Η ιδιαίτερα υποτονική παρουσία του “πατριωτικού πνεύματος” των τελευταίων ημερών, της σημερινής μη εξαιρουμένης, ακόμα και από τα social media, είναι περίεργη – τουλάχιστον. Σε οποιαδήποτε περίπτωση, έχει παίξει κι αυτή το ρόλο της στη δική μας διάθεση.
Ακούμε μουσική αυστηρά στο πνεύμα της Εθνικής Επετείου.
The extremely weak presence of “patriotic spirit” in recent days, today’s not excluded, even on social media, is curious – to say the least. In any case, it too has played its part in our mood.
We listen to music strictly in the spirit of National Day.
(Visited 59 times, 1 visits today)
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Στις αμερικανικές δηλώσεις για την επέτειο δεν διέκρινα πάντως τίποτα “εχθρικά” υπονοούμενα για τη χώρα μας ή την κυβέρνησή της.
Σίγουρα όχι. Άσε που “από έγκυρες πηγές” κυκλοφορούν σενάρια του τύπου ότι οι Αμερικανοί επεμβαίνουν ήδη, υπογείως, στη μεταξύ ημών και Τουρκόχοιρων διαμάχη (imho η πολιτική είναι υπαγορευμένη από εβραϊκά συμφέροντα), στο πλαίσιο ενός concept όπου οι μεν κωλότουρκοι “μαζεύονται” στο μέγιστο δυνατό, ενώ εμείς παρέχουμε “προνομιακή μεταχείριση” σε αμερικανικές εταιρίες εξόρυξης πετρελαίου / φυσ. αερίου και ταυτόχρονα ακόμα περισσότερη γη (και υδωρ) για ακόμα περισσότερες βάσεις.
Υπό συνθήκες όπως οι παρούσες, μια χαρά μου ακούγεται…
Υποθέτω ότι το πακέτο θα περιλαμβάνει και κάποια εκπαραθύρωση Κουλομπινέδων – ήδη σύσσωμη η “επιχειρηματική/τραπεζική ελίτ” (από Μυτιληναίο μέχρι Σάλα, ας πούμε) συμμετέχει σε διαγωνισμό αδειάσματός τους.
…Ταυτόχρονα έχει “πλάκα” η αντίδραση του Μάσκουλα, δηλαδή του Τραμπάκουλα, στη φυλάκιση του (ακόμα χειρότερου από τον Ερντογάν) Εκρέμ-What’s-his-name : μούγκα. Σε αντίθεση με τη Ρουμανία όπου (καλά κάνει και είναι) λαλίστατος.
Παράλληλη πηγή γέλιου αποτελεί το “consensus” στο πλαίσιο του οποίου η “Ευρώπη” σφυρίζει επίσης αδιάφορα για τα τεκταινόμενα, ενώ ταυτόχρονα ο Έρντο δε βγάζει τσιμουδιά περί Ρουμανίας. Υποθέτω την κρατάει στην τσέπη του για την περίπτωση που κάποιος θα ψελλίσει κάτι.
Το πιο ενδιαφέρον πάντως με τον Ερντογάν είναι ότι εδώ και κάμποσο καιρό κάνει την πάπια με το παλαιστινιακό. Αραιά και που μόνο πετάει κανένα ξεψυχισμένο σχόλιο για να φύγει λες από την υποχρέωση. Τα καλά και συμφέροντα.
Ναι, ένας Θεός ξέρει τι ισορροπίες παίζονται στη Συρία, και κάθε πότε αλλάζουν (σίγουρα πάντως όχι αραιά). Το βέβαιο είναι πάντως ότι οι Ισραηλίτες, με τους οποίους παίζονται, είναι οι καλοί μας άγγελοι αυτή τη περίοδο. Ο βασιλικός κοντά στον οποίο κι εμείς, σα γλάστρα, ποτιζόμαστε. Hopefully, anyway.
Με ποια έννοια γίνεται αυτό?
Διότι αφενός μέσω σύγκρουσης συμφερόντων Τουρκίας – Ισραήλ στη Συρία συντηρείται η κόντρα μεταξύ τους, αφετέρου υπάρχουν θέματα όπως η ΑΟΖ, οι εξορύξεις και το περίφημο καλώδιο το οποίο αφορά εμάς, Τσίμπριους & Ισραηλίτες, με το οποίο καλώδιο οι Τούρκοι επίσης τσιτώνουν και δημιουργούν προβλήματα. Ελπίζει κανείς ότι με Εβραίους (- Αμερικανούς) ως καταλύτες, κάποια στιγμή θα τουμπεκιαστούνε.
Τι να πω, μπορεί να είναι κι έτσι. Έχω εξάλλου διάφορα δικά μου θεματάκια τελευταία και δεν πολυανησυχώ για τις πολιτικές εξελίξεις.
Όπως θα έχεις προσέξει, κι εγώ διανύω περίοδο όχι …εσωστρέφειας (God I hate this word) αλλά σχετικής αδιαφορίας γι’ αυτό που μας παρουσιάζεται ως “κοινά”. Η ενημέρωση ενημέρωση, το χούι φεύγει τελευταίο, αλλά για να κάτσω να γράψω επί οιουδήποτε θέματος δεν έχω καμία όρεξη. Φεύγουν πολλές ώρες σε καινούργια κομμάτια – λες και έχω κάτι να κερδίσω απ’ αυτά …τέλος πάντων. Αλλά και η καταιγίδα των εξελίξεων και ο ορυμαγδός των σχολίων (μπήξε εναντίον δείξε, τι ξεκινάει σε ένα μήνα, τι ξεκινάει σε μια εβδομάδα, τι δήλωσε ο ένας, τί εννοούσε ο άλλος κοκ) έχουν αρχίσει να επηρεάζουν άσχημα το νευρικό μου σύστημα. Θα μου περάσει υποθέτω αλλά ως τότε, περισσότερη μουσική και “θεωρητικά”, εν πάση περιπτώσει εκτός επικαιρότητας ζητήματα.
Είναι σαφές ότι …υπάρχει αόρατος σκοπός πίσω απ’ το κόνσεπτ της δημοσιογραφοποίησης της ζωής μας (μια μέρα χωρίς ‘καυτό’ θέμα είναι μια πληκτική μέρα). Και είναι η μετατροπή μας σε ομογενοποιημένες οντότητες που δε συζητούν για τίποτα άλλο απ’ τον Τραμπ, τον Κούλη, τον Πούτιν και το Νετανιάου.
Σίγουρα υπάρχει και δεν είναι τόσο αόρατος. Προσωπικά και στο βαθμό που με παίρνει, το έχω ρίξει τελευταία σε τηλεοπτική αποβλάκωση με κλασικό αμερικάνικο sci-fi και δε συμμαζεύεται. Λέω να ξαναρχίσω και τα βιντεοπαιχνίδια, έχουν περάσει όμως κάμποσα χρόνια και μου φαίνεται ότι έχω σκουριάσει.
Καλά εννοείται ότι τα sci fi και horror φέσια ουδέποτε τα αφήνω, no matter what. Και Πυρηνικός Αρμαγεδδών να προκύψει (σε απόσταση ασφαλείας τουλάχιστον) θα εγκαταλείψω την ενημέρωση για μιάμιση ώρα το μεσημέρι, κι άλλη τόση το βράδυ.