Ο Γιώργος Καπουτζίδης είναι το πρόσωπο μιας “κοινότητας” που αυτοπροσδιορίζεται ως τέτοια, με αποκλειστικό κριτήριο τις σεξουαλικές προτιμήσεις των μελών της. Στην τελευταία του συνέντευξη στο site ‘Rainbow Mermaids’ δήλωσε ότι δεν αρκούν οι διαμαρτυρίες στα κανάλια κάθε φορά που ακούγεται “κακοποιητικός λόγος”. Ότι απαιτείται σοβαρή κινητοποίηση, αγωγές και, γιατί όχι, νομοθέτηση ως προς τα όρια της ελευθερίας του λόγου. “Γιατί αν δεν γίνει αυτό στην τηλεόραση δεν θα γίνει ούτε στην κοινωνία της οποίας …η τηλεόραση είναι ο καθρέπτης”.
Μπορεί να πει κάποιος ότι η καταφορά του κυρίου Καπουτζίδη εναντίον ακραίων στοιχείων “εκτός κοινότητας” (ουδείς αγνοεί ότι υπάρχουν σήμερα ακόμα κάποιοι που “ζορίζονται” με το θέμα της ομοφυλοφιλίας) θα είχε κάποιο νόημα αν καταφερόταν, κάπου κάπου έστω, εναντίον των μαχητικών ΛΟΑΤΚΙ στοιχείων. Τα οποία εννοούν να παρελαύνουν με συνθήματα εναντίον των “νοικοκυραίων” όπως ”η κανονικότητά σας βρωμάει φασισμό” και “στο διάολο η θρησκεία, στο διάολο η πατρίς, η Ελλάδα να πεθάνει να ζήσουμε εμείς”. Όμως το θέμα δεν τίθεται καν σε διαβούλευση – ούτε από την “κοινότητα”, ούτε από τα πρωινάδικα που έχουν αναλάβει εργολαβικά τη μάχη εναντίον του ρατσισμού κάθε είδους, ιδίως του εκφραζόμενου …”έμμεσα” – με άλλα λόγια, εκείνου που ορίζουν σαν ρατσισμό οι ίδιοι.
Κουβέντα επίσης από “κοινότητα” και συνοδοιπόρους περί συμμετοχής των τρανς σε γυναικεία αθλήματα, ή περί “δυσφορίας φύλου” και όσων συνεπάγεται.
Τα των ΛΟΑΤΚΙ αποτελούν μέρος μιας ευρύτερης ατζέντας την οποία υπηρετεί ο κύριος Καπουτζίδης. Ρόλος των celebrities είναι να αποτελούν ζωντανούς οδηγούς συμπεριφοράς, κινούμενες διαφημίσεις “τάσεων” σε ένα κόσμο υπό συνεχή αναδιαμόρφωση. Κάποια στιγμή ο ηθοποιός έχει υποδεχθεί επί σκηνής ομάδα καλλιτεχνών γεννημένων στη Νιγηρία, οι οποίοι ωστόσο …αισθάνονται Έλληνες, και επομένως …είναι Έλληνες. Οι φράσεις του ΓΚ ήταν διφορούμενες : «Είναι πολύ ωραία και σπουδαία αυτά που έχουν χτίσει οι Αρχαίοι Έλληνες με τις περικεφαλαίες. Δεν είναι περισσότερο Έλληνας αυτός που φοράει περικεφαλαία που γράφει Μολών Λαβέ από έναν άνθρωπο που έχει έρθει στην Ελλάδα από άλλη χώρα. Το παρόν της χώρας μας περιλαμβάνει αυτούς τους Έλληνες και αν δεν το αντιληφθούμε, φοβάμαι ότι δεν θα έχουμε μέλλον ως χώρα»
Μπορει να δει λοιπόν κανείς τη χουντικών προδιαγραφών αξίωση περί λογοκρισίας ενταγμένη σ’ ένα ευρύτερο concept μίσους για ο,τιδήποτε θυμίζει “Ελλάδα”, στο πλαίσιο πάντα της συμμαχίας που ο κύριος Καπουτζίδης και οι ομοιοί του έχουν συμπήξει εναντίον της χώρας μ‘ αυτήν εδώ την κυβέρνηση.
Γιατί οι “σύμμαχοι” ανήκουν στους γκαουλάιτερ μιας πολυεθνικής ελίτ – στην κορυφή της προσωπικότητες τύπου Gates, Schwab, Harari, Ghebreyesus. Και η εργασία των πολιτικών, καλλιτεχνών & δημοσιολόγων – γκαουλάιτερ συνίσταται σ’ αυτό που είχε ανακοινωθεί απ’ τις πρώτες μέρες της ψευτοπανδημίας : το κλείσιμο όλων των δρόμων που οδηγούν στην “πάλαι ποτέ” κανονικότητα.
