Ένας – ένας οι “διανοουμένοι” δίνουν το παρών στη μητέρα όλων των μαχών για την προώθηση των εμβολίων εντός του deadline. Η δυσπιστία του κόσμου για την μεθόδευση του υποχρεωτικού εμβολιασμού, και η άρνηση συμμόρφωσής του …ερεθίζουν τον κύριο Θεοδωρόπουλο, δίνοντάς του ευκαιρία για μια ακόμα καθίζηση επιπέδου [εκείνου που εν πάση περιπτώσει νόμιζα ότι είχε]:
“Οντως αν κάποιος ετοιμάζεται να πηδήξει από τον έκτο όροφο, οι διαπραγματευτές και οι ψυχολόγοι της Αστυνομίας προσπαθούν να τον πείσουν να μην το κάνει. Συγχρόνως όμως κάποιος επιχειρεί να τον πλησιάσει για να τον αρπάξει σε περίπτωση που δεν πεισθεί”.

Για όσους δεν κατάλαβαν : ο άνθρωπος που μη όντας απληροφόρητος [όπως ο συνειδητά …αγνωστικιστής σε ιατρικά ζητήματα κύριος Θεοδωρόπουλος *] ανησυχεί για τις [έως και θανάσιμες] παρενέργειες του εμβολίου, διερωτώμενος αν η πιθανότητά τους εξισορροπείται από την προστασία που παρέχει, παρομοιάζεται με κάποιον που ετοιμάζεται να πηδήξει απ’ τον έκτο όροφο.
Ο κύριος Θεοδωρόπουλος δυσανασχετεί επίσης με το ότι το “υποχρεωτικό” τίθεται ως αντικείμενο διαπραγμάτευσης. Θέλει εξηγήσεις παστρικές, στη ζωή όπως και στη γλώσσα:
“Η πειθώ είναι το εργαλείο της δημοκρατίας. Ομως όταν εξαντληθούν τα επιχειρήματα ακολουθεί μια πράξη, η ψηφοφορία, που έχει ισχύ νόμου.
Είναι το επόμενο στάδιο της πειθούς. Κι έτσι φτάσαμε στην υποχρεωτικότητα. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι παρ’ ημίν το υποχρεωτικό αντιμετωπίζεται και αυτό ως αντικείμενο διαπραγμάτευσης, κοινώς διαπλέκεται με το προαιρετικό”.
Από εκεί και πέρα ο συγγραφέας “το χάνει” – σήμα κατατεθέν όσων έχουν μετατρέψει το concept “υποχρεωτικός εμβολιασμός” σε προσωπική τους υπόθεση – εισχωρώντας στην επικράτεια του Άρη Πορτοσάλτε :
“Κανείς δεν δικαιούται να μπει σε σχολική τάξη και πανεπιστημιακό αμφιθέατρο αν δεν είναι εμβολιασμένος. Υποχρεωτική αργία, χωρίς ασφαλιστικές εισφορές και με δεδομένο χρονικό όριο το οποίο θα του επιτρέψει να το ξανασκεφτεί. Εάν επιμείνει και περάσει το όριο, διακοπή της σύμβασης εργασίας. Μη με ρωτήσετε πώς θα γίνει αυτό. Ας βρεθεί τρόπος για να γίνει. Μπορεί η κυβέρνηση να χάσει την εμπιστοσύνη της μειονότητας των ανεμβολίαστων, όμως θα κερδίσει την εμπιστοσύνη της πλειονότητας των εμβολιασμένων. Είναι οι αντοχές του συστήματος υγείας, είναι όμως και οι αντοχές της κοινωνίας. Μια κοινωνία που ζει με τον φόβο μιας θανατηφόρας ασθένειας στην καθημερινότητά της είναι μια κοινωνία χωρίς προοπτική. Μια κοινωνία χωρίς προοπτική δεν έχει τις δυνάμεις να αντισταθεί στο ασυνείδητο του πρωτογονισμού. Το περιγράφει με ακρίβεια ο Θουκυδίδης όταν μιλάει για τις συνέπειες που είχε ο λοιμός στο ηθικό των Αθηναίων”.
Αφού αντιπαραβάλουμε τα αισθήματα αλληλεγγύης και συμπόνιας της τότε κοινωνίας που αναδεικνύει ο Θουκυδίδης ** με την κακοήθη μικροψυχία του κυρίου Θεοδωρόπουλου [και μιλάμε για ασθένειες ουδεμία σχέση έχουσες από πλευράς θνητότητας και υποβλητικότητας συμπτωμάτων] πάμε στο γκραν φινάλε:
“Προστασία των εμβολιασμένων από τους κινδύνους της επαφής με ανεμβολίαστους. Στην εστίαση, στην αγορά, στις μεταφορές. Μέτρα στοιχειώδη για τη συλλογική μας επιβίωση. Και τέλος το σημαντικότερο: Η αποδοχή της σημασίας της λέξης υποχρεωτικό. Στην κυριολεξία της. Είναι και το δυσκολότερο. Και σε κάτι τέτοιες στιγμές αντιλαμβάνεσαι τη μεγάλη κοινωνική καταστροφή που έχει επιφέρει η φθορά της σημασίας των λέξεων”.
Και η φθορά της σημασίας των παρομοιώσεων…

