Στο πλαίσιο που διαμορφώνεται, με το Ισραήλ σταθερά έτοιμο για εισβολή στη Γάζα, τον “Πρόεδρο Μπάιντεν” να προτείνει πακέτο …100 δισ οικονομικής βοήθειας σ’ αυτό [+ 60 δις για την Ουκρανία, προς κατευνασμό του ζηλότυπου Ζελένσκυ] και τις κινητοποιήσεις στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα υπέρ του πολύπαθου πληθυσμού της Γάζας, το άρθρο του Brandon Smith https://alt-market.us/ έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, παρά τις όποιες ελλείψεις, εξ ου και το παρουσιάζω σε ελεύθερη μετάφραση.
Ένα στοιχείο που απουσιάζει από την ανάλυση είναι ο καταλυτικός των όποιων διαφορών ανθρώπινος παράγοντας. Όντας το βασικό κεφάλαιο της υπόθεσης, αποτελεί ταυτόχρονα Νο 1 επικοινωνιακό χαρτί της προπαγάνδας των mainstream media. “Συμπτωματικά” άλλωστε ο εστιασμός σε ιστορίες και πρόσωπα μαρτυρικών ανθρώπων, ισοδυναμεί με πολλαπλασιασμό της τηλεθέασης /αναγνωσιμότητάς τους.
Μια αναφορά που μπορεί να παραληφθεί είναι η περί ισραηλινοπαλαιστινιακής διαμάχης που κατά τον συγγραφέα αποτελεί απλώς …συνέχεια εκείνης που μαίνεται εδώ και αιώνες.
Είναι η [με δάνεια από διανοούμενους όπως οι Pierre-Andre Taguieff, Pascal Brukner] ανάλυση της σχέσης ανάμεσα στην ατζέντα των φανατικών μουσουλμάνων και εκείνη της σύγχρονης “αριστεράς” που κάνει το κείμενο αξιοσημείωτο.

Με τα γεγονότα στη Γάζα, οι Αμερικανοί βρίσκονται ανάμεσα σε δυο επιλογές. Πολλοί απ’ τους συντηρητικούς αναπόφευκτα θα επιλέξουν το Ισραήλ έναντι των μουσουλμάνων. Είναι κατανοητό. Ο ισλαμικός πολιτισμός και η ιδεολογία της Σαρία είναι ασύμβατα με τις παραδοσιακές δυτικές αξίες, οι πληθυσμοί τους αποτελούν σαφώς πρόβλημα για τις χριστιανικές χώρες. Οι άνθρωποι θα υποστηρίξουν το Ισραήλ ως το «μικρότερο από τα δύο κακά». Το αν αυτό είναι αλήθεια ή όχι είναι προς συζήτηση και υπάρχουν πολλά ιστορικά περιστατικά που έχουν παρουσιάζουν το Ισραήλ ως όχι ακριβώς συμμαχική χώρα. Από την άλλη, όλοι έχουμε δει τι έχει κάνει η μαζική μετανάστευση στην Ευρώπη, με την εκτόξευση των κλοπών, του εγκλήματος, των συμμοριών βιαστών και των τρομοκρατικών επιθέσεων. Άσχετα από το ποια πλευρά πιστεύει κανείς ότι είναι «η σωστή» στην παρούσα σύγκρουση, το γεγονός είναι ότι υπάρχουν συμφέροντα που εννοούν να εκμεταλλευτούν την κατάσταση για δικό τους όφελος. Ο ισλαμικός πολιτισμός βλέπει τη Δύση σαν ώριμο φρούτο, έτοιμο να πέσει. Βλέπουν τους δυτικούς πληθυσμούς σαν κοπάδια αμαθών, θεωρώντας ότι πεπρωμένο του Ισλάμ είναι η υπόταξή τους. Χρησιμοποιούν μια τακτική που αποκαλούν «Ήσυχη Κατάκτηση» ή «Μαλακή Τζιχάντ». Δεν πρόκειται για πεποιθήσεις που αφορούν κάποιους περιθωριακούς πιστούς. Κυρίαρχη φαντασίωση της πλειονότητας του μουσουλμανικού πληθυσμού να εφαρμόσει το νόμο της Σαρία σε όλο τον κόσμο. Το 50% των μουσουλμάνων που ζουν στη Δύση απαιτεί ανοιχτά το νόμο της Σαρία στις ΗΠΑ και την Ευρώπη. Διδάσκονται να μισούν τους μη πιστούς, αυτή είναι η πραγματικότητα.
Διάολε, οι Ισραηλινοί μπορεί να σκέφτονται παρόμοια για τους Αμερικανούς και τους Ευρωπαίους. Πόσες φορές η ADL προσπάθησε να χειραγωγήσει τη δημόσια συζήτηση και να παρέμβει στην ελευθερία του λόγου εδώ στις ΗΠΑ;
Αλλά, αν όχι τίποτα άλλο, δεν επιδιώκουν να μεταναστεύσουν κατά δεκάδες εκατομμύρια πλημμυρίζοντας τον κόσμο.
