Καταργείται η μάσκα στο Δημοτικό στη Γαλλία την ώρα που στην Ελλάδα είναι το ιερό φετίχ!! Την ανακοίνωση έκανε ο Gabriel Attal, ο εκπρόσωπος τύπου της κυβέρνησης σήμερα κατά την έξοδό του από το Υπουργικό Συμβούλιο.
Το μέτρο κατάργησης της υποχρεωτικής μάσκας στο Δημοτικό Σχολείο θα ισχύσει από 4 Οκτώβρη 2021. Ο εκπρόσωπος τύπου της κυβέρνησης διευκρίνισε πως θα εφαρμόζεται στις διοικητικές περιφέρειες όπου το ποσοστό κρουσμάτων θα είναι κατώτερο από 50 ανά 100.000 κατοίκους. Αξιοσημείωτο για τους υπέρμαχους του ιερού φετίχ είναι ότι ο κυβερνητικός εκπρόσωπος δήλωσε πως «το να φέρουν μάσκα κυρίως τα πολύ μικρά παιδιά απέχει πολύ από το να είναι ανώδυνο». [Από το site Ενωμένη Ρωμηοσύνη]
Να και μια είδηση που θα ήταν ευχής έργο να διαδοθεί. Όχι τίποτα άλλο, μήπως και ευαισθητοποιηθεί κανείς απ’ τους κτηνάνθρωπους της “επιτροπής
λοιμωξιολόγων”. * Οι οποίοι, καλό είναι από καιρού εις καιρόν να θυμόμαστε, υπήρχε μια εποχή που ξιφουλκούσαν εναντίον της μάσκας, δηλώνοντας, μαζί με τον Σπυράδωνι, ότι όχι μόνον δεν ωφελεί αλλά βλάπτει κιόλας [δείτε το βίντεο του περσινού post “ΕΙΔΙΚΟΙ” ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΜΑΣΚΑΣ – το είδα σήμερα τυχαία και γέλαγα…]
* Ας μην αναφερθούμε στις “μανάδες” που κυκλοφορούν παντού συνοδευόμενες από τα φασκιωμένα τους παιδάκια.
Μεταξύ μας τώρα η συγκεκριμένη “παραχώρηση” αποτελεί κατάφωρη κοροϊδία. Η Γαλλία έχει 67 εκατομμύρια κατοίκους και τα ενεργά κρούσματα είναι αυτή τη στιγμή 1.700.000, τουτέστιν η αναλογία κρουσμάτων στον γενικό πληθυσμό είναι περίπου 1/40. Τα 50 κρούσματα στους 100.000 που απαιτούνται για την εφαρμογή του παραπάνω μέτρου αντιστοιχούν σε αναλογία κρουσμάτων 1/2000 στο γενικό πληθυσμό που υπό τις παρούσες συνθήκες των καθημερινών τεστ κλπ είναι παντελώς ανέφικτη. Αυτό που εννοεί στην πραγματικότητα ο εν λόγω κύριος είναι: αν είστε καλά παιδιά, κρατάτε τα μέτρα προστασίας ευλαβικά και πάτε ΤΩΡΑ να εμβολιαστείτε οικογενειακώς, μπορεί καμιά φορά ναφήνουμε τα μούλικά σας να παίρνουν μια μικρή ανάσα.. με μέτρο.
Όντως. Τουλάχιστον ο “κυβερνητικός εκπρόσαωπος” παραδέχεται το αυταπόδεικτο, και αυτό είναι, ίσως, μια αρχή.
Εδώ που φτάσαμε, ικανοποιούμαστε και με ψίχουλα. Στο αντίπαλο στρατόπεδο πάντως η κατάσταση πάει από το κακό στο χειρότερο. Χτες αναγκάστηκα να μαλώσω – λέμε τώρα, στην πραγματικότητα ήταν ένα μείγμα διασκέδασης και οίκτου – με τη διαχειρίστρια, η οποία με το που εμφανίζομαι για να πληρώσω τα κοινόχρηστα με κοιτάει περίεργα και με ρωτάει στο ξεκάρφωτο “δεν πιστεύω να είσαι αρνητής!”. “Βασικά ψιλοείμαι” της απαντάω χαμογελώντας και αμέσως πάει να να ξεκινήσει ένα “γερό” κατσάδιασμα που κατά τη γνώμη της θα έβαζε μια για πάντα τα πράγματα στη θέση τους. Εννοείται ότι δεν πρόλαβε να σταυρώσει λέξη, έως ότου τελικά η “συζήτηση” έφτασε στο τυπικό “δηλαδή εσύ νομίζεις ότι ξέρεις καλύτερα;” για να λάβει την επίσης τυπική απάντηση “γενικά.. ναι”.
Εγώ πάλι σήμερα είχα μια εμπειρία που μου φάνηκε αρκετά περίεργη, ίσως γιατί δεν πολυκυκλοφορώ. Τύπος που διέσχιζε κάθετα το δρόμο όπου είχα παρκάρει το αμάξι [ετοιμαζόμουν να μπω μέσα] με κοίταζε επιμόνως, σε σημείο πλησιάζοντας στο απέναντι πεζοδρόμιο να περπατάει με γυρισμένο προς τα πίσω το ηλίθιο κεφάλι του. “Τι κοιτάς ρε φίλε” του λέω, μαλάκας όπως πάντα.
“Σε μενα μιλάς;” μου λέει, έτομος να αρπαχτεί. Ο τύπος ήταν ψιλο-psycho, περατούσε σαν ξεχαρβαλωμένος, πράμα το οποίο σημαίνει πιθανά και πολύ λυμένος εν ώρα δράσης. “Ναι του λέω” [συνειδητοποιώντας ότι θα μπορούσα να φάω κάνα βρωμόξυλο, αλλά όντας κι εγώ πολύ τσιτωμένος για να σταματήσω] “τι ζόρι τραβάς και κοιτάς πρωινιάτικα;” “εγώ τραβάω ζόρι;” “αμ ποιός εγώ; κοντεύεις να στραμπουλήξεις το λαιμό σου. Σε ξέρω από κάπου, ξέρω γω ας πούμε;”
Ο τύπος συνέχισε το δρόμο του χωρίς να απαντήσει, δίνοντας τόπο στην οργή or something. Πάλι καλά δηλαδή.
Η Μαρίνα που κυκλοφορεί περισσότερο, και διάφοροι γνωστοί και φίλοι ισχυρίζονται ότι πολύ περισσότερος κόσμος από πριν είναι σ’ αυτή την κατάσταση, εμένα πρώτη φορά μου τυχαίνει [από αρχής κορωνοϊού εννοώ]. Ο προχτεσινός δεν λογαριάζεται γιατί εκεί το θέμα, όπως και με τη διαχειρίστριά σου, ήταν …ιδεολογικό.
Συμφωνώ κι εγώ με τη διαπίστωση ότι ο κόσμος έχει σαλτάρει σε ασυνήθιστα υψηλά ποσοστά. Περιστατικά σαν κι αυτό που περιγράφεις γίνονται όλο και συχνότερα. Χτες το μεσημέρι την ώρα που έφευγα με το αυτοκίνητο, ένας νεαρός έτρεχε με δολοφονικές διαθέσεις πίσω από την γκόμενά του or something ουρλιάζοντας ακατονόμαστες φράσεις και απειλές γιαυτήν και τη μάνα της μέσα στο κέντρο στης πόλης. Η αλήθεια είναι μάλιστα ότι τελευταία δεν περνάει μέρα σχεδόν που να μην ακούσω κραυγές μεταξύ αγνώστων από το δρόμο.
Nice.