“Ναι αλλά ποιος μπορεί αυτή τη στιγμή να εμπιστευτεί αυτό το κύκλωμα… πώς μπορεί πια ένα νεαρό παιδί να κάνει όνειρα για αθλητική καριέρα;” αναρωτιόταν πικρά το αντεπιστέλλον μέλος της MENSA Ιορδάνης Χασαπόπουλος – στο μυαλό του η κατάσταση έχει ήδη δομηθεί, η απόσυρση της εμπιστοσύνης είναι συντελεσμένη… [δεν αποκλείεται να έχει και δίκιο].
Στην ίδια εκπομπή ο Αλέξης Κούγιας, εν είδει last man standing [δεν ειρωνεύομαι] έδινε τη μάχη της στοιχειώδους λογικής, μιλώντας για απαράδεκτα φαινόμενα όπως η δημοσίευση του ονοματεπώνυμου και της φωτογραφίας του “παράγοντα”, επισημαίνοντας ότι μετά απ΄τόσα χρόνια είναι αδύνατο για τον κατηγορούμενο να αποδείξει την αθωότητά του. Εξ ου άλλωστε ακόμα και κακουργηματικές πράξεις, άμα τη παρελεύσει συγκεκριμένου διαστήματος, παραγράφονται. Για να αντιμετωπίσει την επίθεση του anchorman της MENSA : “με συγχωρείτε, αλλά εγώ δεν μπορώ να διανοηθώ ότι η κυρία Μπεκατώρου λέει ψέματα”…
Μια μικρή προσθήκη στα όσα έχω σημειώσει για την υπόθεση, εν όψει επερχόμενης …χιονοστιβάδας αποκαλύψεων:
Ο λόγος που ως ιστορίες [θα] επιλέγονται όχι βιασμοί αλλά παρενοχλήσεις, δεν είναι ότι μόνο αυτές υπάρχουν. Το ίδιο θα συνέβαινε κι αν είχαν / θα συμβεί κι αν έχουν, υπάρξει όντως βιασμοί. Οι λόγοι ένα δυο: πρώτον, σε ο,τιδήποτε κι αν αφορά το γεγονός, βαφτίζεται αυτομάτως “βιασμός” από τους μη ορρωδούντες προ ουδενός δημοσιογράφους.
Δεύτερον, ακούγεται όσο να’ ναι, πιο χοντρό μια γυναίκα να έχει …αποσιωπήσει ένα βιασμό απ’ ότι ένα harassment.
ΧΑΜΕΝΑ ΟΝΕΙΡΑ ΚΑΙ ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΕΣ…
(Visited 120 times, 1 visits today)
Το μεγαλύτερο πρόβλημα στο να κάνει ένα νέο κορίτσι αθλητική καριέρα δεν είναι η “σεξουαλική παρενόχληση” (ο εργασιακός εκβιασμός δηλαδή που υπάρχει σε όλους τους χώρους) και ακόμα λιγότερο οι “βιασμοί” (οι περισσότερες παντρεύονται τους προπονητές ή συναδέλφους των και στην τελική μια πρωταθλήτρια έχει αρκετά βαρύ χέρι ώστε να αποθαρρύνει οποιοδήποτε καλοθελητή) αλλά το γεγονός ότι χρειάζεται να πάρει τόνους από χημικά βοηθήματα για να μη μείνει πίσω από τις ..εξελίξεις, κάτι που ιδιαίτερα στις γυναίκες έχει περισσότερο από εμφανείς παρενέργειες.
Πώς το ‘λεγε η παλιά διαφήμιση [δεν ξέρω αν την πρόλαβες / θυμάσαι] “Ακριβώωως γιαγιά Ευτυχία…” Το οποίο θέμα βεβαίως δεν αγγίζεται σε καμία συζήτηση, εκτός κι αν μας πιάσουν στο τεστ [έχω ταξιδέψει με το ταχύπλοο “Αίολος Κεντέρης”, το οποίο μετά το σκάνδαλο μεταπωλήθηκε / μετονομάστηκε σε Red Sea I or something].
Γιατί αν ξεκίναγε η συζήτηση, θα μπορούσαν να προκυψουν επικίνδυνα συμπεράσματα για τον πρωταθλητισμό γενικά ως φαινόμενο.
Εξακολουθώ να απορώ πάντως με αυτή τη φάση και όλες τις παρόμοιες: η ίδια η Μπεκατώρου δεν συνέβαλε δια της σιωπής της στο “έγκλημα”; με φανερό σκοπό την προστασία [καλόπιστος ων, δεν χρησιμοποιώ τον όρο “προώθηση”] της καριέρας της; Αν “το χειρότερο ψέμμα είναι η μισή αλήθεια”, δηλ. η απόκρυψη της άλλης μσής, πόσο χειρότερο είναι η απόκρυψή της …ολόκληρης;
Αν προσέξεις το τέλος της σπαραξικάρδιας ιστορίας, θα δεις ότι μετά το ατυχές περιστατικό η παθούσα αισθανόταν ενοχλημένη από την “απόμακρη και ειρωνική” στάση του κατηγορούμενου και μάλιστα υπερηφανεύεται που η καριέρα της απογειώθηκε και χωρίς τη βοήθειά του. Φαντάζομαι πως η εξέλιξη θα ήταν κάπως διαφορετική σε περίπτωση που ο βιαστής την ξαναπλησίαζε με φιλικές διαθέσεις..
