπορεί να φέρουν Τ-λεμφοκύτταρα μνήμης από προηγούμενες λοιμώξεις από κορωνοϊό – όπως αυτές που προκαλούν κοινά κρυολογήματα – που μπορούν να αναγνωρίσουν τον SARS-CoV-2. Αυτά τα κύτταρα θα μπορούσαν να βοηθήσουν στην καταπολέμηση της λοίμωξης ή ακόμα και να τη σταματήσουν εντελώς.
Μια μελέτη διαπίστωσε ότι οι εργαζόμενοι στον τομέα της υγειονομικής περίθαλψης που εκτέθηκαν στον SARS-CoV-2 αλλά δεν βρέθηκαν ποτέ θετικοί είχαν κάποια ευρήματα απόκρισης στη μόλυνση και οι ερευνητές υποθέτουν ότι Τ-λεμφοκύτταρα που εμφάνιζαν διασταυρούμενη αντίδραση (από προηγούμενη έκθεση σε άλλους κορωνοϊούς) αντιμετώπισαν τη λοίμωξη προτού αυτή μπορέσει να εκδηλωθεί.
Ωστόσο αυτή η υπόθεση είναι αμφιλεγόμενη και το φαινόμενο αυτό μπορεί να είναι σπάνιο. Τα κύτταρα μνήμης συνήθως δεν μπορούν να εμποδίσουν τη μόλυνση με τον άμεσο τρόπο που μπορούν τα εξουδετερωτικά αντισώματα, αλλά δεν χρειάζεται απαραίτητα. Στην COVID-19, η μόλυνση συμβαίνει γρήγορα, και χρειάζεται λίγος χρόνος για να προκαλέσει σοβαρή ασθένεια.
Αυτό δίνει στα Τ-λεμφοκύτταρα μνήμης λίγο χρόνο για να κάνουν τη δουλειά τους. Όταν εκτεθούν ξανά σε έναν ιό ή αναμνηστική δόση εμβολίου, αυτά τα κύτταρα θα υπεραντιδράσουν: υπολογίζεται ότι σε ένα 24ωρο μπορεί να δεκαπλασιαστεί ο αριθμός των Τ-λεμφοκυττάρων μνήμης. Αυτή η αντίδραση μάλλον δεν είναι αρκετά γρήγορη για να έχει σημαντική επίδραση στο να εκδηλωθεί η νόσος αλλά θα μπορούσε να είναι αρκετή για να αποτρέψει τη σοβαρή νόσο και την ανάγκη για νοσηλεία.

Η μελέτη γύρω από τη λοίμωξη με τον SARS-CoV-2 και την ανάπτυξη εμβολίων για την COVID-19 θα προσφέρει την ευκαιρία να κατανοήσουμε περισσότερο το ανοσοποιητικό αλλά και να βελτιωθούν τα εμβόλια και για άλλα νοσήματα. Από δεδομένα γνωστά εδώ και αρκετό καιρό, φαίνεται ότι η πιο μακροχρόνια προστασία τείνει να προέρχεται από εμβόλια ζωντανών ιών… Επειδή μιμούνται την πραγματική μόλυνση τόσο καλά, τείνουν να προκαλούν μια ανθεκτική απόκριση. Αλλά και τα εμβόλια που περιείχαν ολόκληρο αδρανοποιημένο ιό ή κομμάτια πρωτεϊνών του ιού οδήγησαν επίσης σε ανάπτυξη καλής ανοσολογικής μνήμης.
Ο SARS-CoV-2 έχει δώσει στους επιστήμονες μια πληθώρα εμβολίων για να παρατηρήσουν και να συγκρίνουν με φόντο μια ενεργό πανδημία, συμπεριλαμβανομένων αυτών που χρησιμοποιούν ολόκληρο, αδρανοποιημένο ιό, πρωτεΐνη ή mRNA, ή αυτά που βασίζονται σε έναν αδενοϊό, όπως της Oxford-AstraZeneca ή της Johnson & Johnson. Η μελέτη τους είχε μερικές εκπλήξεις. Ετσι, η ανταπόκριση μετά από εμβολιασμό με το εμβόλιο της Johnson & Johnson, για παράδειγμα, προκαλεί μια πιο αδύναμη ανοσοαπόκριση από τα εμβόλια mRNA αρχικά, αλλά στη συνέχεια αρχίζει να βελτιώνεται με την πάροδο του χρόνου.
Δυστυχώς δεν είναι σαφές πόσο καιρό θα διαρκέσει η ενισχυτική προστασία από την αναμνηστική δόση. Στοιχεία από το Ηνωμένο Βασίλειο υποδηλώνουν ότι θα μπορούσε να εξασθενήσει αρκετά γρήγορα. Τρεις δόσεις του εμβολίου Pfizer-BioNTech παρείχαν αρχικά 70% προστασία. Αλλά στις 10 εβδομάδες, η προστασία έναντι της μόλυνσης είχε πέσει στο 45%. Και οι αναφορές από το Ισραήλ υποδηλώνουν ότι μια τέταρτη ενισχυτική δόση δεν φαίνεται να αυξάνει αποτελεσματικά την προστασία. Αυτό υποδηλώνει ότι η καλύτερη επόμενη κίνηση μπορεί να είναι η ανάπτυξη ενισχυτικών δόσεων ειδικά για την Ομικρον.
