Δεν ξέρω πόσοι απ’ τους αναγνώστες έχουν φάει “ομαδικό ξύλο”. Μπορώ να βεβαιώσω ότι …δεν είναι ωραία εμπειρία. Λόγω προσωπικού παθήματος, είμαι ιδιαίτερα ευαίσθητος (PTSD!) σε εικόνες όπως οι παρακάτω. Η πρώτη σκέψη που μου έρχεται είναι να μπορούσα να λιώσω αυτά τα άτομα σαν κατσαρίδες.
Από κει και πέρα, για να ταυτίσεις τη βία του είδους με τους “ξένους” (το κάνουν διάφοροι, και επώνυμοι, και στο Ellada) πρέπει να έχεις εξαιρετικά περιορισμένη επαφή με τον κόσμο που ζούμε.
Αλλά “το μέλλον” (bellum omnium contra omnes) δεν μας περιμένει. Έρχεται κατά πάνω μας με ορθάνοιχτα σαγόνια.
(Μόλις διαπίστωσα ότι τα βίντεο με τις σκηνές βίας έγιναν μη προσβάσιμα από το blog. Για να τα δείτε, μπείτε στο Twitter πατώντας εδώ)
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Too many lowlife people who need to get a life.
Instead of “a life” I’d gladly give them something else.
True.
Θυμάμαι μικρός (μιλάμε τώρα για δημοτικό στην Καρδίτσα) που έφαγα επανειλημμένα ξύλο for no reason at all από συμμορίες “μεγαλύτερων” που απλώς τους άρεσε να δέρνουν παιδάκια. Εννοείται φυσικά ότι δεν κάθισα με σταυρωμένα χέρια – με αποτέλεσμα να φάω ακόμα περισσότερο ξύλο. Τα λέω καμιά φορά σε νεότερους και με κοιτάζουν με απορία.
Αυτός ήταν ο λόγος για τον οποίο έφαγα κι εγώ στη συγκεκριμένη περίπτωση το ξύλο της αρκούδας, από 15 άτομα – ήμουνα γύρω στα 19. Μιλάμε για κανονικό ποδοπάτημα από μια στιγμή και μετά, συμπεριλαμβανομένης κλωτσιάς στο μάτι.
Αυτό που λες, το φαινόμενο των wimpy guys που αντί να αντιδράσουν …βάζουν τα κλάμματα και περιφέρουν το στόρι στα social media είναι κάτι που με ξεπερνάει. Αμφιβάλλω αν έχει περάσει μια μέρα στο δημοτικό, ίσως και στο γυμνάσιο, που να μην παίξω ξύλο, για να μη μιλήσω για πετροπόλεμους στο χωριό τα καλοκαίρια. Αλλά η συγκεκριμένη φάση είχε κάτι υποβλητικό. Όχι ότι έγινα και ειρηνοποιός δηλ., αλλά “κάτι” μου άφησε.
Με τα μάτια είχα πάντα κουσούρι (επιπέδου αυτού με τα αεροπλάνα και τις κατσαρίδες). Από παιδάκι, όταν η κάμερα ζουμάριζε σε βολβούς ματιών …έκλεινα τα μάτια μου και ρωτούσα αν πέρασε. Το ίδιο έκανα και στη γνωστή φάση στο Κουρδιστό Πορτοκάλι.
Τα πρώτα λεπτά μετά την κλωτσιά δεν έβλεπα τίποτα, και η εφιαλτική σκέψη που κυριαρχούσε στο μυαλό μου ήταν αυτή : ΘΕΕ ΜΟΥ ΕΧΑΣΑ ΤΟ ΜΑΤΙ ΜΟΥ! 😅 Fortunately that didn’t happen.
Το φαινόμενο της “αναίτιας” βίας πάντως που κάποιοι αναλύουν περισπούδαστα ως φρούτο εποχής, είναι παρόν από τότε που θυμάμαι τον κόσμο. Συμπεριλαμβανομένης της βίας “των χούλιγκαν”. Από παιδάκι άκουγα αφηγήσεις επικών μαχών στις κερκίδες επαρχιακών γηπέδων, με πρωταγωνιστές ξυλάδες της οικογενείας (το έτερον σκέλος της καταγωγής μου είναι η Βέροια). Εκτός αυτών θυμάμαι να ακούω για συμπλοκές στους δρόμους, σπασίματα βιτρίνων, καταστροφές αυτοκινήτων et al.
