Με αφορμή μια ακόμα …γυναικοκτονία [“13η μέσα στο 2022!”] το γνωστό trend κάνει θραύση στο Twitter και ου μόνον. Μαζί και η δικαιωματιστική ηλιθιότητα ανεξαρτήτως φύλου.
Εδώ, ένα κείμενο στο οποίο παραπέμπει θηλυκός νεάντερταλ με χιλιάδες followers, ερανισμένο απ΄το site – κόσμημα “Νόστιμον Ήμαρ”. Η συγκίνηση που έχει προκαλέσει στους followers είναι αυτονόητη.
Το δημοσιεύω ασχολίαστο – κάτω από ένα επίπεδο, τα σχόλια δεν έχουν νόημα, κι αυτό εδώ βρίσκεται στο κατώτερο δυνατό. Ο ρόλος του είναι να διασκεδάζει και να χαλαρώνει, δίνοντας μια ακριβή εικόνα της τρικυμίας εν κρανίω των “ιδεολογικών μας αντιπάλων”.
ΤΑ ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΣΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ ΜΟΥ ΔΕΝ ΓΕΛΑΝΕ ΠΑΝΤΑ
του Δημήτρη Βεργίνη
Τα κορίτσια στον πλανήτη μου ζουν, και κυρίως πεθαίνουν, κάπως διαφορετικά από ό,τι θα έπρεπε. Τα κορίτσια στον πλανήτη μου, τα λένε Ελένη κι Αγγελική. Καν τα ονόματά τους δε διαλέγουν. Μεγαλώνουν και τα φέρουν ως υπενθύμιση κάποιας Ελένης και κάποιας Αγγελικής που πέρασαν νωρίτερα και σίγουρα, λιγότερο ή περισσότερο, έζησαν με φόβους και λόγους όμοιους που κι εκείνες δεν τις άφηναν να γελάνε πάντα.
Τα κορίτσια στον πλανήτη μου τα βιάζουν για τον τρόπο που ντύνονται, για το μάκρος της φούστας τους, γιατί πίνουν μόνες ποτό σε ένα μπαρ, γιατί αφήνουν ένα σεξουαλικό υπονοούμενο σε μια κουβέντα. Είναι τα τσουλάκια των πάρτυ, οι πουτάνες της παρέας, οι ντροπές της οικογένειας. Έχουν «ναι» ξεκάθαρα και «όχι» ανύπαρκτα. Κι αν κάποια στιγμή αρθρώσουν μερικά «όχι» δεν είναι άλλο από «ναι» σε αναμονή, από «ναι» που δε βρήκαν τον κατάλληλο άντρα ή την κατάλληλη στιγμή να ειπωθούν. Κι όταν λέγονται όμως, ακόμη κι αν είναι δυνατά, κρυστάλλινα «όχι» χρησιμοποιούνται καταπώς κρίνονται απ’ τις περιστάσεις κι εν τέλει αγνοούνται καταπώς τους πρέπει.
Τα κορίτσια στον πλανήτη μου δολοφονούνται γιατί κανείς δεν ασχολείται με τις καταγγελίες τους για βιασμό. Δολοφονούνται γιατί εκβιάζονται με βίντεο του βιασμού τους που ολόκληρη μια κοινωνία, πονηρά κλείνοντας το μάτι, τα αποκαλεί «ροζ». Δολοφονούνται σε ραντεβού που παν με τη θέλησή τους γιατί νομίζουν είναι με φίλους κι όταν στην πρώτη άρνησή τους ζητήσουν να φύγουν, συνειδητοποιούν πως φίλους μια γυναίκα σε αυτές τις κοινωνίες δύσκολα μπορεί να έχει. Δολοφονούνται αφού βιαστούν, αφού χτυπηθούν, αφού δεθούν, αφού εγκαταλειφτούν, αφού τις πνίξουν. Τα κορίτσια στον πλανήτη μου έχουν δύσκολη ζωή και φριχτούς θανάτους.