Οι ερευνητές προσπαθούν επίσης να καταλάβουν τι συμβαίνει όταν οι εμβολιασμοί γίνονται με διαφορετικά εμβόλια. Μια μελέτη στο Ηνωμένο Βασίλειο διερευνά αυτό το φαινόμενο από τις αρχές της πανδημίας και τα πιο πρόσφατα δεδομένα δείχνουν ότι τα άτομα που έλαβαν μια πρώτη δόση είτε Oxford-AstraZeneca είτε Pfizer-BioNTech ακολουθούμενα από Moderna είχαν υψηλότερη ανταπόκριση αντισωμάτων από εκείνα που έλαβαν μια δεύτερη δόση του ίδιου εμβολίου. Πιθανά λοιπόν, η ανάμειξη διαφορετικών ειδών εμβολίων μπορεί να δημιουργεί μια πιο ευέλικτη, ποικιλόμορφη ανοσολογική μνήμη.
Ενα εμβόλιο με ευρεία, ανθεκτική στον χρόνο, εξουδετερωτική δραστικότητα κατά του SARS-CoV-2 θα ήταν ιδιαίτερα φιλόδοξο και πιθανά ανέφικτο. Σε σημαντικό βαθμό αυτό οφείλεται στη φύση του ίδιου του ιού.
Γενικά οι λοιμώξεις του αναπνευστικού ήταν πάντα πολύ δύσκολο να αποφευχθούν, όπως για παράδειγμα συμβαίνει και με τη γρίπη. Σε μια συστηματική λοίμωξη, όπως η ιλαρά, χρειάζεται χρόνος για να εξαπλωθεί ο ιός στο σώμα και να προκαλέσει ασθένεια. Με λοιμώξεις του αναπνευστικού όμως, η εξάπλωση συμβαίνει ακριβώς στο σημείο εισόδου. Για τέτοιου είδους παθογόνα, η προστασία από τη σοβαρή νόσο ίσως να είναι το καλύτερο που μπορεί να ελπίζουμε.

Αυτό που επιχειρείται ως προς τα Τ-λεμφοκύτταρα, είναι να παρουσιαστεί ως αμφιλεγόμενο, με σκοτεινά σημεία, ένα θετικό σενάριο, αφού έχει προηγηθεί η παραδοχή του ως πραγματικότητα. Εν ολίγοις, [επιχειρείται] ο μετριασμός της θετικής εντύπωσης που έχει σχηματίσει ο αναγνώστης διαβάζοντας αλλού για το ίδιο θέμα.
Η «αποκάλυψη» τώρα, ότι τα εμβόλια [3η, 4η δόση] δεν λειτουργούν για τη Μετάλλαξη Όμικρον, οδηγεί πού αλλού; Στην ανάγκη παρασκευής εμβολίων ειδικά για την Όμικρον. Η απίστευτη ατιμία εδώ αφορά στο ότι : αποσιωπώντας την κλινική εικόνα ενός «ασθενούς από Όμικρον», η οποία συνίσταται σε ένα κρυολόγημα, δημιουργούν την αίσθηση μιας μετάλλαξης την οποία δεν επαρκούν για να καλύψουν τα υπάρχοντα εμβόλια, και η οποία προκύπτει ως εκ τούτου πιο επικίνδυνη. Λες και το ότι το εμβόλιο της πολιομυελίτιδας, να πούμε, δεν μπορεί να αναχαιτίσει τη γρίπη, σημαίνει ότι η γρίπη είναι βαρύτερη από την πολιομυελίτιδα.
Πάνω απ’ όλα, εκείνο που προκύπτει «αβίαστα», είναι ότι οι επιστήμονες των εμβολίων χρησιμοποιούν το σύνολο του πληθυσμού της Γης ως πειραματόζωα, «παρατηρώντας και συγκρίνοντας με …φόντο μια ενεργό πανδημία» [!!!] «κατανοώντας καλύτερα πώς λειτουργεί το ανοσοποιητικό», «προσπαθώντας να καταλάβουν τι γίνεται όταν χρησιμοποιούνται διαφορετικά εμβόλια» και «δοκιμάζοντας εκπλήξεις»…
Για να φτάσουμε στο φινάλε, όπου όλα τα φοβερά περί ανοσίας με τα οποία ταλάνισαν τον κόσμο ενάμιση χρόνο τώρα, διαλύοντας οικονομίες και κοινωνίες ολόκληρες, έχουν πάει στον αγύριστο, και «για λοιμώξεις όπως αυτές του αναπνευστικού, η προστασία από βαρεία νόσο είναι ίσως το καλύτερο που μπορούμε να ελπίζουμε».
Όπως έχω ξαναπεί : οι άνθρωποι αυτοί δεν ντρέπονται, γιατί δεν υπάρχει κανένας να ντραπούν. Κανένας που να νοιάζονται για τη γνώμη του τουλάχιστον.