“Τα αμυντικά συστήματα που έχουν εγκατασταθεί στην Ουκρανία μπορούν να καταστρέψουν τους υπερηχητικούς πυρηνικούς πυραύλους που πρόσφατα κατασκεύασαν οι Ρώσοι, διαπερνώντας την αντιβαλλιστική ασπίδα του ΝΑΤΟ.
Η τοποθέτηση αυτών των συστημάτων στη γειτονιά της Ρωσίας παρέχει τη δυνατότητα κατάρριψης των ρωσικών πυραύλων στη φάση της απογείωσης. Πρόκειται επομένως εδώ για ευθεία απειλή εναντίον του πυρηνικού οπλοστάσιου της Ρωσίας”.
Είναι μια από τις σπάνιες περιπτώσεις που ακούς ένα ενδιαφέροντα άνθρωπο σε τηλεοπτικό πάνελ. Πρόκειται για τον Θεόδωρο Λιόλιο, διδάκτορα Πυρηνικής Φυσικής και διευθυντή του Ελληνικού Κέντρου Ελέγχου Όπλων, ο οποίος σπεύδει φυσικά με κάθε ευκαιρία [what can you do…] να τονίζει την αντίθεσή του στην ρωσική εισβολή στην Ουκρανία [“απλώς εξηγώ τους λόγους για τους οποίους κατά την άποψή μου αυτό συμβαίνει”].
Θα συνεχίσει επισημαίνοντας το δεύτερο κατά την άποψή του λάθος των Ουκρανών [“διπλωματικό λάθος, γιατί κατά τα άλλα, εννοείται ….είχαν κάθε δικαίωμα”] να προμηθευτούν πυρηνικά καύσιμα από τη Δύση και τις ΗΠΑ. Παλαιότερα, όλα τα πυρηνικά εργοστάσια της Ουκρανίας [από τα οποία προέρχεται το 50 % της ενέργειας της χώρας] αγοράζονταν από τη Ρωσία. Αποτέλεσμα είναι τώρα η τελευταία να έχει απώλειες δισεκατομμυρίων.
“Πιστεύω ότι τα πυρηνικά εργοστάσια της Ουκρανίας φυλάσσονται ως κόρη οφθαλμού. Δεν έχει κανένα στρατηγικό λόγο η Ρωσία να χτυπήσει πυρηνικό αντιδραστήρα, γιατί τότε η Διεθνής Επιτροπή Ατομικής Ενέργειεας και το Συμβούλιο Ασφαλείας θα σημάνουν συναγερμό, πράγμα που θα σημάνει τη συνένωση εναντίον της Ρωσίας ενός τεράστιου αριθμού χωρών εντός και εκτός του ΝΑΤΟ. Κανείς φυσικά δεν μπορεί να αποκλείσει την περίπτωση ατυχήματος, ή και προβοκάτσιας των Ουκρανών. Θυμίζω ότι στο Ιράκ έγινε μεν η εισβολή, αλλά πυρηνικά δεν βρέθηκαν ποτέ, όπως επίσης ότι στη Συρία η εκστρατεία εναντίον των ανταρτών έγινε με επιχείρημα το χημικό όπλο Σαρίν, άσχετα από το ποιος τελικά το είχε χρησιμοποιήσει. Οπότε, αν χτυπηθεί πυρηνικός αντιδραστήρας, τα αποτέλεσμα θα είναι απρόβλεπτο. Όχι τόσο επικίνδυνο όσο ένα πυρηνικό όπλο, όχι τόσο επικίνδυνο αφ’ εαυτού, αλλά για τις συνέπειες που μπορεί να έχει”.