Ως προς τη βράβευση των δυο …enablers της ανάπτυξης των “θαυματουργών” mRNA εμβολίων, δυο σχόλια νομίζω αρκούν.
Το ένα είναι του stcigar που με ενημέρωσε χτες για το μεγάλο γεγονός :
“Αυτό πιστεύω κλείνει το (εξ αρχής ανύπαρκτο) θέμα της ‘τιμωρίας των ενόχων’ κλπ. Τουλάχιστον δεν το έδωσαν στον Μπουρλά”.
Το άλλο σχόλιο είναι απ’ το Twitter – βλ. screen shot, κάτω.
Σημειωτέον ότι η κυρία Kariko, σύμφωνα με το αφήγημα που διέρρευσε, έχει υπάρξει “παρίας” της επιστημονικής κοινότητας για τις πρωτοποριακές ιδέες της [να υποθέσω …και όχι μόνο].
Μια ακόμα γυναίκα παραγκωνισμένη – ο αγώνας της τώρα δικαιώνεται.
Αυτό που προκαλεί ανησυχία είναι τα σχέδια που εκπονούν τα ερπετά – προστάτες της, με το “αδιαμφισβήτητο” κύρος ενός Νόμπελ προς …ενδυνάμωσή τους.
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
H “βιοτεχνολογία” είναι ίσως το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα επιστημονικής αμετροέπειας και ανερμάτιστου μάρκετινγκ της τελευταίας εικοσιπενταετίας. Οι καλοί μας επιστήμονες υποσχέθηκαν αποκρυπτογράφηση του ανθρώπινου γονιδιώματος, θεραπείες που θα εξαλείφουν τις ασθένειες εν τη γενέσει τους, αυτόνομη δημιουργία συμβατών οργάνων για μεταμόσχευση κοκ – ενώ οι κακοί μας τεχνοφοβικοί απείλησαν με στρατιές πειθήνιων ανθρώπινων κλώνων, δημιουργία υπερανθρώπων που θα πάρουν τη θέση των κοινών θνητών, γενετικό φακέλωμα που θα περιέχει μυστικά που δεν γνωρίζουμε ούτε κι εμείς για τον εαυτό μας κλπ. Το αποτέλεσμα: επιτέλους μπορούμε να τρώμε μεταλλαγμένα κολοκυθάκια.
Μπορούμε επίσης να αναμένουμε, με λαχτάρα κι αγωνία, τη δική μας μετάλλαξη. Η βράβευση των δυο μετριοτήτων προοιωνίζεται το all-out attack για το οποίο μιλάνε οι συνωμοσιολόγοι. Αυτό υποδηλώνουν και οι “αρμοδιότητες” που συγκεντρώνει, as we speak, ο WHO, μέσω περίεργων τροποποιήσεων της pandemic treaty, οι οποίες προωθούνται άνευ υποψίας δημοσίου διαλόγου προς ψήφιση τον Δεκέμβριο. Όπως, by the way, η ίδια η Pandemic Treaty. Η διορία που έχουν οι “εκπρόσωποι των κρατών” να υποβάλλουν ενστάσεις είναι μέχρι τότε. 5-10 μόνο απ’ αυτούς το έχουν κάνει μέχρι σήμερα.
Οι επαγγελίες των “επιστημόνων” δεν έχουν μεγαλύτερη αξία από τις “προειδοποιήσεις” τους για την Κλιματική Αλλαγή, τις πανδημίες και, σύντομα, τους Εξωγήινους. Αυτό όμως δεν αλλάζει τα σχέδια που προωθούνται μέσω των επαγγελιών / προειδοποιήσεων και της ηλίθιας ευπιστίας του κόσμου.
“Μπορεί να μην ισχύει, εμείς όμως λέμε ότι ισχύει, και αν έχεις αντίρρηση πας ψυχιατρείο, στην καλύτερη περίπτωση”.
Κατά κανόνα πάντως οι ανακαλύψεις/εφευρέσεις που άλλαξαν ριζικά τον ρου της ανθρώπινης ιστορίας, αρχικά δεν κίνησαν τις υποψίες κανενός ούτε για καλό ούτε για κακό. Κάποια celebrated breakthroughs από την άλλη (όπως η σχετικότητα, η κβαντική θεωρία και το DNA) ενώ δημιούργησαν μεγάλες ελπίδες και φόβους για συγκλονιστικές εξελίξεις, κατά βάση δεν είχαν αξιόλογες πρακτικές εφαρμογές. Ο λόγος είναι ότι στην πραγματικότητα η “τεχνολογία” σε μικρό μόνο βαθμό βασίζεται στην “επιστήμη”. Αν δεν ήταν έτσι, τότε τα διαστημόπλοια και οι μαγνητικοί τομογράφοι θα ξεπηδούσαν τρόπον τινά κατευθείαν από τα βιβλία φυσικής, ενώ τα πειράματα και οι δοκιμές θα ήταν περιττά. Οι θεωρητικές γνώσεις των αρχαίων ημών προγόνων για παράδειγμα έφταναν και περίσσευαν για να ξεκινήσουν μια βιομηχανική επανάσταση. Το θέμα ήταν ότι μια τέτοια εξέλιξη όχι μόνο δεν τους ενδιέφερε, αλλά τους απωθούσε. Οι σύγχρονες τεχνολογικές εξελίξεις από την άλλη δεν οφείλονται σε κάποιο μονοπώλιο της επιστημονικής γνώσης, αλλά στο γεγονός ότι αυτές αποτελούν πλέον το επίκεντρο του ενδιαφέροντος και της προσπάθειας εκατομμυρίων ανθρώπων.
