Θέλω να επαναλάβω εκτεταμένα αποσπάσματα ενός άρθρου που διάβασα στο site του Καλεντερίδη. Και να επαινέσω τον Ανδρέα Τσιφτσιάν – όση σημασία μπορεί να έχει ο έπαινος ενός ανθρώπου που δεν προέρχεται από τον παραδοσιακό “πατριωτικό χώρο”, αλλά εκτιμά την ακεραιότητα των ανθρώπων του. Όπως και τη φιλοτιμία του αρθρογράφου να μπει στην ουσία του θέματος – φαινόμενο στις μέρες μας σπανιότατο..
Ενδιαφέρον έχει, παρεμπιπτόντως, η παντελής [;] απουσία διαλόγου για το ύποπτο της λήψης μέτρων, ακριβώς πριν απ’ την επέτειο – με τις ευκόλως εννοούμενες συνέπειες. Μέτρων που κρίθηκαν απαραίτητα μετά από ένα ενορχηστρωμένο οχετό “στοιχείων”, ”καμπανακίων” και παροτρύνσεων.

Ακολουθούν τα αποσπάσματα του άρθρου – κάποια σημεία τονισμένα από εμένα:

Εθνική επέτειος αύριο, γιορτάζουμε ότι «το ‘40 πολεμήσαμε τις δυνάμεις του λαϊκισμού» (Υπ. Παιδείας, Νίκη Κεραμέως), …
…γιορτάζουμε το γεγονός που «μας  θυμίζει όσο ποτέ τις αξίες της κοινωνικής προσφοράς και του εθελοντισμού. Θυμόμαστε τις θυσίες των παππούδων μας … ας τους τιμήσουμε λοιπόν υπενθυμίζοντας σε όλους ότι ο εθελοντισμός είναι εθνική ευθύνη» (Υφ. Εργασίας Δόμνα Μηχαηλίδου).
Αύριο γιορτάζουμε την ημέρα που τρέξαμε να κρυφτούμε στα υπόγεια. «Η Ιταλία μας κήρυξε τον πόλεμο! Κι εμείς πήγαμε στο υπόγειο … μετά γύρισε ο μπαμπάς στη μαμά και της είπε πώς θα τρέξει στην τράπεζα να σηκώσει λεφτά…». Και ο μπαμπάς παίρνοντας  στην αγκαλιά του το παιδί του  είπε: «Άκη, από σήμερα θα γίνεις άντρας». Και ο Άκης, απάντησε: «Εγώ τότε φοβήθηκα πάρα πολύ, γιατί δεν ήθελα να γίνω σήμερα άντρας…». (σελίδα 44 του α’ τεύχους του βιβλίου της Γλώσσας Ε’ Δημοτικού).