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Ο Καπου(σ) τίδης αποτελεί ένα σταριλίκι που έγινε γνωστό από σειρές με κακή έως αδιάφορη πλοκή. Από εκεί και ύστερα ο ρόλος του είναι συγκεκριμένος δηλαδή να γίνει ιερό εξεταστής της ελληνικής κοινωνίας που βλέπει να χάνει όχι μόνο ηθικά και εθιμοτυπικά στοιχεία της ζωής αλλά πλέον και την ίδια την χώρα
Μέσα απ’ αυτές τις σειρές έγινε γρήγορα το πρότυπο “του gay για όλη την οικογένεια”. Εκείνου δηλ. που η Ελληνίδα νοικοκυρά δεν είχε πρόβλημα να έχει γιο της. Σήμερα πλέον αποτελεί το πρότυπο του “νομοταγούς” Έλληνα gay, συρρυθμιστή του πολιτεύματος.
Μιας και ανέφερες την λέξη συρρυθμιστής, προσωπικά πιστεύω ότι δεν είναι μακριά η ημέρα όπου η ελλαδίτσα θα αποκτήσει τον πρώτο – η gay πρωθυπουργό. Για εκεί άλλωστε δεν το πάει ο Στέφανος;
Εννοείται. Το timing άλλωστε της εμφάνισής του, ελάχιστους μήνες πριν την ψήφιση του νομοσχεδίου για gay γάμους / υιοθεσίες, ελάχιστες αμφιβολίες αφήνει επ’ αυτού. Το είχα επισημάνει από τότε.
Ως προς τα της gay “κοινότητας”, πάντως, τα εισαγωγικά της υποθέσεως αφορούν σε κάτι που ίσως δεν το έχουμε σκεφτεί όσο θα’πρεπε. Αν αυτοί οι άνθρωποι θεωρούν ότι συναποτελούν κοινότητα με κοινό στοιχείο τις σεξουαλικές τους προτιμήσεις (“διαστροφές” σύμφωνα με την ψυχιατρική 5 δεκαετίες πριν), αυτό σημαίνει ότι …και εμείς οι υπόλοιποι μπορούμε να θεωρήσουμε ότι συναποτελούμε κοινότητα (των straight, ας πούμε), και μάλιστα …υπερπλειοψηφική, διεκδικώντας τα δικά μας “δικαιώματα”. Και αν το πράγμα πήγαινε σε δημόσιο διάλογο με επιχειρήματα, ούτε λίγα, ούτε ευκαταφρόνητα είναι εκείνα που θα μπορούσαμε να επιστρατεύσουμε. Αυτό ακριβώς θέλουν να αποφύγουν, δημιουργώντας με κάθε τρόπο ένταση η οποία είναι ακριβώς αυτό που τους τρέφει.
Δεν θα ξεχάσω την προσπάθεια που έγινε πέρυσι για το νομοσχέδιο των ομοφυλόφιλων που ο “δημοσιογράφος” Κολοκυθάς και ένας άλλος που μου διαφεύγει στον Αντ1 στην ουσία έκαναν προπαγάνδα υπέρ του νομοσχεδίου γιατί η παραδοσιακή οικογένεια δεν πάει και τόσο καλά όπως είχε πει στο Open. Κανονικά έπρεπε να βάλουν ψυχολόγους και να δουν ποια παιδιά αντιδρούν βίαια (χωρισμένοι γονείς, πολλές ώρες εργασίας πχ) και να προσπαθήσουν να τα προλαμβάνουν ώστε να μην ακούμε καθημερινα στις ειδήσεις.
…Και ταυτόχρονα να περιοριστεί η ίδια η παρέλαση non-stop “ειδήσεων” με φωσκολική σκηνοθεσία, γεμάτων κακοποιήσεις σεξουαλικές, ενδοοικογενειακές κοκ, οι οποίες δίνουν την εντύπωση μιας χώρας που οι κάτοικοί της άλλο δεν κάνουν απ’ το να κακοποιούν ο ένας τον άλλον.
…Το άλλο που τους τρέφει είναι ότι, απορροφημένος στην καθημερινότητά του ο “νοικοκυραίος” της υποθέσεως, δεν ασχολείται μαζί τους παρά μόνο κάθε φορά που τους τρώει στη μάπα. Αυτό όμως (θα) γίνεται όλο και πιο συχνά, και το κοινό που αποτελεί τον κύριο στόχο αυτής της προπαγάνδας είναι τα νεανικά στρώματα. Στα οποία, “ζητήματα” όπως η δυσφορία φύλου ας πούμε, σερβίρονται σε συσκευασία …επανάστασης, τύπου “παλιό vs καινούργιο”.