Τα κορίτσια στον πλανήτη μου έχουν ένα κοινό με τα χωράφια: οι πατεράδες τους μπορούν να τα αποκαλούν «κτήματά τους». Τους ανήκουν δικαιωματικά. Είναι οι κόρες, τα αγγελούδια, οι κοράκλες τους όσο περπατάν στις πλάκες που έστρωσαν μπροστά τους για να περπατήσουν. Όσο δε λοξοδρομούν. Αν το κάνουν τότε το χέρι σηκώνεται κι η βία είναι το επακόλουθο του αφύσικα –εκ μέρους τους- πράττειν, ενεργείν. Είναι η σκυτάλη στο χαστούκι απ’ το χαστούκι στη μάνα, η σκυτάλη στην καταπίεση απ’ την καταπίεση στην αδερφή, η σκυτάλη στο βιασμό απ’ το βιασμό στην υπάλληλο.
Τα κορίτσια στον πλανήτη μου οι πατεράδες τους τα σκοτώνουν γιατί παντρεύονται χωρίς τη συγκατάθεσή τους. Το 2019. Γιατί κάνουν σχέσεις με αλλοδαπούς, με αλλοεθνείς, με μετανάστες, με πρόσφυγες. Τα προειδοποιούν, τους απαγορεύουν τον έρωτα κι όταν σηκώνουν ανάστημα και υποστηρίζουν την επιλογή τους, τα απειλούν. Και στην πρώτη ευκαιρία, στην πρώτη επόμενη φορά, στο πρώτο ξαναντάμωμα τα σκοτώνουν και τα θάβουν στην αυλή του σπιτιού. Ακόμη και μετά θάνατον να τα έχουν δίπλα τους, κτήμα τους μέσα στο κτήμα τους.
Τα κορίτσια στον πλανήτη μου τα βιάζουν στην Ινδία, τα πουλάνε σκλάβες του σεξ στο Ιράκ, τα απαγάγουν μαζικά στη Νιγηρία, τα αποκεφαλίζουν στη Σαουδική Αραβία, τους ρίχνουν οξύ στο Αφγανιστάν, τα βασανίζουν στη Λιβύη, τα πνίγουν στη Μεσόγειο, τα αρνούνται στην Κίνα, τους κάνουν κλειτοριδεκτομή στη Σομαλία, τα εκτελούν στο Πακιστάν, τα χωρίζουν απ’ τα παιδιά του στις ΗΠΑ, τα παρενοχλούν στην Ευρώπη, τα χτυπάν, τα βιάζουν, τα βιάζουν, τα βιάζουν… παντού.
Τα κορίτσια στον πλανήτη μου δεν είναι ποτέ και πουθενά ασφαλή. Όταν γελάν ομορφαίνουν τον κόσμο. Τα κορίτσια στον πλανήτη μου, όμως, δε γελάνε πάντα.
“ΓΥΝΑΙΚΟΚΤΟΝΙΑ” ΚΑΙ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΕΣ ΕΞΑΡΣΕΙΣ
(Visited 117 times, 1 visits today)
Παρεμπιπτόντως μόλις πέρασε από μπροστά μου – βρίσκομαι κάπου στο κέντρο της Αθήνας – ο πιο δημόσια εκτεθειμένος δεκαπεντάχρονος γυναικείος κώλος που έχω δει ποτέ στη ζωή μου. Μιλάμε κυριολεκτικά για όλα έξω τώρα, όχι μαλακίες και μισές δουλειές!😁
Μα καλά …πως εκφράζεσαι έτσι για μια αθώα παιδούλα;;;
Εννοείται ότι τα κοριτσάκια γαλουχούνται βάσει σχεδίου στη bimbo culture από …6χρόνων. Και τώρα, με τη σταδιακή διείσδυση στα δημοτικά σχολεία “σεμιναρίων” περί …transgender people από authorised εκπροσώπους του είδους (γίνεται ήδη στις ΗΠΑ) η μπάλα προβλέπεται να χαθεί μονίμως στην κερκίδα.
Μεταξύ μας τώρα τύποι σαν τον ανωτέρω “λογοτέχνη” ελπίζουν απλά ότι με τον συγκεκριμένο τρόπο θα βγάλουν καμιά γκομενίτσα στην ηλικία της κόρης τους (οι μεγαλύτερες δεν πολυμασάνε από τέτοια). Και πολύ συχνά το καταφέρνουν.
Ισχύει. Απλώς η εμμονή και η γυναικουλίστικη επιτήδευση του συγκεκριμένου μου βγάζουν ένα στοιχείο heavy duty. Κατ’ αντιστοιχία αυτού που έλεγε ο “Σαλιέρι” στο AMADEUS “είμαι ο προστάτης άγιος των μετριοτήτων” αυτός εδώ είναι ο προστάτης άγιος των κλινικά ηλιθίων.