Αυτή είναι η εθνική μας μοναξιά. «Να νοσταλγείς τον τόπο σου, ζώντας στον τόπο σου, τίποτα δεν είναι πιο πικρό» (Γιώργος Σεφέρης)
Μια αλλιώτικη εθνική επέτειο θα γιορτάσουμε φέτος. Μουγκή κι απόξενη χωρίς παρέλαση. Αυτή η παρέλαση που ανταριάζει τους αγαπολόγους «αντιφασίστες» της ελευθεριάζουσας θολοκουλτούρας. Οι παρελάσεις άλλωστε είναι φασιστικό κατάλοιπο, πράξη μιλιταρισμού. Η σημαία ένα πανί για να χαριεντίζονται οι υπερπατριώτες.
Αν οι «αριστεροί» ήταν πραγματικά αριστεροί θα τιμούσαν πρώτοι και καλύτεροι τις παρελάσεις.
Γνωρίζουν την σωστή σημειολογία των παρελάσεων;
Η παρέλαση είναι η επιθεώρηση  του στρατεύματος από τον Λαό.
Έτσι, επειδή ο Λαός δεν μπορεί να μπει στα στρατόπεδα (για λόγους ασφαλείας και τάξης) για να επιθεωρήσει το στράτευμα, προσέρχεται το στράτευμα στον Λαό, παρουσιάζεται δηλαδή, αναφέρεται, θέτει εαυτόν υπό τον τακτικό έλεγχο και εξέταση του Λαού.
Πράγμα που όμως δείχνει και μία διακριτή ιεραρχία. Ο κατώτερος προσέρχεται και αναφέρεται στον ανώτερο και όχι βέβαια το αντίστροφο. Ο άρχων επιθεωρεί και ο υπηρέτης παρουσιάζεται προς έλεγχο.
Και ο Λαός όντας επιθεωρών επικροτεί και ανταποδίδει με χειροκρότημα, δείχνει δηλαδή την εμπιστοσύνη του.
Η παρέλαση λοιπόν είναι πράξη Δημοκρατίας, είναι σύναξη Λαού και Στρατού, είναι συγκροτημένη πράξη συλλογικότητας και κοινωνικής συνοχής που κάνει έναν διακριτό ρόλο σαφή, ότι το ένα βρίσκεται στην υπηρεσία του άλλου.
Αυτό που θέλουν να ξεχνούν οι αριστεροί της πλάκας είναι ότι χωρίς συλλογική κοινωνική συνείδηση, χωρίς κοινωνική συνοχή,  δεν μπορούν να υπάρξουν ούτε κοινωνικοί αγώνες ούτε λαϊκή κυριαρχία.
Το ιδανικό της αυτοθυσίας χλεύασε και εξέθεσε ως  αντικείμενο γέλωτα (σύμφωνα πάντα με την δική τους πολιτική ηθική) στην περσινή μαθητική παρέλαση ο ΣΥΡΙΖΑ, όταν 40αρες  «μαθήτριες» του κομματικού του μηχανισμού παρεισέφρησαν στην παρέλαση διακωμωδώντας τα «άβουλα ρομποτάκια που ξεκουρδίστηκαν».
Ο στρατιώτης που πάει στον πόλεμο, ξέρει, ότι είναι ο πρώτος πιθανός νεκρός. Βαστώ όπλο σημαίνει πάω να σκοτωθώ, πηγαίνω να θυσιαστώ για να σώσω τους άλλους που αφήνω πίσω μου. Το πρώτο δυνάμει θύμα του στρατιώτη, δεν είναι ο εχθρός του, αλλά ο εαυτός του. Στρατιώτες είναι αυτοί που πεθαίνουν για να ζήσουμε εμείς.
Η αυτοθυσία είναι το ανώτερο ανθρώπινο ιδανικό. Ξεπερνάει ακόμη κι αυτήν, την αγάπη, διότι την προϋποθέτει, την υποσκελίζει, την ξεπερνά. Όλοι μπορούμε να αγαπήσουμε, αλλά λίγοι θυσιάζονται…
…Θυμήθηκα μία στιχομυθία που είχα κάποτε με έναν φίλο  μου, πρώην ΟΥΚά. Σε μία «διπλωματική» ερώτηση θέλοντας να τον πικάρω, τον ρώτησα: «…και για ποιόν θα πας να πολεμήσεις, γι’ αυτούς που θα σπάνε πιάτα στα μπουζούκια όσο εσύ θα πολεμάς;». Και μου απάντησε κάτι που δεν θα ξεχάσω ποτέ: «Ναι, γι’ αυτούς!». Το συνέχισα λέγοντας: «Μα δεν θα το αξίζουν». Και μου είπε: «Θα πολεμήσω για το δικαίωμά τους να τα σπάνε. Δεν θα ήμουν πατριώτης αν πολεμούσα μόνο για τους «άξιους». Και για τους ανάξιους θα πολεμήσω, αυτό είναι πατριώτης»……
……Και για τον πιο ευτελή άνθρωπο πολεμά ο πατριώτης λοιπόν, διότι τελικά, αυτό είναι το ιδανικό. Ναι, ακόμη και για αυτές, τις 40χρονες «νεανίδες»  του ΣΥΡΙΖΑ θα πολεμούσαμε. Κι όσο κι αν φαινόταν και στις ίδιες περίεργο, αυτό τελικά θα γινόταν για να συνεχίσουν να έχουν το ελεύθερο δικαίωμα να γελοιοποιούν  την αυτοθυσία των άλλων για αυτές……  

https://infognomonpolitics.gr/2020/10/parelasi-mia-praxi-dimokratias-i-simaia-symvolo-tis-syllogikis-mas-syneidisis/#.X5Zm72bO6Og.twitter