Η Άννα Δαμιανίδη γράφει για την τραγική ιστορία του κοριτσιού που βρέθηκε νεκρό σε παραλία.
Πρώτα διάβασα τα σχόλια: Η μάνα που πέταξε το παιδί στη θάλασσα. Διεστραμμένο τέρας. Χρειάζεται λιντσάρισμα. Είχε δύο ακόμα παιδιά μαζί. Κράτησε τ’ αγόρια, πέταξε το κορίτσι. Μετανάστρια.
Το παιδί είχε πεθάνει. Φοβήθηκε.
Ας το πήγαινε σε νοσοκομείο. Κανένα νοσοκομείο δεν θα την έδιωχνε.
Πραγματικά. Κανένα νοσοκομείο δεν διώχνει άρρωστα παιδιά στην Ελλάδα, αλλά το ήξερε; Πώς μαθαίνουν να βρίσκουν βοήθεια για τα παιδιά οι μετανάστριες; Υπάρχει κάποιο γραφείο πληροφοριών; Μήπως το μόνο που μαθαίνουν με χίλιους τρόπους είναι ότι είναι ανεπιθύμητες, κι αυτές και τα παιδιά τους, και κυρίως οι άντρες τους, που καταφέρνουν να φτάσουν στις απέραντες ελληνικές ακτές; Απέραντες για τη γεωγραφία, για μας πολύ στενές κι αυτοί δεν χωράνε. Τι για εισβολή μιλάμε, μόλις αποφευχθεί κανένα ναυάγιο με φτωχούς ανθρώπους που ελπίζουν να δουλέψουν σαν σκλάβοι ερχόμενοι με κίνδυνο της ζωής τους στην Ευρώπη, τι για υβριδικό πόλεμο. Απίστευτες εξυπνάδες, και μετράνε μετά οι πολιτικοί τις μερίδες φαγητό που τους δίνουν, ευρωπαϊκά λεφτά ούτως ή άλλως, αφού τους κλείσουν κάπου συρματοπλεγμένους, αντί να τους αφήσουν να δουλέψουν τους ανθρώπους, το μόνο που θέλησαν. Αυτό είναι ο υβριδικός τους πόλεμος. Πόσες ψήφους πια θα μαστεύσουν από την καλλιέργεια του μίσους και του φόβου; Και πόση υποκρισία μπορούμε να αντέξουμε όταν βγαίνουν στο φως τέτοιες ιστορίες;
Στη θάλασσα το πέταξε το παιδάκι της η μετανάστρια, δεν μου φαίνεται εμένα και τόσο τερατώδες. Στη θάλασσα απ’ όπου ίσως έφτασε κι αυτή με χίλιους κόπους. Στη θάλασσα με τα άλλα τα παιδάκια, ή θα μου πείτε ότι δεν ξέρουμε πως έχει η θάλασσα παιδάκια στον βυθό της, από τα ναυάγια με τους μετανάστες, από την Πύλο, όπου τόσοι άνθρωποι σκοτώθηκαν, από τις προσπάθειες να περάσουν στα νησιά. Στη θάλασσα που λέγαμε ότι ενώνει, τι ρομαντικά πράγματα έχουμε πει… Γιατί όχι στη θάλασσα δηλαδή; Γιατί να το δώσει στη γη που δεν τη θέλει; Η θάλασσα δεν ρωτά, αγκαλιάζει χωρίς κόπο, σε παίρνει, σε νανουρίζει. Μπορεί και να σε χρησιμοποιεί, αν καταφέρεις να απομακρυνθείς από τις ακτές, όπου θα σε βρουν, θα σε συλλάβουν, θα σε ανακρίνουν, θα σε φυλακίσουν, θα καταλήξεις σε κελί και θα ψάχνεις μετά τα παιδιά σου, που μπορεί να σε κρίνουν ανάξια να ξαναδείς, αυτοί  που δεν σε βοήθησαν, δεν σε καθοδήγησαν, λες και δεν ξέρουν πόσο δύσκολο είναι να μεγαλώνεις παιδιά, ακόμα και στη δική σου χώρα, στο ίδιο σου το σπίτι, με τις γιαγιάδες παραστάτες, λες και δεν μεγάλωσε κανένας τους παιδιά, λες και δεν είδαν ποτέ παιδί να μεγαλώνει. Αυτοί που δεν σε ήθελαν, που σε έδιωχναν με κάθε τρόπο. Αυτοί είναι οι κριτές σου.

Το ότι αυτό το κείμενο είναι δημοσιευμένο σε έντυπο του mainstream (Athens Voice, της οποίας η “συγγραφέας” Άννα Δαμιανίδη είναι συνεργάτις) αποτελεί μια καλή απάντηση στο ερώτημα “γιατί ο υπερπληθυσμός των …δημοσιολόγων στα σόσιαλ μίντια;” Τι άλλο αποτελεί αυτός, αν όχι το επόμενο λογικό βήμα απ’ το ξεφτίλισμα της επαγγελματικής δημοσιογραφίας;
Φυσικά δεν είναι η μόνη που ευτελίζεται. Από που από κι ως που πχ. δε δικαιούται να εκφέρει άποψη για διεθνή ζητήματα ο …“Mr. Nobody”, όταν ακούω με τα αυτιά μου, μεσημεριάτικα, κάποιο κύριο Υφαντή, “καθηγητή Διεθνών Σχέσεων της Παντείου” να αποδίδει την καθυστέρηση της άφιξης Γκίλφοϊλ στο μπλοκάρισμα της διαδικασίας από τους δημοκρατικούς, το οποίο αποτελεί …δικαιολογημένη αντίδρασή τους σε μέτρα του Τραμπ, ο οποίος “επενδύει σταθερά στην πόλωση απ’ το ξεκίνημα της πρώτης του θητείας!”;
Θέλω να πω, πόσο πιο θλιβερός από “αυτό” μπορεί να είναι ο τελευταίος τυχάρπαστος που θα μαζέψεις απ’ το δρόμο;
Εμπάτε σκύλοι και αλέστε it is.