Σε ένα κρεσέντο χυδαιότητας, η Καθημερινή, δίκην σπιούνου του δημοτικού σχολείου, …καταγγέλλει τον Παύλο Πολάκη, προκαλώντας συναγερμό στα blobs του διαδικτύου:

“Στο κυλικείο της Βουλής, παρέα με συντρόφους του από τον ΣΥΡΙΖΑ και με… δύο αναμμένα τσιγάρα, βρέθηκε ο πρώην αναπληρωτής υπουργός Υγείας, Παύλος Πολάκης, λίγη ώρα μετά την ομιλία του στην Ολομέλεια, αναφορικά με την άρση ασυλίας του”.

Υπάρχει πιθανότητα, με τούτα και με κείνα, ο τζάμπα – μάγκας βουλευτής – πρώην υπουργός ν΄αρχίσει να γίνεται συμπαθής στον κόσμο. Αυτό θα αποτελέσει μέγα κατόρθωμα. Όμως δεν είναι το σημερινό μας θέμα…

Κάποιοι δαιμονοποιούν το κάπνισμα ως την Νο 1 αιτία δεινών, τη στιγμή που οι τοξίνες που καταναλώνουμε καθημερινά, αναπνέοντας, τρώγοντας, πίνοντας, φροντίζοντας την υγιεινή και τον καλλωπισμό μας, μας καθιστούν αντικείμενα ενός ανεξέλεγκτου οικουμενκού πειράματος εν εξελίξει [θα συνιστούσα, αν δεν το έχετε διαβάσει, το καλογραμμένο και ιδιαίτερα κατατοπιστικό ‘Τροφές και Φάρμακα – Η Απάτη του Αιώνα’ του Randall Fitzgerald, εκδόσεις Περίπλους]. Οι “κάποιοι” είναι οι ίδιοι που είχαν καταφέρει παλαιότερα, όχι μόνο να γελοιοποιήσουν τον ευεργετικό χυμό των φύλλων ελιάς, αλλά και να τον δυσφημίσουν ως επικίνδυνο [ενδιαφέρον: …το Olive Leaf Extract, με “εγνωσμένες”  αντικαρκινικές, εκτός των άλλων, ιδιότητες, κυκλοφορεί ως συμπλήρωμα διατροφής – σε οποιοδήποτε health food store]. Είναι οι ίδιοι που σπέρνουν τον πανικό κάθε χρόνο, βάζοντάς μας να κάνουμε ελλιπώς δοκιμασμένα εμβόλια …με δική μας ευθύνη, προς αντιμετώπιση ανύπαρκτων κινδύνων. Τα οποία εμβόλια, κατά συντριπτική πλειονότητα, το προσωπικό των νοσοκομείων …δεν κάνει.
Αν το τσιγάρο είχε απλώς απαγορευθεί, θα μπορούσε κάποιος να εντάξει το θέμα μαζί με παλαιότερες απαγορεύσεις [ξεκινώντας από τον Πάπα της Ρώμης Ουρβανό τον 7ο – 16ος αι. και τον Σουλτάνο Μουράτ τον 4ο – 17ος αι., και φτάνοντας, πού αλλού, στη Γερμανία του Τρίτου Ράιχ] ή και με την ποταπαγόρευση [στη διάρκειά της υπήρξε κατακόρυφη αύξηση της κατανάλωσης αλκοόλ, αντίστοιχη εκείνης των εσόδων της μαφίας που το διακινούσε].
Εδώ όμως έχουμε μια περίπτωση πρωτοφανή: οι βιομηχανίες αφήνονται να παράγουν, περίπτερα και καπνοπωλεία αφήνονται να πουλάνε, ο καπνιστής όμως γίνεται παρίας, με το δικαίωμα ν’ ανάβει τσιγάρο μόνο στο σπίτι του, σε ανοιχτούς χώρους, ή στριμωγμένος σε κάτι άθλια μικροσκοπικά δωμάτια. Για να μη μιλήσουμε για το μαγαζάτορα, ο οποίος βρίσκεται να τρέχει και να μην προλαβαίνει, στο αποκορύφωμα της τουριστικής περιόδου…
Κάποιοι, κάποια στιγμή, συνειδητοποίησαν ένα απλό πράγμα: τα έξοδα για την θεραπεία των ασθενειών που [βάσει στατιστικών] πηγάζουν από τον καπνό, υπερβαίνουν τα έσοδα από αυτόν. Και μια και για οικονομικό ζήτημα πρόκειται, εις πείσμα των χυδαιοτήτων περί προστασίας της υγείας, βρήκαν ένα σμπάρο που χτυπάει δυο τρυγόνια, ή μάλλον τρία: διατηρούν τα φορολογικά έσοδα, μειώνουν τα έξοδα των ασφαλιστικών ταμείων και ελαχιστοποιούν την, στατιστικοποιημένη επίσης, “απώλεια παραγωγικότητας”. Σαν bonus, τέλος, εισπράττουν και από τους παραβάτες, υπό μορφή προστίμου.
Θα μπορούσαμε να πούμε ότι οι σημερινοί διώκτες του τσιγάρου είναι κατευθείαν απόγονοι εκείνων που μας έκαναν καπνιστές, βομβαρδίζοντάς μας επί ένα αιώνα με διαφημίσεις, αλλά το ζήτημα δεν είναι τόσο απλό:
Το κάπνισμα έχει ιστορία 5.000 χρόνων σε ολόκληρο τον κόσμο. Κι αν από το ξεκίνημά του σχετίσθηκε με θρησκευτικές πρακτικές και τελετές πνευματικής φώτισης, εξακολουθεί να αποτελεί, στην “υλιστική εποχή μας”, τμήμα ενός γήινου τελετουργικού κοινωνικότητας. Από την εφηβική μου ηλικία, θυμάμαι τη φράση “έλα να κάνουμε ένα τσιγάρο” – σήμα κατατεθέν συνεύρεσης με φίλους. Το τσιγάρο κυκλοφορεί στις παρέες, συμβάλλοντας, υπό συνθήκες διάχυσης, στην διατήρηση επαφής με τον εσώτερο εαυτό. Επιτείνει την συγκέντρωση, εξ ου και συνιστάται στους σχιζοφρενείς, οι οποίοι, εκτός των άλλων παρουσιάζουν αδυναμία εστιασμού και αξιολόγησης των εξωτερικών ερεθισμάτων, κινδυνεύοντας να μείνουν στο έλεος της ροής τους. Θυμίζει τίποτα αυτό από το non stop τηλεοπτικό [και όχι μόνο] σφυροκόπημα ασύνδετων διαφημιστικών, πολιτικών, πολιτιστικών κ.ο.κ. μηνυμάτων; Γιατί ο τρόπος οργάνωσης της καθημερινότητάς μας είναι, θα έλεγες, μελετημένος για να προκαλεί σε όλους σχιζοφρένεια, ή έστω κάποια από τα συμπτώματά της.

