Το χειρότερο ίσως με την περίπτωση Morrissey, αποτελεί ταυτόχρονα αντιπροσωπευτικό δείγμα του πώς υπηρετείται, ανέκαθεν, η περί τα πολιτιστικά δημοσιογραφία στην Ελλάδα: από κάτι φτωχοκακομοίρηδες [πλην ελαχίστων εξαιρέσεων] πρώην ορντινάτσες των δισκογραφικών και, τώρα που αυτές τελείωσαν, του οποιουδήποτε ενδιαφέρεται να τους “στέρξει”, ως παρεούλα, ως χορηγός, ή ως εργοδότης.
Ψάξτε να βρείτε οπουδήποτε στα “περί τη μουσική” διαδικτυακά sites, εν μέσω “σημαντικών” συναυλιών, κυκλοφοριών και δηλώσεων, ΜΙΑ αναφορά για το θέμα που έχει προκύψει. Εννοώ αναφορά κριτικής φύσεως, γιατί και οι ελάχιστες που υπάρχουν, αποτελούν copy paste της κατάπτυστης ανακοίνωσης του κωλομάγαζου του Cardiff. Την ιδιοκτήτρια του οποίου, ένας από τους “επιφανείς” [βλέπε: τους πιο ανίδεους] περί τα μουσικά τυρβάζοντες, αναφέρει ως άνδρα.