Είναι αυτή ακριβώς η νοοτροπία των μουσουλμάνων περί διείσδυσης και υποταγής που κινεί το ενδιαφέρον της αριστεράς. Υπήρξαν πολυάριθμες μαζικές διαδηλώσεις υπέρ των Παλαιστινίων στις πόλεις των ΗΠΑ (συμπεριλαμβανομένης μιας σύντομης κατάληψης του κτιρίου του Καπιτωλίου). Και η πλειονότητα των συμμετεχόντων σ’ αυτές ΔΕΝ ήταν μουσουλμάνοι. Ήταν οι ίδιοι αριστεροί παράφρονες που υποστηρίζουν τις ταραχές των Black Lives Matter, που αφρίζουν εναντίον κάθε προσπάθειας για προστασία των συνόρων, που απαιτούν κατήχηση περί ρευστότητας των φύλων στα δημοτικά σχολεία. Αυτοί οι άνθρωποι αποτελούν το μεγαλύτερο ποσοστό των φιλοπαλαιστινιακών διαδηλώσεων στην Αμερική.

Γιατί όμως; Είναι δεδομένο ότι οι Μουσουλμάνοι περιφρονούν την προοδευτική ιδεολογία. Ο αριστερός που θα σκεφτόταν να προωθήσει τις πεποιθήσεις του σε ένα ισλαμικό κράτος θα φυλακιζόταν ή θα θανατωνόταν. Προσπαθήστε να διδάξετε την τρανς σεξουαλικότητα σε παιδιά σε ένα μουσουλμανικό σχολείο : ο εκσφενδονισμός σας από κάποια στέγη είναι ζήτημα χρόνου. Απλώς δεν υπάρχει σημείο επαφής των liberals με το Ισλάμ. Γιατί επομένως συνεργάζονται;
Πρώτον, πρέπει να διαπιστώσουμε δύο ανεξάρτητες τάσεις εδώ· Υπάρχουν οι στόχοι της πολιτικής αριστεράς και οι στόχοι των παγκοσμιοποιητών. Οι δρόμοι κάθε ομάδας συναντιούνται συχνά και οι αριστεροί ενσωματώνονται όλο και περισσότερο στο παγκοσμιοποιημένο “ιδεώδες”. Εξακολουθούν όμως ταυτόχρονα να είναι ξεχωριστοί απ’ αυτό. Στην ουσία, οι αριστεροί είναι χρήσιμοι ηλίθιοι με φιλοδοξίες εξουσίας, τρεφόμενοι με αποφάγια από το τραπέζι της παγκοσμιοποίησης. Κατά ειρωνικό τρόπο, πολλοί απ’ αυτούς πιστεύουν ότι αγωνίζονται εναντίον του «λευκού αρσενικού», υπηρετώντας τους παγκοσμιοποιητές που είναι …ακριβώς αυτό.
Ακριβώς όπως συνεργάζονται με τις ελίτ του εταιρικού χρήματος που δήθεν πολεμούν, έτσι και αγκαλιάζουν οι αριστεροί μας διάφορες εθνοτικές / θρησκευτικές ομάδες αντίθετες με την προοδευτική, ηδονιστική κουλτούρα τους. Θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε γι’ αυτή τη συμμαχία τον όρο «αμοιβαία εκμετάλλευση». Οι μουσουλμάνοι βλέπουν την πολιτική αριστερά σαν κλειδί για το άνοιγμα των πυλών της Δύσης. Ένα είδος εύπιστου φρουρού που καλωσορίζει επισκέπτες χωρίς έλεγχο. Οι αριστεροί είναι η ρωγμή στην πανοπλία, η τρύπα στο φράχτη που εκμεταλλεύονται οι ισλαμικές ομάδες.
Τι γίνεται όμως με τους αριστερούς; Τι έχουν να κερδίσουν από τη συναναστροφή τους με μια ομάδα που σε τελευταία ανάλυση τους θέλει νεκρούς;
Οι αριστεροί αγαπούν το Ισλάμ ακριβώς γιατί είναι αντίθετο σε όσα αντιπροσωπεύει ο δυτικός κόσμος. Για να κατανοήσουμε αυτούς τους ανθρώπους πρέπει να κατανοήσουμε τα θεμέλια του Πολιτιστικού Μαρξισμού. Αυτό το σύστημα επιδιώκει να σαμποτάρει τις υπάρχουσες κουλτούρες και πολιτισμούς, χρησιμοποιώντας το σαμποτάζ ως μέσο δημιουργίας χάους και, συνακόλουθα, ομογενοποίησης. Το χάος χρησιμοποιείται ως κάλυψη για την εισαγωγή σοσιαλιστικών/κομμουνιστικών “λύσεων”.