* “Κάθε χρόνο κάνω το αντιγριπικό εμβόλιο. Μου το έχει συστήσει η γιατρός μου. Δεν έχω ρωτήσει ποτέ ούτε ποια εταιρεία το παρασκευάζει, ούτε με ποιον τρόπο λειτουργεί. Και να τα ήξερα όλα αυτά δεν θα άλλαζε τίποτε, γιατί δεν έχω τις απαραίτητες γνώσεις για να τα κρίνω. Το ίδιο ισχύει και για τα φάρμακα που παίρνω. Η γιατρός μου είπε ότι το τάδε σκεύασμα ρυθμίζει τη λειτουργία του μυοκαρδίου. Αυτό μου φτάνει”.

** Και το φοβερώτερον εις όλην αυτήν την ασθένειαν ήτο όχι μόνον η αποθάρρυνσις των θυμάτων, όταν αντελαμβάνοντο ότι προσεβλήθησαν από την νόσον (διότι το πνεύμα των παρεδίδετο αμέσως εις απελπισίαν και εγκατέλειπαν εαυτούς εις την τύχην και δεν ανθίσταντο κατά της ασθενείας), αλλά και το γεγονός ότι, νοσηλεύοντες ο εις τον άλλον, εμολύνοντο και απέθνησκαν ωσάν πρόβατα. Και τούτο προεκάλει τους περισσοτέρους θανάτους, διότι ή απέφευγαν εκ φόβου να επικοινωνούν προς αλλήλους και οι ασθενείς απέθνησκαν εγκατελελειμμένοι, εις τρόπον ώστε πολλαί κατοικίαι ερημώθησαν δι᾽ έλλειψιν νοσηλείας, είτε επικοινωνούσαν και απέθνησκαν εκ της μολύνσεως. Η τελευταία αύτη τύχη επεφυλάσσετο ιδίως εις τους οπωσδήποτε αντιποιουμένους ευγένειαν αισθημάτων, διότι, θεωρούντες τούτο καθήκον τιμής, επεσκέπτοντο τους φίλους των, αψηφούντες τον προσωπικόν κίνδυνον, ενώ αντιθέτως οι ίδιοι οι συγγενείς, καταβαλλόμενοι από το μέγεθος της συμφοράς, εβαρύνοντο επί τέλους και παρήτουν και αυτούς τους θρήνους υπέρ των αποθνησκόντων. Ακόμη όμως περισσότερον ευσπλαχνίζοντο τους θνήσκοντας και τους ασθενείς όσοι είχαν θεραπευθή από την νόσον, διότι και εγνώριζαν αυτήν εξ ιδίας πείρας και ήσαν του λοιπού οι ίδιοι πλήρεις θάρρους, καθόσον η νόσος δεν προσέβαλλε δις τον ίδιον άνθρωπον, μετά κακής τουλάχιστον εκβάσεως. Και όχι μόνον εμακαρίζοντο αυτοί από τους άλλους, αλλά και οι ίδιοι, ένεκα της υπερβολής της παρούσης χαράς των, είχαν ως προς το μέλλον κάποιαν επιπολαίαν ελπίδα ότι δεν θ᾽ απέθνησκαν πλέον ούτε από άλλην ασθένειαν [Μετάφραση: Ελ. Βενιζέλος]