Τα πρόσφατα στιγμιότυπα στο Λευκό Οίκο, με τον Trump να ορμηνεύει σαν κουμπούρες του δημοτικού τους “Ευρωπαίους ηγέτες”, επανενεργοποίησαν τις συζητήσεις περί πολιτικών νάνων. Μπορεί κανείς να πει ότι η έκλειψη ηγετών απ’ το ευρωπαϊκό στερέωμα αποτελεί σύμπτωμα φαινομένου προσομοιάζοντος με λοιμώδη νόσο. Θα μπορούσαμε να ονομάσουμε τη νόσο απολίτικο αυτισμό. Συμπληρωματικό της σύμπτωμα είναι τα δραματικά ποσοστά αποχής από τις εκλογές : Αν οι πολλοί (ο “λαός”), δεν ενδιαφέρονται να ψηφίσουν, οι λίγοι (οι “άριστοι”) δεν ενδιαφέρονται να κυβερνήσουν.

Η αδιαφορία δεν αφορά απλώς εκείνους που …άριστοι όντες, απαξιούν να μπουν στο πολιτικό παιχνίδι. Αφορά και τους κυβερνώντες : Υπό το πρίσμα αυτό, η κλιμάκωση της πολιτικής ανωμαλίας επί βρετανικού εδάφους και η σκανδαλώδης εμμονή του κυρίου Στάρμερ στην αντιλαϊκή πολιτική του, * είναι στον ίδιο παρονομαστή με τους αντιρωσικούς λεονταρισμούς του Εμ. Μακρόν ** ενώ η χώρα του ετοιμάζεται για προσφυγή στο ΔΝΤ (!) αλλά και με το γελοιογραφικό τρόπο με τον οποίο ο Κυριάκος Μητσοτάκης αναφέρεται στην “κλιματική αλλαγή”, εν όψει μετασχηματισμού της χώρας σε …μπαταρία (- καζίνο – αποθήκη ψυχών) της Ευρώπης.
Αν όλα αυτά ακούγονται παράλογα, ο λόγος είναι ότι οι άνθρωποι δε νοιάζονται να παρουσιάσουν έργο στο “λαό”. Ενδιαφέρονται απλώς να είναι αρεστοί στους παγκοσμιοποιητικούς αυθέντες τους (αντίθετα απ’ το τι πιστεύουν κάποιοι, το εν λόγω concept είναι alive and kicking) δικαιολογώντας το μισθό τους – Θα επανέλθουμε.

* Ο άνθρωπος έφτασε να ζητήσει απ’ τους έχοντες ένα “περισσευούμενο” δωμάτιο να το παραχωρήσουν σε κάποιο “μετανάστη”. Ανταπαντώντας στη θύελλα που σηκώθηκε ότι, όσοι έχουν πρόβλημα …μπορούν να φύγουν απ’ τη χώρα.

** …και της Κάγια Κάλλας!