Το κάπνισμα, σύμβολο ρεμβασμού και χαλάρωσης, αποτελεί εξ ορισμού αντίδοτο στην κουλτούρα της αδρεναλίνης και της ντόπας. Η ζεστή, δια ζώσης επικοινωνία με την οποία είναι ταυτισμένο, είναι ασφαλώς ασύμβατη με τον διαδικτυωμένο αυτισμό που προωθείται στη θέση της.  Το τσιγάρο είναι το αντίπαλο δέος του “εταιρικού πνεύματος”, που εισβάλλει από laptop και έξυπνα κινητά, μετατρέποντας τον κάθε χώρο / χρόνο σε χώρο / χρόνο εργασίας. Δεν προσφέρει παρά αφορμές για απόσπαση από τη δουλειά, άσκοπη σπατάλη χρόνου. Οτιδήποτε δεν περιλαμβάνει μια άμεσα πρακτική, μετρήσιμη παράμετρο, πρόκειται να καταργηθεί.

Δεν είναι τυχαίο το ότι “μπροστάρηδες” της αντικαπνιστικής εκστρατείας είναι οι Αμερικανοί, αφού πρώτα διέδωσαν το κάπνισμα με τους δικούς τους όρους σε όλο τον πλανήτη [σήμερα ακόμα, στις χώρες του αναπτυσσόμενου κόσμου με προεξάρχουσα την Κίνα, το τσιγάρο είναι συνώνυμο του μοντερνισμού και της απελευθέρωσης]. Η παραδοσιακή μανία των συντηρητικών αμερικανικών κύκλων ενάντια στο κάπνισμα [από τον 19ο αιώνα το χαρακτήριζαν “γελοία συνήθεια”] δεν είναι άσχετη με τις ινδιάνικες καταβολές του.

Η απαγόρευση του καπνίσματος υπάγεται στο κόνσεπτ μιας κοινωνικής κουλτούρας που θέλει τον “πολίτη” να απεκδύεται κάθε προσωπικής ευθύνης, εναποθέτοντας τη ζωή του στα χέρια ενος κράτους που παρουσιάζεται σε ρόλο άλλοτε στοργικής νταντάς και άλλοτε μπαμπούλα. Η με παντοίους τρόπους καλλιεργούμενη κουλτούρα του τρόμου, αποτελεί εφαλτήριο για την επέμβαση του κράτους σε κάθε τομέα της ιδιωτικής ζωής.

Διαβάζω κάπου ότι το τσιγάρο περιλαμβάνει γύρω στις 4.000 ουσίες. Από αυτές οι 43 είναι καρκινογόνες. Απορία ψάλτου, βηξ: η βιοτεχνολογία, είναι γνωστό, μπορεί να απομονώνει, να προσθέτει, να αφαιρεί γονίδια, μεταλάσσοντας κατά βούλησιν ζώντες οργανισμούς [το τι τερατογενέσεις έχουν εξαπολυθεί στο οικοσύστημά τις τελευταίες 2 δεκαετίες, μόνο να το εικάσει μπορεί κανείς]. Τόσο δύσκολο θα ήταν να απομονώσουν / αφαιρέσουν τις καρκινογόνες ουσίες, παράγοντας ένα είδος καπνού κατά προσέγγιση έστω απολαυστικού, αλλά ακίνδυνου;