Από καταβολής πανδημίας, το δημοσιογραφικό προσωπικό της χώρας αποκαλύπτει τον ελεεινότερο εαυτό του, φροντίζοντας να υποκαθιστά τα τελευταία ψήγματα [δημοσίου] διαλόγου με χυδαίο virtue signaling. Με μια σειρά δηλ. από λέξεις και φράσεις – κλειδιά, τις οποίες οι πάντες αισθάνονται υποχρεωμένοι να επαναλαμβάνουν σε κάθε ευκαιρία. Με εμμονή τέτοια, που η σταλινική περίοδος φαντάζει, μπροστά σ’ αυτήν εδώ, παράδεισος πολυφωνίας.
Ακούμε τον κύριο Παπαδάκη στο βίντεο, μετά το πρώτο, εμετικά θεατρικό του ξέσπασμα [“ε όχι, δεν δέχομαι ότι έχει γίνει μόδα μετά την Μπεκατώρου”], να εμποδίζει μ’ ένα ακόμα εμετικότερο, τον δικηγόρο του ιερέα να αναφερθεί σε περίπτωση καταγγελίας εναντίον του [η οποία καταγγελία, θα έσπευδε προφανώς να συμπληρώσει ο δικηγόρος, δεν σημαίνει και ότι ο Π. είναι ένοχος, επικαλούμενος το “μηδέ δίκην δικάσεις…” και απαιτώντας το για τον πελάτη του].
Αντί να τον αφήσει να ολοκληρώσει ο “δημοσιογράφος” καταφεύγει σε μια έκρηξη οργής περίπου ύποπτη – σκεπάζοντας το λόγο του δικηγόρου, πριν τον εξαφανίσει απ’ το πλάνο. Το ύποπτον της υποθέσεως πηγάζει εκ του ότι ο κύριος Παπαδάκης είναι άνθρωπος με ευφυία ανώτερη εκείνης που απαιτείται για να καταλάβει πού το πήγαινε ο δικηγόρος. Αλλά και εκ του ότι, είναι άνθρωπος με τεράστια εμπειρία και ταχύτατα αντανακλαστικά.
ΥΓ. Να επισημάνουμε, ευκαιρίας δοθείσης [όπως και ο stcigar πριν μέρες] το τηλεοπτικό come back του Τριανταφυλλόπουλου, συνοδευόμενο απ’ το απαραίτητο τελετουργικό δήλωσης υπακοής στο #metoo movement…
Ήρθε η ώρα της δικαίωσης, πιθανώς, “Του Δημοσιογράφου” για την πρωτοποριακή του δράση.
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Σε περίπτωση πάντως που άρχιζαν ποτέ – λέμε τώρα, δεν ελπίζω σταλήθεια – οι καταγγελίες εναντίον σεσημασμένων μεγαλοδημοσιογράφων, ίσως και να έκανα μια σχετική εξαίρεση για την αξιοπιστία και τη σκοπιμότητα του κινήματος metoo..😉
Δεν νομίζω ούτε γω ότι θα άρχιζαν ποτέ. Εξ ου και η “αξιοπιστία” και η “σκοπιμότητα” μένουν χωρίς εξαίρεση.
Είναι να τρελαίνεσαι πάντως όταν βλέπεις να πουλάνε ηθική κατεξοχήν άτομα που έχουν διαπρέψει στο χώρο του σεξουαλικού εκβιασμού. Θα μπορούσαν ίσως να κάνουν τουλάχιστον τον κινέζο, αλλά μια τέτοια στάση θα συνιστούσε στην περίπτωσή τους αδιανόητη λεπτότητα.
Έχω ακούσει ιστορίες για άτομα, “επιφανείς” του χώρου [εννοώ από πρώτο χέρι, από παθούσες] που ειλικρινά δεν γίνονται πιστευτά ούτε ως σενάρια ζήτα διαλογής.
Αλλά είναι σίγουρα αλήθεια. Το θέμα είναι ότι οι συγκεκριμένες την έκαναν επιτόπου – άσχετα αν δεν κατήγγειλαν.
Me too😁 Και όχι μόνον από άντρες😳
Ως προς αυτό, και περνώντας στο “καλλιτεχνικό κύκλωμα”, ας μην ανοίξω το στόμα μου καλύτερα…