Σύμφωνα με τα ελληνικά ειδησεογραφικά sites, νέα έρευνα επί βρετανικού εδάφους όρισε ως νούμερο ένα “βόμβα διασποράς του ιού” τα σούπερ μάρκετ. Μετά από αυτά έρχονται κατά σειρά επικινδυνότητας τα γυμνάσια, τα δημοτικά, τα νοσοκομεία [!], τα ξενοδοχεία, τα πανεπιστήμια, τα γυμναστήρια και τέλος, σε minimum ποσοστό, τα εστιατόρια-μπαρ-καφετέριες. Παρεμπιπτόντως, τη ευγενική φροντίδι των “ειδικών” και της κυβέρνησης, τα τελευταία [και] στην Αγγλία είναι κλειστά, με αναμενόμενο αποτέλεσμα για ’21 το κλείσιμο ανεπιστρεπτί του 72%. Να επισημάνουμε επίσης ότι λίγο πριν την οικουμενική ανάληψη αποφάσεων για lockdown …νέα μελέτη ήρθε να ανατρέψει την προηγούμενη που είχε αναντρέψει την προ-προηγούμενη περί μεταδοτικότητας του ιού στα δημοτικά σχολεία. Τώρα βρισκόμαστε ξανά στη φάση που τα παιδιά …υπερμεταδίδουν.
Ρωτώντας 128.000 ανθρώπους που βρέθηκαν “θετικοί στον κορωνοϊό”, οι ερευνητές έμαθαν ότι το πιο συνηθισμένο σημείο μετάβασής τους είναι το σούπερ μάρκετ. Εξ αυτού προέκυψε το συμπέρασμα ότι …αυτά είναι η πιο επικίνδυνη τοποθεσία για τη μετάδοση του ιού.
Τώρα …ή το πόρισμα της “μελέτης” είναι κομπογιαννιτισμός ορατός διά γυμνού οφθαλμού, ή η είδηση έχει μεταφερθεί άλλ’ αντ’ άλλων, ή εγώ είμαι εντελώς ηλίθιος : γιατί εδώ ουδόλως καθορίζεται τι ποσοστό επικινδυνότητας αφορά στο ιικό φορτίο που ελλοχεύει σε σούπερ μάρκετ / σχολεία /νοσοκομεία κοκ. και τι ποσοστό αφορά στη συχνότητα της επίσκεψής σου σ’ αυτά. Κινδυνεύεις πιο πολύ πχ. επισκεπτόμενος 5 φορές το μήνα ένα σούπερ μάρκετ, απ’ ότι επισκεπτόμενος τις ίδιες φορές ένα νοσοκομείο; επίσης, από πού ακριβώς προέρχεται ο κίνδυνος μέσα στο σούπερ μάρκετ; γιατί το παραμύθι περί μολυσμένων επιφανειών και επιβίωσης του ιού σ’ αυτές [βλ. post Ο ΚΟΡΩΝΟΪΟΣ ΔΕΝ ΜΕΤΑΔΙΔΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΠΙΦΑΝΕΙΕΣ] έχει τελειώσει, υποτίθεται, με σειρά μελετών από Αμερική και Αγγλία : το ιικό φορτίο, ανεξαρτήτως χρόνου επιβίωσής του, είναι αμελητέο και ακίνδυνο.
Εκτός αυτού, στη λογική της συχνότητας πάντα, υπάρχουν δυο πολύ πιο συνηθισμένα σημεία επίσκεψης τα οποία απουσιάζουν απ’ το πόρισμα της έρευνας: μέσα μαζικής μεταφοράς και εργασιακοί χώροι των ανθρώπων. Για να μη μιλήσουμε για το πιο συνηθισμένο απ’ όλα, δηλ. …το σπίτι τους.
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Αν υπάρχει πάντως κάτι που μου τη δίνει περισσότερο από τα ψέματα των ειδικών και μη, αυτό είναι η “ευαισθησία” για τις “ευπαθείς ομάδες”. Ακολουθεί σουρεαλιστικός διάλογος μεταξύ εμού (Ε) και της διαχειρίστριας (Δ) καθώς της πλήρωνα τις προάλλες τα κοινόχρηστα:
Δ: Κανονικά κι εγώ πρέπει να φοράω μάσκα.
Ε: Προσωπικά δεν έχω πρόβλημα, για σας τη φοράω.
Δ: Τι δηλαδή, εσύ δε φοβάσαι; Μπας και νομίζεις ότι προστατεύεσαι από τη Θεία Χάρη; Προχτές πέθανε στην πολυκατοικία ο από πάνω σου!
Ε: Να σας πω την αλήθεια περισσότερο φοβάμαι για τους γονείς μου που είναι κάποιας ηλικίας όπως και ο μακαρίτης.
Δ: Πόσο είναι ο πατέρας σου;
Ε: Κοντεύει τα 85.
Δ: (αγανακτισμένη) Και πόσο περιμένεις δηλαδή να ζήσει; Τόσο ήταν και η μάνα μου όταν πέθανε! Και πολύ του πέφτει!
Ούτε συζήτηση, χίλιες φορές καλύτερη η γκαγκουρογυναίκα, από τις πατσαβούρες των ειδήσεων.
Ο εν λόγω διάλογος ομολογουμένως, πέρα από αποτιμήσεις κλπ., είναι 100% αντιπροσωπευτικός, λες και προέκυψε κατόπιν παραγγελίας, του επικρατούντος κλίματος:
Αυτοσχεδιάζουμε με άναθρθρες κραυγές, πάνω στον άξονα που ορίζεται απ’ το δίπολο “απ’ ό,τι πεις θα πω το αντίθετο” – “εγώ είμαι μαλάκας; ΕΣΥ είσαι μαλάκας!”
Η φάση τώρα ήταν ότι ο ταλαίπωρος απλώς προσπαθούσα να είμαι ευγενικός και να μην προσβάλλω κανένα..
Διαφαίνεται αυτό ανάγλυφα στην κλιμάκωση. Το ον, ίσως και ζορισμένο εκ της αρχικής απολογητικής στάσεως, όφειλε στον εαυτό του ένα είδος …επανόρθωσης.
Είναι γεγονός ότι οι περιστάσεις απαιτούν επαναπρογραμματισμό του “μηχανήματος” στο “patience” mode. Κι αυτό εμπεριέχει κινδύνους. Γιατί εκείνο που θα πάθει ο “τυχερός” με τον οποίο θα χάσεις τελικά την υπομονή, μπορεί να είναι πολύ χειρότερο. Μιλάω εκ πείρας.
Το έτερο στοιχείο μεγιστοποίησης του κινδύνου είναι ότι συνήθως η υπομονή εκλαμβάνεται ως αδυναμία / φόβος κλπ. Υπάρχουν διάφορα κωλατομάκια που δεν σε αφήνουν να αγιάσεις.
Δυστυχώς έχεις δίκιο σε αμφότερες τις παραπάνω επισημάνσεις. Ειδικά η δεύτερη περίπτωση αποτελεί τον κύριο παράγοντα για να καταλήξει κανείς (εγώ τουλάχιστον) στην πρώτη.