Είμαι τόσο επηρεασμένος από αυτό που ετοιμάζεται να αρχίσει [the …Biden – Harris administration] που δεν έχω διάθεση ν’ ακούσω μουσική και, κατ’ αντανάκλαση, να ανεβάσω ένα κομμάτι. Υποθέτω …θα περάσει και αυτό, όπως περνάνε όλα. Στο κάτω-κάτω δεν υπάρχει και καμιά τεράστια διαφορά ανάμεσα στους δύο. Ή μήπως υπάρχει;
Οι ειδήσεις δεν βοηθάνε. Όχι όταν ακούς δηλώσεις περί «…αποπρογραμματισμού [deprogramming] που χρειάζονται, γενικώς, οι Ρεπουμπλικάνοι» [Eugene Robinson, παραληρηματογράφος της Washington Post] ή για την … «πνευματική, συναισθηματική και σωματική ανωτερότητα που εξασφαλίζουν στους μαύρους τα μεγαλύτερα ποσοστά μελανίνης» [Kristen Clarke, σύμβουλος Biden για θέματα φυλετικής πολιτικής]. Ή όταν εισπράττεις την ανταπόκριση του εδώ «συστήματος» στα εκεί συμβαίνοντα, υπό μορφή κινητοποίησης των εγχώριων …sexual assault survivors.
Άργησα να συνηθίσω τη μουτσούνα του Trump και τις περίεργες γκριμάτσες του. Ακόμα περισσότερο άργησα, φυσιογνωμικά πάντα, να τον συμπαθήσω. Τελικά «το κατάφερα» – όχι ότι προσπάθησα. Ίσως γιατί τον συμπαθούσα εξ αρχής ως πολιτικό. Γιατί σε όλα όσα έλεγε είχε δίκιο, άσχετα απ’ το πώς χειρίσθηκε κάποια, και γιατί κυνηγήθηκε, χωρίς οίκτο και αιδώ, όσο κανείς στη θέση του. Από ανθρώπους που, ξέρω με βεβαιότητα γιατί τους παρακολουθώ «ευσυνείδητα» όσο αυτόν, ότι είναι διεφθαρμένοι ως το κόκαλο. Το ότι υποστηρίζονται σκανδαλωδώς απ’ τις «μιντιακές πλατφόρμες» που ετοιμάζουν το Τέταρτο, Παγκόσμιο Ράιχ, θα έπρεπε να αρκεί ως απόδειξη.
Μετά την ιδιότητα του outsider, το δεύτερο πρόβλημα του απερχόμενου υπήρξε πάντα, όχι η «ολική απουσία ενσυναίσθησης» για την οποία τον κατηγορούσαν τα γλοιώδη φερέφωνα των Democrats, αλλά …το πλεόνασμά της. Και, όντας έτσι, είσαι τρόπον τινά καταδικασμένος να θεωρείς τον «άλλο» μέρος του εαυτού σου, με επακόλουθο την ανάγκη να ικανοποιείς τους πάντες, ως προϋπόθεση «ψυχικής ισορροπίας». Αυτό μπορεί να σου δημιουργήσει τεράστιο πρόβλημα, σε ένα πολιτικό σύστημα που, ουσιαστικά …περιφρονεί την εκλογική του πελατεία, όπως το αμερικανικό. Ο Trump ήταν ο πρώτος Πρόεδρος εδώ και δεκαετίες, που ενδιαφέρθηκε για τον απλό, εργαζόμενο άνθρωπο. Κι αυτό, όσο κι αν προσπαθήσουν κάποιοι, δεν πρόκειται να ξεχαστεί τόσο εύκολα.
Εν πάση περιπτώσει, σε κάθε παράσταση που ανεβαίνει στην πολιτικο-θεατρική σκηνή [αυτό δεν έπαψε να είναι εξ αρχής η δημοκρατία] υπάρχει ένας κακός και ένας καλός, με τον οποίο, «θες δεν θες», ταυτίζεσαι. Εγώ ταυτίσθηκα με τον DT, και δεν το μετανιώνω.