Λίγη χαλάρωση δεν βλάπτει που και που : ιδού λοιπόν το δημοσίευμα που αλίευσα απ’ την Lifo [τι θα ‘λεγε άραγε ένας προ τριακονταετίας …Τσαγκαρουσιάνος για το “μέσο” που διευθύνει σήμερα; – ρητορικό ερώτημα].
Αφήνω το κείμενο αυτούσιο για maximum απόλαυση.
Οι χρήστες του Youtube σύντομα δεν θα είναι σε θέση να βλέπουν πόσα dislike συγκεντρώνουν τα βίντεο που αναρτώνται στην πλατφόρμα.
Οι υπεύθυνοι της πλατφόρμας λένε πως η αλλαγή αποφασίστηκε για να προστατευτούν οι χρήστες από τον «βομβαρδισμό» dislike και να μειωθεί το «στρες και το αίσθημα ντροπής» για τους δημιουργούς περιεχομένου.
Ο «βομβαρδισμός dislike» είναι ο ορισμός που χρησιμοποιείται για την συντονισμένη «επίθεση» σε συγκεκριμένους δημιουργούς, με στόχο να αποθαρρυνθούν οι υπόλοιποι συνδρομητές από το να δουν τα συγκεκριμένα βίντεο.
Πολλοί δημιουργοί λένε πως η κίνηση δεν θα βοηθήσει ιδιαίτερα, αλλά άλλοι αναγνωρίζουν ότι ίσως η αλλαγή βοηθήσει την ψυχική τους ηρεμία. Η απόκρυψη των dislike δεν έχει εφαρμοστεί ακόμα και η ανακοίνωση του Youtube έχει συγκεντρώσει χιλιάδες… dislike.
«Θα αποθαρρύνει πολύ το τρόλιγνκ και κακόψυχους ανθρώπους στο Διαδίκτυο που θέλουν να στοχοποιούν το δημιουργικό έργο άλλων ανθρώπων», λέει ο ράπερ Κένζο Τζάε. «Μπορεί να βάλεις την καρδιά και την ψυχή σου σε κάτι, και αν δεν βγει με τον τρόπο που ήθελες, στα like και τα dislike, μπορεί να είναι αποκαρδιωτικό».
Πολλοί χρήστες σχολιάζουν ότι θα τους λείψουν τα like και επισημαίνουν πως τα dislike ήταν βοηθητικά και συχνά τους γλίτωναν από clickbait.
Πολλοί εύχονται ακόμα και RIP στον δείκτη του dislike, κάτω από ένα βίντεο του Youtube που οδεύει για ρεκόρ dislike – ένα κλιπ του αστέρα της πλατφόρμας PewDiePie που ζήτησε από τους φανς να πατήσουν όσο το δυνατόν dislike.
Θέλω να πω …της ιδέας μου είναι, ή “άρθρα” όπως αυτό μοιάζουν να γράφονται από, και για ανθρώπους τελείως καθυστερημένους;
Χρειάζεται να επισημάνει κανείς ότι ζητούμενο εδώ είναι η κατάργηση της διαδικασίας της κριτικής [σκέψης] …all over, από ένα μέσο που ήδη ασκεί φασιστικού τύπου λογοκρισία;
Το σύνθημα της δυστοπίας προς την οποία μας οδηγούν ευαγή ιδρύματα σαν το Youtube, είναι ξεκάθαρο: “ΕΙΣΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ Ο,ΤΙ ΣΟΥ ΛΕΜΕ”.
Και η ελευθερία του λόγου πάντως τελικά δεν είναι παρά ένα φθηνό υποκατάστατο της άμεσης δημοκρατίας της πράξης, στην οποία το ίντερνετ παρέχει για πρώτη φορά στην εποχή μας – από τεχνικής απόψεως τουλάχιστον – τη δυνατότητα επιστροφής. Κι όμως κανένας δεν ενδιαφέρεται, ούτε καν η εξουσία που θα μπορούσε με τον τρόπο αυτό να προσδώσει στις αποφάσεις της μια επίφαση δημοκρατικής νομιμοποίησης (την οποία δεν χρειάζεται πλέον). Πάνω απ όλα όμως δεν ενδιαφέρεται ο πολίτης. Για να πάρεις υπεύθυνες αποφάσεις για ζητήματα που αφορούν άμεσα τη ζωή σου χρειάζεται σοβαρή ενημέρωση, κούραση, κόπο, αλλιώς όλα θα πάνε κατά διαόλου. Είναι τόσο πιο εύκολο να εμπιστευτείς την τύχη σου σε κάποιους αυτόκλητους ειδικούς, τους οποίους θα μπορείς να βρίζεις ελεύθερα όταν τα πράγματα πάνε στραβά, και να σου μένει άφθονος ελεύθερος χρόνος για να παρακολουθείς την παιδική χαρά του survivor και μοιράζεσαι φωτογραφίες με αγνώστους στο instagram..
Την “παιδική χαρά του ΠΙΚΠΑ” θα μου επιτρέψεις να συμπληρώσω, ως προς το Survivor και τα συναφή. Έχουμε κάνει παιδιά, δόξα τω Θεώ και θυμάμαι πολύ καλά το επίπεδο στο οποίο λειτουργούσαμε εγώ και οι φίλοι μου – και δεν μεγάλωσα σε κάνα περιβάλλον …Indigo kids ας πούμε.
