Δεν ξέρω αν ο Χατζιδάκις θα επέμενε σήμερα στη συγκεκριμένη προσέγγιση.
Η επιδερμικότητα της οποίας, παρεμπιπτόντως, εμφανίζει το συνθέτη όχι ακριβώς στο μάξιμουμ της διανοητικής εγρήγορσής του.
Σε οποιαδήποτε περίπτωση, ο Γρηγορόπουλος δεν κρατούσε μολότοφ. Και, αν πιστέψει κανείς και τους δυο του γονείς, δεν είχε καν σχέση με τον “αντιεξουσιαστικό” χώρο.
Για κάποιες λεπτομέρειες, σχετικές πιθανά με το τραγικό περιστατικό, ιδού ένα απόσπασμα ανακοίνωσης των διοργανωτών της 1ης Μπιενάλε Αθήνας, ένα χρόνο πριν (2007), με τίτλο: DESTROY ATHENS

Με αφορμή αυτό, στο τεύχος Οκτωβρίου 2007 του περιοδικού ΗΧΟΣ-ΕΙΚΟΝΑ, είχα δημοσιεύσει το παρακάτω σχόλιο :

DESTROY YOURSELVES!
Κι ενώ ταξιδεύουμε μονίμως στον αέρα, χωρίς έδαφος κάτω απ’ τα πόδια μας, κάποιοι ανακαλύπουν την ύπαρξη στερεοτύπων στη ζωή μας. Και σαλπίζουν κατά μέτωπο επίθεση. Destroy Athens… με την ευγενική χειραγώγηση, pardon, χορηγεία της Deutsche Bank, και με διεθνή συνέδρια στην αίθουσα της Παλαιάς Βουλής, όπου οι πρωταγωνιστές, με ύφος χιλίων ανατρεπτικών καρδιναλίων μιλούν για απόπειρες αμφισβήτησης των τρόπων με τους οποίους ταυτότητες και συμπεριφορές καθορίζονται μέσω των στερεοτυπικών περιγραφών. Αλλά και για την “έννοια” της Αθήνας ως μεταφοράς για το αίσθημα εγκλωβισμού που το στερεότυπο επιβάλλει στην προσωπική αίσθηση της ταυτότητας!
Υπάρχει και σλόγκαν που συμπυκνώνει την ιδέα της έκθεσης. Το ιδιοφυές, “δεν θέλουμε ποτέ να είμαστε αυτό που είμαστε, διεκδικούμε να μην είμαστε αυτό που είμαστε”.
Μπορείς και να συμπαθήσεις κάποιον που αυτοπροσδιορίζεται έτσι, όπως και έναν καθυστερημένο, φερ’ ειπείν, ή ένα σκύλο που τρέχει πίσω απ’ την ουρά του…(Η πρόταση είναι αριστούργημα: αν, σύμφωνα μ΄αυτήν, είσαι κάποιος που δεν θέλει να είναι αυτός που είναι, τότε και πάλι σύμφωνα μ’ αυτήν, είσαι κάποιος που δεν θέλει να είναι αυτός που δεν θέλει να είναι αυτός που είναι κ. ο. κ).…
Η μεταμοντερνίστικη μπουρδολογία, ο κραυγαλέα αβανταδόρικος τίτλος, η “καταστροφή”, number 1 στερεότυπο των καιρών, δεν αποτελούν παρά το τελετουργικό μιας ποικιλώνυμης “καλλιτεχνικής” τάσης που αναπτύχθηκε ασύμμετρα και εξέπνευσε στη διάρκεια του εικοστού αιώνα, αρκούμενη σε μανιφέστα και βαρυσήμαντες δηλώσεις και μη καταφέρνοντας ποτέ σχεδόν να δώσει έργο άξιο λόγου.

Το ακόμα πιο ενδιαφέρον βέβαια είναι άλλο : ένα χρόνο μετά, το σύνθημα της Μπιενάλε 2007,  …έμπαινε σε εφαρμογή.
Πρώτα με το κάψιμο της Αθήνας για μέρες ολόκληρες. Και, ένα χρόνο αργότερα, με την οικονομική καταστροφή της χώρας. Πάντα με την ευγενική χορηγεία της Deutsche Bank.

Σήμερα, η όποια κριτική στις εμπρηστικές πρακτικές ως έκφραση οργής, επισύρει τον προπηλακισμό του διαδικτυακού “αντιεξουσιαστικού” όχλου, επικουρούμενου από “δημοσιογράφους” – πληρωμένα πιστόλια του συστήματος (βλ. κάτω εισαγωγή “άρθρου” του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου στο in.gr). Κι αυτό, τη στιγμή που οι σημερινοί επιφανείς του συγκεκριμένου χώρου, όπως οι γιαλαντζί αγωνιστές του Ρουβίκωνα, αποφεύγουν τις ακρότητες όσο ο διάολος το λιβάνι. Το γιαλαντζί, για να εξηγούμεθα, δεν αφορά στην αποχή από αυτές. Αλλά στο σύνολο της ακτιβιστικής τους δραστηριότητας, αρχής γενομένης απ’ το “λόγο” τους.