Στον κλασικό μαρξισμό η στρατηγική είναι η πρόκληση εξέγερσης ενάντια στους πλούσιους. Εν συνεχεία παίρνουν κεφάλι οι προβοκάτορες, ενώ οι διάφορες ομάδες πολεμούν μεταξύ τους. Οι πολιτιστικοί μαρξιστές χρησιμοποιούν μια παρόμοια μέθοδο υποκίνησης πολιτικών αναταραχών μέσω των «περιθωριοποιημένων», επικεντρώνοντας λιγότερο στην οικονομία και περισσότερο στις κοινωνικές / εθνοτικές διαιρέσεις. Φυλή, θρησκεία, σεξουαλικότητα κ.λπ. είναι το ψωμοτύρι τους. Οι αριστεροί (όπως και οι παγκοσμιοποιητές) βλέπουν τις μειονοτικές ομάδες ως τροφή για τα κανόνια. Είναι αυτοί που πρέπει να θυσιαστούν για την επιθυμητή κατάρρευση της κοινωνίας. Οι ίδιοι οι αριστεροί άλλωστε κατά πλειονότητα είναι ψυχικά και σωματικά αδύναμοι. Με όλο το ζήλο τους, ξέρουν ότι αν εμπλακούν σε ένα κανονικό εμφύλιο πόλεμο θα εξαφανιστούν από προσώπου γης. Έτσι, απορροφούν τις ιδεολογίες διάφορων ομάδων τις οποίες χρησιμοποιούν σαν εκτελεστικά όργανα.
Στους μουσουλμάνους εξτρεμιστές, η αριστερά βλέπει μια ανεξάντλητη δεξαμενή φανατικών. Ομάδες ανθρώπων πρόθυμων να πολεμήσουν και να σκοτώσουν χωρίς αναστολές, χωρίς καν το φόβο του θανάτου. Οι της άλλης πλευρά, συντηρητικοί πατριώτες όντες, δεν σκέφτονται με μισθοφορικούς όρους – εννοούν να δίνουν τις δικές τους μάχες διεξάγοντάς τες με τις δικές τους αρχές. Οι της αριστεράς νοιάζονται μόνο για την εξουσία, όχι για το τι πρέπει να κάνουν για να την επιτύχουν.
Το σκεπτικό τώρα με το οποίο σε πείσμα των παραπάνω οι αριστεροί διεκδικούν μια εικόνα ηθικής ανωτερότητας αφορά στην περίφημη «αποαποικιοποίηση». Είναι αυτή που δίνει την άδεια να δικαιολογούν οποιαδήποτε ενέργεια, ανεξάρτητα από το πόσο βίαιη ή αποτρόπαια είναι. Είναι η φιλοσοφία της κληρονομημένης δίκαιης οργής. Συγκεκριμένα γεγονότα και καταστάσεις από αμνημόνευτων, νομιμοποιούν ακτιβιστές οι προβαίνουν …αναδρομικά σε ακραία αντίποινα. Το ερώτημα είναι βέβαια : πόσο πίσω πηγαίνοντας στην ιστορία διεκδικούμε / απαιτούμ επανορθώσεις; Πού τελειώνει όλο αυτό; Γιατί βασικός σκοπός της αριστεράς δεν είναι άλλος από την τελική καταστροφή του δυτικού πολιτισμού. Μπορεί να είναι εργαλειοποιημένοι από τους παγκοσμιοποιητές, αλλά είναι και οι ίδιοι εχθροί της ελευθερίας και πρέπει να αντιμετωπιστούν ακριβώς όπως εκείνοι.
Για τους παγκοσμιοποιητές, το πρόβλημα “Ισραήλ / Παλαιστίνη” αντιπροσωπεύει απλώς ένα σημείο ανάφλεξης για την υποκίνηση ενός ευρύτερου παγκόσμιου πολέμου. Οι μαζικές μουσουλμανικές μεταναστεύσεις δημιουργούν επίσης ευκαιρίες για πολλαπλές αναστατώσεις. Για την πολιτική αριστερά, το Ισραήλ αποτελεί ακόμα ένα «σύμβολο της αποικιοκρατίας». Ωστόσο η φιλοσοφία της αποαποικιοποίησης δεν ισχύει για το Ισραήλ, η διαμάχη με τους Παλαιστινίους μαίνεται από τους βιβλικούς χρόνους. Αυτό δεν δικαιολογεί απαραίτητα τη συμπεριφορά ή τα εγκλήματα και των δύο πλευρών, απλώς επισημαίνω ότι οι σύγχρονες αριστερές αντιλήψεις είναι εντελώς αποσυνδεδεμένες από αυτό που συμβαίνει και οι προσπάθειές τους να οικειοποιηθούν τη σύγκρουση για δικό τους πολιτικό όφελος είναι απαράδεκτες.
Στο μυαλό ενός αριστερού, οι μουσουλμάνοι είναι απλώς χρήσιμοι. Μπορεί να μετανιώσει για τη συμμαχία του μαζί τους αύριο, αλλά σήμερα τους βλέπει σαν στρατό μειονοτικών που θα σπείρουν τον όλεθρο στη Δύση. Όσο για τους παγκοσμιοποιητές, ελπίζουν ότι η νέα έκρηξη ενέργειας στο κίνημα woke και οι επιπτώσεις ενός ευρύτερου πολέμου στη Μέση Ανατολή θα κρατήσουν τους Αμερικανούς πατριώτες αποσπασμένους για πολλούς μήνες ακόμα, αντί να οργανωθούν για να διασφαλίσουν τα σύνορα των ΗΠΑ, την οικονομία, την κληρονομιά και τις ελευθερίες τους.