Ο ρυπαντικός ρόλος της “μουσικής” που ακούγεται στο δημόσιο χώρο γίνεται πιο κραυγαλέα φανερός τις γιορτινές μέρες. Ξεκινώντας από το γλοιώδες τραγουδάκι των Wham! που για κάποιο λόγο έχει στρογγυλοκαθήσει ως εκ των ων ουκ άνευ της περιόδου, περνώντας από τις καθιερωμένες r’n’b και rap τσιγκολελέτες, και φτάνοντας στον ολοένα μειούμενο Sinatra, το soundtrack της ντε και καλά ευφορίας, εισβάλλει όλο και πιο επιθετικά στο ακουστικό πεδίο του ανθρώπου, κάνοντάς τον να νιώθει πιο ξεκρέμαστος… Ένα κατάστημα ρούχων, λίγο διαφέρει από μπαρ, στο οποίο πρέπει να ουρλιάζεις για να συνεννοηθείς.  Ρωτάς την πωλήτρια  “μου λέτε παρακαλώ τι εξυπηρετεί η τόση ένταση της μουσικής που ακούγεται εδώ μέσα;” για να πάρεις την απάντηση “ε εντάξει, δεν μπορούμε να το κάνουμε νεκροταφείο το μαγαζί…”