Δεν το συζητάμε. Αν πιάσουμε διάφορα “φυσιολογικά” φαινόμενα της εποχής, θα έφριτταν σήμερα αι οι πέτρες. Είναι αυτό που λέγαμε προχτές, ότι όσο μειώνονται αυτά τα φαινόμενα, τόσο πιο ευαίσθητοι γινόμαστε απέναντί τους. Το ποικιλότροπο “μπούλινγκ” ας πούμε (και μιλάμε για πολύ πράμα) ήταν τότε καθημερινό φαινόμενο, χωρίς περιέργως να σκανδαλίζει κανέναν. Σήμερα που βοά ο τόπος – τα ΜΜΕ δηλαδή – για τη βία στα σχολεία κλπ, το “μπούλινγκ” έχει στην πραγματικότητα εξαλειφθεί.
…Αυτός είναι ένας απ΄ τους λόγους για την εκτόπιση των “κάποιας ηλικίας” απ’ το δημόσιο διάλογο, με την εξαίρεση εκείνων που γλείφουν τους “νέους” προς άγραν ευσήμων προοδευτικότητας, ή μπας και τους κάτσει κάνα γκομενάκι : ο κίνδυνος για το κυρίαρχο αφήγημα που μιλάει για “πρωτοφανείς καταστάσεις”, “αυτό που τα αλλάζει όλα” κοκ. Η χρησιμότητα του συγκεκριμένου mantra διακρίνεται παντού : απ’ τα υποπροϊόντα νέας τεχνολογίας και τις αναβαθμίσεις του Πιερρακάκη, μέχρι την παπαρολογία περί “φονικού ιού” και “climate change”, όλα πρέπει να είναι πρωτοφανή και ανεπανάληπτα.
Αποτέλεσμα να ακούς για φονικούς καύσωνες στην Ελλάδα, όταν “ήσουν εδώ” το ’87, ας πούμε. Ή να παρακολουθείς κυριούλα οδυρόμενη στη γαλλική τηλεόραση, πέρσι, ότι “δεν θυμάται πιο φοβερό καλοκαίρι απ’ αυτό που περνάμε” όταν ο καύσωνας του 2003 στη Γαλλία είχε αφαιρέσει τη ζωή 15.000 ατόμων, με χιλιάδες (τετραψήφιους αριθμούς) νεκρών σε άλλες χώρες της Ευρώπης.
Στην Ελλάδα by the way, οι νεκροί του 1987 ήταν 1.300 (10 χρόνια νωρίτερα σε ένα άλλο καύσωνα ήταν πάνω από 2.000), ενώ στον φοβερό και τρομερό περσινό …Κλέωνα, ήταν ένας ή δύο, δεν θυμάμαι.
Μιλάμε ότι δεν υπήρχαν καν κλιματιστικά, τα οποία παρεμπιπτόντως είναι σε μεγάλο βαθμό υπεύθυνα για την άνοδο της μέσης θερμοκρασίας των μεγαλουπόλεων. Η “βία” πάντως – και το “κακό” γενικότερα – είναι κατά τη γνώμη μου “ανθρωπολογική σταθερά”. Μπορεί να πάρει κάποιες περισσότερο ή λιγότερο αποδεκτές κοινωνικά μορφές, αλλά δεν μπορεί ούτε και πρέπει να ξεριζωθεί. Στην πραγματικότητα οι “πολιτισμένες” κοινωνίες δεν είναι λιγότερο βίαιες από τις “απολίτιστες”, απλώς η βία έχει λάβει διαφορετικές μορφές. Η προσπάθεια της πολιτικής ορθότητας για τη δημιουργία ενός ανθρώπινου όντος πλήρως “αποκαθαρμένου” από το “κακό” οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην αυτοκαταστροφή.
Συμφωνώ απόλυτα. Υπάρχει το εκπληκτικό “Εξιλαστήριο Θύμα – Η Βία και το Ιερό” του Girard (μετάφραση Παπαγιώργη, Εξάντας), θυμάμαι να το διαβάζω τον καιρό που πρωτοάρχισα να γράφω στον ΗΧΟ (early’90s) για τον “ιδρυτικό” ρόλο της βίας, τις (ανθρωπο-)θυσιαστικές τελετουργίες κτλ.
Η προσπάθεια, πιστεύω, της πολιτικής ορθότητας, αν μπορεί να συμπυκνωθεί σε μια φράση, αφορά στην υποκατάσταση του ανθρώπινου όντος από την Τεχνητή Νοημοσύνη. Με την εξαίρεση μιας κάστας Εκλεκτών οι οποίοι θα την ελέγχουν, προσδοκώντας την Ένωση μαζί της.