Το συγκεκριμένο αίτημα περί άμεσης δημοκρατίας πάντως δεν ξέρω αν και πότε έχει ικανοποιηθεί. Για να συμβεί αυτό θα πρέπει ο “πολίτης” να έχει άπλετο χρόνο ώστε να ασχολείται διεξοδικά με τα φλέγοντα ζητήματα -αλλιώς απαιτείται φιλοτιμία υπερβατική σε βαθμό “ηλιθιότητας” [με την ντοστογιεφσκική έννοια].
Αυτό ως γνωστόν εθεωρείτο ανέφικτο ήδη από τον καιρό του Λένιν, εξ ου η [απροσχημάτιστα …ρατσιστική] θεωρία περί “επαγγελματικών επαναστατών” που θα οδηγούσαν στη νίκη το “χαμηλού μορφωτικού επιπέδου” προλεταριάτο.
Ο σημερινός πολίτης – ανδράποδο δεν αφήνεται καν να χαλαρώσει φυσιολογικά μετά από μια κοπιαστική μέρα, συρόμενος στη μέγκενη των διάφορων Survivor. Τα οποία ως γνωστόν [μέρος της ανωμαλίας τους συνίσταται στο ότι] αποτελούν ειδικά σχεδιασμένο περιβάλλον “δια βίου εκπαίδευσης” : και μόνο η ύπαρξη εκπομπών τύπου Survivor, ταινιών / σίριαλ τύπου Hanger Game, Walking Dead etc μαρτυρούσε για κάποιους ένα είδος “κρίσης των κρίσεων” για την οποία το κοινό έπρεπε να είναι [α-]κατάλληλα προετοιμασμένο.
Ίσως δεν θα ήταν υπερβολή να υποστηρίξει κανείς ότι και η αθηναϊκή δημοκρατία ήταν μια πολυτέλεια για δουλοκτήτες αργόσχολους. And yet.. Προσωπικά θεωρώ εξωφρενικό για παράδειγμα να έχει κανείς όλη τη δισκοθήκη του κόσμου στο κινητό του και να καταλήγει νακούει κυριολεκτικά ό,τι νάναι. Μιλάμε η εποχή των radio hits και του top ten ήταν κλάσεις ανώτερη ποιοτικά σε σχέση με σήμερα – let alone το τι πατέντες κατοχυρώναμε μικροί για να μπορέσουμε να βρούμε τους απίστευτους δίσκους και κασέτες που ακούγαμε στην “απομονωμένη” ελληνική επαρχία του περασμένου αιώνα. Το αυτό και για ζητήματα ενημέρωσης. Οι πληροφορίες είναι για πρώτη φορά (όχι όμως για πολύ ακόμα, βιάσου 21st century schizoid man!) μπροστά σου ή έστω δίπλα σου, αλλά εσύ αρκείσαι στις κυβερνητικές ανακοινώσεις του skai και στις κενές περιεχομένου δηθενιές του lifo. Επομένως όχι, ο σημερινός πολίτης δεν έχει λιγότερο ελεύθερο χρόνο ή πνευματική επάρκεια σε σχέση με τους – βγαλμένους πλέον σε μεγάλο ποσοστό από τους κόλπους του – λούμπεν εθνοπατέρες και ειδικούς που αποφασίζουν για την πάρτη του. Απλώς ΒΑΡΙΕΤΑΙ.
Ως προς το κινητό πάντως, ο εν λόγω “τυχερός” δεν μπορεί να διακρίνει τη διαφορά μεταξύ Πόλυ Κερμανίδη και Μπετόβεν. Και κάποιοι φρόντισαν [ή φροντίστηκε από μόνο του] να έρθει σ’ αυτό ακριβώς το σημείο πριν του δώσουν τον κόσμο στο κινητό.
Το μεγαλόπνοο κόνσεπτ “ο κόσμος όλος στα δάχτυλά σου” μπορεί κάλλιστα να λειτουργήσει διαφορετικά απ’ ότι “θα έπρεπε”. Δηλ. ανασταλτικά. Απ’ τη στιγμή που έχεις τα πάντα στο πιάτο, μουσική, λογοτεχνία, φιλοσοφία, κλπ. κλπ. συν πληροφορία επί παντός του επιστητού [δεν εξετάζουμε πόσο όντως ισχύουν όλα αυτά], η ενέργεια που θα καταναλώσεις μπορεί να περιοριστεί σε μια διαδικασία βλακώδους θαυμαστικής εντένισης, πριν επιστρέψεις σ’ αυτά που ξέρεις και εμπιστεύεσαι.
Και αυτό νομίζω ότι συμβαίνει. Σε συνδυασμό με εκείνο που επιμένω ότι ισχύει, ότι [υπό φυσιολογικές …pro covid συνθήκες] οι ώρες απασχόλησης του “πολίτη”, αντίθετα με τις “αναπαυτικές” επαγγελίες της νέας τεχνολογίας, είναι περισσότερες, αγχωδέστερες, και απαιτητικότερες.
https://youtu.be/lLp9kJ4L0HY