Όντως. Με κλασικότερο παράδειγμα την πρώτη, ήδη, βιομηχανική επανάσταση [18ος αι.] η ιστορία της οποίας βρίθει από “unsung heroes”.
Ως προς τους αρχαίους ημών, απορίας άξιον είναι πώς αυτό ακριβώς που λες διαφεύγει της αντιλήψεως τόσου πολλού κόσμου.
Γεγονός παραμένει ότι στην εποχή της “εικόνας”, αυτό που εκτοπίζει οριστικά κάθε είδους θέαμα είναι το Υπερθέαμα της Νέας Τεχνολογίας. Διαδικασία που ισοδυναμεί με παραγωγή νεο-πρωτόγονων, γεμάτων δέος για τον κόσμο γύρω τους [μας] όπως ήταν οι original για τον δικό τους. Αλλά χωρίς διάθεση / δυνατότητα επέμβασης σ’ αυτόν. Καταλληλότερη λέξη είναι ως εκ τούτου, όχι η “πρωτογονοποίηση” αλλά η “νηπιοποίηση”.
Όλη αυτή η αισθηματολογία και η μετατροπή των πάντων σε παίγνια εκεί ακριβώς κατατείνει.
Βασικά ο Βέμπερ (ή ο Χάιντεγκερ από φιλοσοφική γωνία) είχε απόλυτο δίκιο που τόνιζε το ιδεολογικό υπόβαθρο του τεχνικού πολιτισμού. Το ίδιο κι εσύ φυσικά που προβάλλεις την πολιτιστική διάσταση του φαινομένου, η οποία εκπορεύεται από την ελίτ. Σε πρακτικό επίπεδο αντιθέτως το 99.99% των τεχνολογικών εξελίξεων οφείλεται σε “ανώνυμους”.
Μη διαθέτοντας φυσικά παρά ένα μικροκλάσμα της πνευματικής εμβέλειας ανθρώπων όπως αυτοί που αναφέρεις, αν έχω κάτι τσεκάρει “θέοντας και μη”, είναι η επίδραση αυτών που συζητάμε στη μουσική. Δεν εννοώ απλώς τη θεωρητική άποψη [τον τρόπο που “επικοινωνείται”, την κοινωνική παράμετρο κτλ.] αλλά και το ίδιο το μουσικό γίγνεσθαι, παρακολουθώντας δίκην παρατηρητή την εξέλιξη μέσα από τη δική μου λειτουργία, ως ακροατή μουσικής και ως …κατασκευαστή της.
Γενικώς νομίζω ότι μια προσεκτική παρατήρηση του μουσικού φαινομένου, τοποθετημένου σε ιστορική προοπτική, μπορεί να αποφέρει διδάγματα ευρύτερης ισχύος.
Αυτό να λέγεται. Ειδικά στον 20ο-21ο αιώνα η μουσική και ο κινηματογράφος απέκτησαν μέσω των ΜΜΕ μια επίδραση χωρίς προηγούμενο στο μέσο άνθρωπο. Είναι γελοίο να πιστεύει κανείς ότι κάτι τέτοιο πέρασε απαρατήρητο από τους επαγγελματίες της εξουσίας και ότι ακούγοντας πχ μουσική.. ακούς απλώς μουσική.
Κινηματογράφος και μουσική υπήρξαν τα βασικότερα εργαλεία τους, μέχρι την εμφάνιση του ψηφιακού ολετήρα that is, aka computer.
Καθήκον του “δημοσιογράφου” – “εκδότη” δεν είναι η “επικοινώνηση” των γεγονότων αλλά η επινόηση αυτών, όπως και των συνθηκών που ευνοούν την όλη διαδικασία. Αν ο κόσμος ήταν ενήμερος της ιστορίας της δημοσιογραφίας από καταβολής της μέχρι σήμερα [από ενάρξεως ήδη 20 αι. το παιχνίδι παίζεται με τους ίδιους όρους ως τις μέρες μας] θα έπαυε απλώς να διαβάζει ο,τιδήποτε.
Αντίστοιχα καθήκον του “επιστήμονα” είναι η δημιουργία των συνθηκών υπό τις οποίες μια θεωρία καθαγιάζεται ως επίσημη ερμηνευτική / παρεμβατική μέθοδος. Συμπεριλαμβανομένης φυσικά της “οικουμενικής συναίνεσης”, την οποία τα μίντια αναλαμβάνουν να επικοινωνήσουν [βλ. …να επινοήσουν].