Η κριτική που γινόταν μέχρι μια εποχή στα μίντια [από πολλούς, εξαφανισμένους σήμερα απ’ τον δημόσιο διάλογο] ήταν εστιασμένη σε ένα δεδομένο : αποστολή τους δεν ήταν η ενημέρωση, με άποψη ή χωρίς, αλλά το πλασάρισμα και η πώληση του γεγονότος ως εμπορεύματος. Στόχος, που δεν μπορεί να επιτευχθεί παρά με τακτικές πρόκλησης σοκ και δέους. Η τάση ήταν φανερή στην εκφορά του λόγου, την κίνηση της κάμερας, τη μουσικούλα με σασπένς, όλα όσα ανέκαθεν μετέτρεπαν την είδηση σε σκηνή από θρίλερ.
Εύλογα, ο δείκτης χονδροείδειας των τακτικών, μεγάλωσε μαζί μ’ εκείνον της αναστολής δυσπιστίας του θεατή – πολίτη. Η εξέλιξη ήταν αντίστοιχη εκείνης στον κινηματογραφικό βιότοπο των θρίλερ, με τις έντεχνα καλλιεργημένες ατμόσφαιρες και τους χαρακτήρες με σάρκα και οστά, να υποσκελίζονται απ ‘ τον δισδιάστατο «κακό» και το λουτρό αίματος που προκαλεί στο πλαίσιο …της κακότητάς του.
Ο ρόλος των μίντια στην εποχή της fake πανδημίας μεγιστοποιείται εκ του ότι η τακτική του σοκ και δέους γίνεται «έξω απ’ τα δόντια» επιλογή της παγκόσμιας διακυβέρνησης *, για το πέρασμα των αντι-ανθρώπινων πολιτικών της. «Συνωμοσιολογώντας», μπορεί κανείς να πει ότι …η κουλτούρα του τρόμου, από τα θρίλερ του Χίτσκοκ, μέχρι τις θριλεροποιημένες σημερινές «ειδήσεις», υπήρξε η μεθοδική καλλιέργεια του θεατή – πολίτη γι’ αυτό που βιώνει σήμερα.
Είναι φυσικό, όσοι είχαμε από παλιά ενστάσεις ** να έχουμε ακόμα περισσότερες, σήμερα που οι σκοποί πίσω απ’ τις τακτικές είναι ευδιάκριτοι.
Είναι επίσης φυσικό, όλοι όσοι καταβρόχθισαν επί δεκαετίες το τοξικό μενού των μίντια *** να το καταβροχθίζουν σήμερα με βουλιμία ακόμα μεγαλύτερη, εν μέσω «πανδημίας» και αντιμετωπίζοντας …κίνδυνο επιβίωσης.
Κάπου εκεί προκύπτει η διάκριση ανάμεσα σε ψεκασμένους και αψέκαστους.
Εύλογα, οι πρώτοι ανήκουν, ή δια της βίας κατατάσσονται, στους νοσταλγούς του φαύλου παρελθόντος : «εθνικιστές», «ρατσιστές», «angry white males» κοκ.
Γιατί τα συνθήματα που κινητοποίησαν, στο φαύλο παρελθόν, ξεσηκωμούς και επαναστάσεις [«Ελευθερία Ή Θάνατος», να πούμε] παρουσιάζονται σήμερα ανεδαφικά, όσο τα δίπολα στα οποία είχαν βασιστεί. Όλα απομυθοποιημένα, πλην ενός : 0 – 1. Θάνατος – Ζωή. Το σλόγκαν «η ανθρώπινη ζωή πάνω απ’ όλα» όχι ακριβώς αθώο, είναι ιδεολογικό αντίστοιχο της πανταχού παρουσίας της μάσκας : συρρίκνωση του ανθρώπου σε κινούμενο ένστικτο, ον δίχως πρόσωπο, δίχως τη δυνατότητα διάκρισης ανάμεσα στο ζην και το ευ ζην.

* Υπαρκτής, αν και αόρατης, σκιώδους, προς το παρόν τουλάχιστον.
** …όπως πχ. : «ένας πολίτης μονίμως βουτηγμένος στο ‘συναίσθημα’ αδυνατεί να κάνει νηφάλιες σκέψεις, πράγμα ιδιαίτερα βολικό για κάποιους».
*** Η απριορική συνθήκη μιας επιτυχημένης αγωγής είναι η πίστη στην αξία του δασκάλου.