Να σου πω την αλήθεια δεν κατάφερα να διαβάσω το αριστούργημά του μέχρι το τέλος. Ασχέτως όμως από γυναικοκτονίες κλπ είναι γεγονός ότι τα 2-3 τελευταία χρόνια έχουν αυξηθεί σημαντικά οι κάθε είδους δολοφονίες και όχι μόνο στη χώρα μας. Εχω γενικά την εντύπωση ότι ο “δυτικός κόσμος” διαλύεται εις τα εξ ων συνετέθη εκ των έσω και παντοιοτρόπως. Δεδομένου μάλιστα ότι σε ορισμένους ανθρώπους υπάρχει μια περίεργη αντιστοιχία μεταξύ του εξωτερικού και του εσωτερικού τους κόσμου, ανησυχώ μήπως η διάλυση αυτή έχει τελικά κάποιον αντίκτυπο και σε μένα τον ίδιο.
Η ύπαρξη κάποιας αντιστοιχίας “έξω” και “έσω” κόσμου είναι κατά την άποψή μου βεβαιότατη. Το είδος της υποθέτω διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο, ακόμα και από περίοδο σε περίοδο του ίδιου ανθρώπου. Και χρήζει σοβαρής διερεύνησης προς αποφυγή επιστημονικοφανών φρικαλεοτήτων όπως αυτές που ξεστομίζουν διάφοροι κοινωνιολόγοι και ψυχίατροι.
Ο κόσμος διαλύεται that’s for sure, υπό την έννοια ότι διαλύονται οι δομές που κρατούσαν σε συνοχή το έμψυχο υλικό του. Αυτό υποθέτω γιατί η τεχνολογία έχει εξασφαλίσει τη δυνατότητα στις ελίτ να “στοιβάζουν” κατά το δοκούν αυτό το έμψυχο υλικό, περνώντας σιγά-σιγά τα πάντα στον αυτόματο.
Εχεις απόλυτο δίκιο. Δυστυχώς τόσο το “τέλος της ιστορίας” του 89-90κάτι όσο και η κατάρρευση του 08-10 συνέπεσαν με αντίστοιχη δυσάρεστη τροπή της προσωπικής μου ζωής με τρόπους που μπορώ σε κάποιο βαθμό να φανταστώ, αλλά όχι απαραίτητα και να ελέγξω. Τώρα τα πράγματα φαίνονται ακόμα χειρότερα και ψάχνω ήδη εναγωνίως a not so easy way out.
Σε περίπτωση εντωμεταξύ που σε παίρνει, βάλε από μέρους μου και το κατωτέρω “εποχιακό” κομματάκι, αν μη τι άλλο για το στίχο “it started to snow in the middle of July”, που άκουγα πάντοτε αποκλειστικά καλοκαίρι. Ο τίτλος “Blind” υπήρξε συγχρόνως το παρατσούκλι ενός από τους καλύτερους φίλους της παλαίποτε νεότητάς μου. Και για να ολοκληρώσω τη χορεία των ηλίθιων συνειρμών, η αείμνηστη Ουχούρα ήταν ολόιδια η μακαρίτισσα η θεία μου η Ελένη!
https://www.youtube.com/watch?v=Am59C_wSeLY
Ευχαρίστως.
Με την Ουχούρα συγκινήθηκα σε βαθμό ηλιθιότητας, και δεν μου ήταν και απ’ τους πιο συμπαθείς του πληρώματος [κατα σειράν : Κερκ-Σποκ-Σκότυ-Τσέκοβ-Ουχούρα-Νοσοκόμα-Yeoman-Μακόυ-Σούλου [τελευταίο καταϊδρωμένο το νευρωτικό πουστάκι – ορκισμένος εχθρός του Σάτνερ]. Με τον Σκότυ ήταν πιο βαρύ, με τον Σποκ αξεπέραστο, για τον Κερκ δεν θέλω να το σκέφτομαι. Για την ακρίβεια ο λόγος που είχα συγκινηθεί τόσο με την Ουχούρα ήταν ότι σκεφτόμουν ότι αργά ή γρήγορα έρχεται η σειρά του.