Αν και δεν θέλω να παρασυρθώ στην ατραπό των “κουτσομπολίστικων” υποθέσεων, δεν κρατιέμαι, κατ εξαίρεση, να μην αναρωτηθώ αν όντως απογειώθηκε χωρίς τη βοήθειά του, ή απλώς το λέει για να δείξει ότι …δεν αποσιώπησε το γεγονός για να τον χρησιμοποιήσει…
Δεν βλέπω γιατί να μην παρασυρθούμε σε λίγο διασκεδαστικό κουτσομπολιό από τη στιγμή που η ίδια μας έδωσε αυτό το δικαίωμα εξαρχής απευθυνόμενη στο λαϊκό δικαστήριο και όχι στην επίσημη δικαιοσύνη. Η αφήγησή της κατά τη γνώμη μου αποτελεί κλασική περίπτωση ξεκαρφώματος διά της μεθόδου “η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση” (ασχέτως αν εν πολλοίς προκάλεσε το αντίθετο από το επιθυμητό αποτέλεσμα) κατά πάσα πιθανότητα γιατί κάποια στιγμή τα κουτσομπολιά έφτασαν σε οικεία της πρόσωπα. Ο τρόπος με τον οποίο η πολιτική ορθότητα χρησιμοποίησε την ασήμαντη αυτή ιστοριούλα είναι βεβαίως μια τελείως διαφορετική υπόθεση..
…εκτός αν [ως προς την αφήγηση] η επιλογή timing υποκρύπτει κάτι που κάποιοι θεωρούν σκόπιμο να αποκρυφθεί. Δεν ξέρω αν θα μπορούσε να έχει σχέση με το ξαφνικό “πισωγύρισμα” των μέτρων και την υποβόσκουσα ένταση μεταξύ των “ειδικών”, ή με οτιδήποτε άλλο.
Αυτό που “καταπλήσσει” είναι όντως ο συνδυασμός της ασημαντότητας του θέματος με το όργιο που γίνεται. Τα εισαγωγικά αφορούν στο ότι …αυτός είναι ο μόνιμος [διόλου “καταπληκτικός”] τρόπος λειτουργίας των media, μεταλαμπαδεμένος στα …social και πολλαλασιασμένος απ’ τη δυναμική του νέου μέσου. Όχι απλώς η τρίχα τριχιά, αλλά η τριχιά εκ του μη όντος. Ειδικά όταν αυτό συνδέεται με συγκεκριμένη ατζέντα: στο πλαίσιο αναφοράς που παρακολούθησα σε κανάλι, με τη συμμετοχή δημοσιογράφων και του …Θάνου Ασκητή, τις σοφίες του οποίου δεν πρόλαβα να ακούσω, τη συζήτηση έκλεισε [τυχαία;] ο κύριος Πουλακίδας απο την Αυγή, μιλώντας για ζήτημα όχι βεβαίως κομματικών αλλά πολιτικοκοινωνικών αποχρώσεων, επικεντρώνοντας την “ανάλυση” στην …πατριαρχία και τις κοινωνικές δομές που πηγάζουν από αυτήν.
Πιθανολογώ ότι το ξεκίνημα αυτής της υπόθεσης που θα επεκταθεί σε βάθος χρόνου, σηματοδοτεί την ανταπόκριση ενός εγχώριου εσμού “παραγόντων” στην θριαμβευτική έλευση στην εξουσία της …Biden administration.
Συμφωνώ απόλυτα με όλες τις παρατηρήσεις σου περί timing εξομολόγησης, χαλάρωσης των μέτρων και διακυβέρνησης Biden, τα οποία κατά τη γνώμη μου συνδέονται μεταξύ τους με σχέσεις μαθηματικής ακρίβειας, όπως εξάλλου και με το “εμβόλιο”, τις “μεταλλάξεις” κ.ο.κ. Χτες μάλιστα προσπάθησα για λίγο να ξεκινήσω το αντίστοιχο άρθρο, αλλά στην δεύτερη σειρά με κατέβαλε το υποτροπιάζον τελευταία αίσθημα της ματαιότητας..
Ματαιότης it is. Ο λόγος που εγω συνεχίζω την “παραγωγή” είναι ότι τόσα χρόνια μου έγινε δεύτερη φύση. Αλλά για κάθε κείμενο που προκύπτει …αντανακλαστικά, υπάρχουν τρία – τέσσερα που προγραμματίζω και στη συνέχεια “ξεχνάω”. Το ίδιο συμβαίνει και με τη μουσική ας πούμε. Καινούργια κομμάτια στιβάζονται υπό μορφη σημειώσεων, αλλά η διάθεση για επεξεργασία και ηχογραφήσεις συρρικνούται μέχρις εξαφανίσεως. Ό,τι κι αν κάνεις, όσο κι αν προσπαθήσεις, είναι αδύνατο να ξεφύγεις απ’ το πνεύμα της εποχής: “ΖΗΣΕ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ”.