Στη “ροή των ειδήσεων”, δεξιά, διαβάζεις:
“Δεσμεύτηκε να βάλει τέλος στην ‘εποχή του σκότους’ ο Μπάιντεν”. Σκέφτεσαι τη ματαιότητα της όποιας σου προσπάθειας, τη ματαιότητα της ύπαρξής σου, τη ματαιότητα του ο,τιδήποτε. “Επόμενη κίνηση”, η συνειδητοποίηση της ματαιότητας της συνειδητοποίησης της ματαιότητας. Τι απομένει; “you’ve got to do what you gotta do”.
Βρισκόμαστε για άλλη μια φορά στο φρικτό ειδησεογραφικό site in.gr, μπροστά στην είδηση της ημέρας:
“Κορονοϊός: βόμβες μετάδοσης τα γηροκομεία. Γιατί ανησυχούν οι ειδικοί”
Απορώ, εν πρώτοις: οι ίδιοι οι “ειδικοί” δεν αντιλαμβάνονται σε τι μπούμερανγκ εξελίσσεται αυτή η λούπα*; γιατί, συζητώντας με ανθρώπους από όλα τα ηλικιακά & μορφωτικά στρώματα [από “του δημοτικού” μέχρι καθηγητές πανεπιστημίου] είναι αδύνατο να μη διαπιστώσεις μια αυξανόμενη δυσφορία για το “είδος” τους, τις μόνιμες [τίποτα άλλο εκτός από] “ανησυχίες” τους, τα μέτρα που προτείνουν από τον ασφαλή και καλοπληρωμένο τους θώκο, διαλύοντας τις ζωές των ανθρώπων. Βέβαια, απ’ τον όχλο των “πέρα βρέχει ηλιθίων” που φωνασκούν σε social media και σούπερ μάρκετ, αυτό που έρχεται δεν πρόκειται να γίνει αντιληπτό παρά μόνο όταν θα αγγίξει τους ιδίους [πρόκειται, προφανώς, και εδώ, κατά πλειονότητα, για δημοσιοϋπάλληλους – και άλλους που αισθάνονται ότι έχουν το γάιδαρό τους δεμένο]. Τότε βεβαίως θα είναι οι πρώτοι που θα ζητούν τις κεφαλές των “ειδικών” επί πίνακι…
Εν πάση περιπτώσει: η ειδησεογραφία εμφανίζει ως καινοφανές το φαινόμενο θανάτων σε γηροκομεία σε πλαίσιο επιδημίας. Αυτό, τη στιγμή που είναι γνωστός ο φόρος που πληρώνουν τα ιδρύματα σε τέτοιες περιστάσεις: κόσμος έχει συχνά ξεκληριστεί από επιδημίες γρίπης “τοπικής εμβέλειας” σε γηροκομεία. Το μόνο καινοφανές εδώ είναι το όψιμο, “ανθρωπιστικό” ενδιαφέρον των media.

Κάτω: είδηση από το CNN GREECE. Βλ. ημερομηνία

Υπάρχουν και χειρότερα : στην πολιτεία της Νέας Υόρκης [και αρκετές ακόμα, “δημοκρατικές” κατά κανόνα] είχε δοθεί περί μήνα Απρίλιο απ’ τον κυβερνήτη Κουόμο η εντολή μεταφοράς ασθενών με κορωνοϊό από “συμφορισμένα” νοσοκομεία σε οίκους ευγηρίας. Αυτό, ενώ ούτε ένα νοσοκομείο [παρά τα όσα γράφονταν εκείνη την περίοδο] δεν γνώρισε ποτέ πρόβλημα πληρότητας. Οι γέροντες αφέθηκαν στο έλεος των “φορέων”, να πεθαίνουν ολομόναχοι, με την είσοδο σε επισκέπτες απαγορευμένη…
Η πρακτική του Κουόμο [και των συναδέλφων του] κόστισε τη ζωή σε δεκάδες χιλιάδες ηλικιωμένους. Πράγμα που ήταν το ζητούμενο, όταν μιλάμε για πολιτικούς που μετατρέπουν χωρις δισταγμό την κρίση σε ευκαιρία: εκτίναξη κρουσμάτων και θανάτων, δημιουργία “ατμόσφαιρας”, χρέωση του λογαριασμού στους αντιπάλους.
Εδώ τα πράγματα είναι πιο αθώα, προς το παρόν τουλάχιστον. Ίσως γιατί το διακύβευμα [ο “έλεγχος” της “χώρας”] είναι αμελητέο.

*Πώς να το αντιληφθούν… χρειάζεται γι’ αυτό αισθητική και στοιχειώδης αίσθηση του μέτρου…