Είχα δει την αφίσσα του family pride, όχι ομολογουμένως με την πιο αλληλέγγυα διάθεση – από αισθητικής απόψεως. Καμία σχέση φυσικά με τη θυμηδία, εναλλασσόμενη με αηδία και πλήξη που μου προκαλεί μια παρέλαση του gay pride, για τις σκοπιμότητες που διακρίνονται πίσω από το γκροτέσκο του θεάματος και των συνθημάτων.
Αλλά και ότι το ελληνικό κράτος θα έφτανε στο σημείο να απαγορεύσει την πρώτη, με τον “κλασικό” τρόπο που περιγράφει εδώ ο κύριος Μπογδάνος, δεν το είχα φανταστεί.
Σε οποιαδήποτε περίπτωση, οι αναγνώστες ξέρουν ότι όχι απλώς συμφωνώ με τον όρο “Χούντα” : άποψή μου είναι ότι αυτή είναι η χειρότερη κυβέρνηση από καταβολής ελληνικού κράτους. Όχι γιατί, ιστορικά, έχει χειρότερες προθέσεις από άλλες όμοιές της, αλλά γιατί η τεχνολογία της επιτρέπει να είναι.
Και γιατί αληθινή μάστιγα του καιρού είναι ακριβώς αυτή η τελευταία. Όχι απλώς στο απυρόβλητο ούσα (ακόμα και όσοι επισημαίνουν τα αυτονόητα, σπεύδουν να τα εξισορροπούν με υποτιθέμενες εξ αυτής ευεργεσίες), αλλά αποτελούσα, “έτσ’ απλά”, συνώνυμο …του μέλλοντος.
Επιστρέφοντας στο family pride : το πρόβλημα κατά την άποψή μου αφορά ακριβώς σ’ αυτό που επικαλούνται ως εύσημο οι ίδιοι και ο κύριος Μπογδάνος : ο καθωσπρεπισμός, η τήρηση του πολιτικού savoir vivre απέναντι σε ωρυόμενα φασισταριά τα οποία αυτοπροσδιορίζονται ως αντιφασίστες, στο απόγειο του θράσους τους.
Χρειάζεται το κάτι παραπάνω. Γιατί αυτό που έχουμε, και δεν το έχουν καταλάβει οι περισσότεροι, είναι πόλεμος μέχρις εσχάτων.