Σάλος ξανά εναντίον του Κούγια με αφορμή το κακαντράκι – δικηγόρο και φίλο του.
Πάνω : προσοχή στο εκ δεξιών τρωκτικό της δημοσιογραφίας. Πώς αντιδρά με το που ακούει το περί “ανδρικών χαρακτηριστικών” κι αμέσως μετά, σκύβοντας ανεπαίσθητα, την οδηγία του τηλεσκηνοθέτη.
Το μέλημα του Κούγια, σε μειωμένη εγρήγορση, είναι, να αλλάξει τον τρέχοντα εστιασμό της ανδρικής ιδιότητας στην κακοποιητική διάθεση, μεταθέτοντάς τον στον …παντελονάτο κώδικα τιμής – παραδοχής του λάθους. Αυτό, χωρίς να αντιλαμβάνεται την παγίδα στην οποία πέφτει.
Τελικό αποτέλεσμα, σχόλια όπως το της χρήστριας του Twitter “Παπαλάμπραινα”. Όλα αυτά, στο γνωστό σοσιαλμιντιακό πλαίσιο : “δουλειά δεν είχε ο διάολος γ@μούσε τα παιδιά του”.
Κάτω, η συνέχεια του μικροεπεισοδίου :
(Visited 75 times, 1 visits today)
Ίσως ο Κούγιας θεώρησε ζήτημα τιμής να υπερασπιστεί δημόσια το φίλο του, αν και τελικά μάλλον τα έκανε χειρότερα.
Ασχέτως πάντως από τις λεπτομέρειες της εν λόγω υπόθεσης ή άλλων σχετικών υποθέσεων, μπορώ να βεβαιώσω εκ πείρας ότι τίποτα δεν οδηγεί μια λογομαχία σε ασύμμετρες παρεκτροπές περισσότερο από το αίσθημα ότι ο αντίπαλος έχει απόλυτα δίκιο και είναι σε θέση να το υπερασπιστεί πειστικά.
Και δε μιλάω μόνο για ερωτικές και διαπροσωπικές γενικότερα σχέσεις. Η προνομιακή σχέση με την αλήθεια και τη λογική που διέκρινε διδασκάλους όπως ο Σωκράτης και ο Χριστός, θα πρέπει να προκαλούσε τέτοια οργή στους δημόσιους αντιπάλους τους, που το τέλος αμφοτέρων ήταν λίγο πολύ προδιαγεγραμμένο.
Πάντως το όλο θέμα είναι αρκετά μυστήριο (πέρα από αηδιαστικά κουτσομπολίστικο) όπως και όλα όσα απασχολούν τον δημόσιο διάλογο. Ο εν λόγω τύπος φαίνεται αρκετά μαλάκας και πιθανώς δίκαια θα υποστεί το “βάρος του νόμου”. Αλλά την εμμονή με τη βία στις γυναίκες δεν την πολυκαταλαβαίνω : κάθε άλλο παρά συνάδει με την περί “ισότητας των φύλων” υστερία, για να μη θυμίσω ότι οι γυναίκες παροτρύνονται, και είναι υπερήφανες για το ότι, συμμετέχουν στην αστυνομία, στο στρατό κλπ.
Υπάρχουν περιπτώσεις, άφθονες μάλιστα, συμπλοκής ανάμεσα σε άνδρες, με την ισορροπία δυνάμεων πολύ πιο διαταραγμένη υπέρ του ενός απ’ τους δυο, απ’ ότι υπέρ ενός άνδρα εις βάρος μιας γυναίκας. Βλέπεις κάτι γομάρια να “γλεντάνε” κάτι ανθρωπάκους εκεί πέρα, και δεν κουνιέται φύλλο.
Εγώ είχα κάποια στιγμή προ ετών μια παρανοημένη καριόλα σε δημόσια υπηρεσία να μου φωνάζει, να με βρίζει και να με απειλεί (παρεμπιπτόντως, μια και το ανέφερες, ο λόγος ήταν ότι …είχα δίκιο και ήξερα πώς να το υποστηρίξω). Οπτικά το ον δεν φαινόταν ακριβώς να υστερεί από μένα : στο ύψος μου, γυμνασμένο, νευρώδες et al. Και καμιά 20ριά χρόνια νεότερη. Τώρα αν εγώ δεν έδειχνα ψυχραιμία, αν μου την έπεφτε τελικά και κατέληγε “με κάποιο πρόβλημα”, θα έβγαινα και φταίχτης από πάνω.
…Επίσης η κωλοπιλάλα με το θέμα παρακάμπτει σκόπιμα ότι, συχνά, είναι οι γυναίκες που πρωτοεπιτίθενται στους ερωτικούς καυγάδες. Εννοώ και σωματικά, πέρα από την (ευκόλως εννοούμενη) λεκτική επιθετικότητα που από μόνη της σπάει κόκκαλα.
Όπως θα σου έχω ξαναπεί, δεν είμαι άμοιρος εμπειριών γυναικείας βίας διαφόρων ποιοτήτων και βαθμών. Στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων αντιμετώπιζα το θέμα με συγκατάβαση, κάτι που όμως τις εξόργιζε ακόμα περισσότερο. Υπήρξε βέβαια και περίπτωση που πληρούσε κάθε τυπικό κριτήριο καθαρής απόπειρας ανθρωποκτονίας και μάλιστα χωρίς κανένα εμφανές κίνητρο πέραν του νευρασθενικού χαρακτήρα της δράστιδος.
Είναι ενδιαφέρον πάντως απ’ τη μια οι γυναίκες, ως μπάτσοι & στρατιώτες, να δέρνουν και να σκοτώνουν άνδρες, και από την άλλη με κάθε ευκαιρία να επιστρατεύεται το κλισέ του “άνδρα που σηκώνει χέρι σε γυναίκα” (εικόνα όντως αντιαισθητική, αλλά με όρους ρομαντικού παρελθόντος).
Βασικά χρησιμοποιούν εναλλακτικά φεμινιστικό δικαιωματισμό, ρομαντικές κοινοτοπίες και σεξουαλική προκλητικότητα εκ περιτροπής και αναλόγως των περιστάσεων, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν έχουν σε πολλές περιπτώσεις απόλυτο δίκιο. Κοντά στα ξερά καίγονται και τα χλωρά κλπ.