Υπό τον τίτλο, O Tempora, Ο Μόριες, ο εκ της “Εφημερίδας” των “Συντακτών” Γιώργος Τσιάρας, θεώρησε σωστό να δημοσιεύσει το εξής κείμενο για τα όσα διαδραματίζονται στη Λέσβο:

Βλέπω τα τρομολαγνικά βίντεο από τη Λέσβο και το μυαλό μου γυρίζει στο φοβερό καλοκαίρι του ’15. Σίγουρα θα θυμάστε: μετά από ένα πρώτο ξέφρενο, ασυγκράτητο κύμα προσφυγιάς, οι αφιλόξενοι εταίροι μας άρχισαν ένας ένας να κλείνουν τα σύνορα, στριμώχνοντας δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους στον λαιμό της μποτίλιας – την Ειδομένη.
Υστερα έπεσαν οι τζίφρες στο ντιλ της ντροπής της Ε.Ε. με τον αργυρώνητο «κυματοθραύστη» Ερντογάν. Και τότε έγινε σαφές ότι οι κάτοικοι των νησιών του ανατολικού Αιγαίου, που στη συντριπτική πλειονότητά τους υποδέχτηκαν με περίσσια ανθρωπιά τους θαλασσοδαρμένους, θα πλήρωναν ακριβά την τόση τους αποκοτιά.
Ετσι κι έγινε: οι νησιώτες μας είδαν τα μέρη τους να μετατρέπονται σε αποθήκες ψυχών. Σε μοντέρνα στρατόπεδα συγκέντρωσης τόσο απάνθρωπα και αποτρόπαια, ώστε να απελπίζουν όσους καταλήγουν μέσα και να αποθαρρύνουν τα μιλιούνια των ξεριζωμένων απέναντι. Ετσι αντάμειψε η «πολιτισμένη» Ευρώπη τη μεγαλοψυχία των χιλιάδων εθελοντών που όρμηξαν τότε στα νερά για να σώσουν όχι μόνο τα μισοπεθαμένα γυναικόπαιδα, αλλά και την ανεξίτηλα λεκιασμένη τιμή των λοιπόν μαυρόψυχων Ευρωπαίων, που σπέρνουν όλο αυτό το κακό με τους μακρινούς πολέμους τους και μετά χύνουν κροκοδείλια δάκρυα κοιτώντας τους πνιγμένους πίσω από τις τάφρους και τα τείχη…
Πού πήγαν όλοι αυτοί οι μυριάδες βαθιά αλληλέγγυοι Ανθρωποι; Πώς γίνεται τόση Αγάπη, Μίσος; Δυστυχώς, είναι νομοτελειακό να μην αντέχει άλλο ο κόσμος μετά από πέντε χρόνια συνεχούς κοροϊδίας, ιδίως σε έναν μικρό τόπο σαν τη Μυτιλήνη, όπου οι περισσότεροι ζουν από τις υπηρεσίες και τον τουρισμό. Αυτό είναι το ιδανικό «χώμα» για την ανάπτυξη του φασισμού. Κι όμως, η μόνη λύση που βλέπει η πειθήνια κυβέρνηση Μητσοτάκη είναι η «συνταγή Σαλβίνι» – βίαιες επαναπροωθήσεις, πλωτά φράγματα και άγρια αστυνομική καταστολή σε βάρος των εγκλωβισμένων…

Είναι, πιστεύω, σκόπιμο να ρίχνει κανείς μια ματιά σε κείμενα όπως αυτό. Βοηθούν σε μια πιο ρεαλιστική προσέγγιση της κατάστασης των πραγμάτων.
Σε μια φυσιολογική κοινωνία, ένας άνθρωπος σαν τον εν λόγω δεν θα επιτρεπόταν να περάσει έξω από εφημερίδα. Σε μια κοινωνία όπως η σημερινή, εργάζεται ως δημοσιογράφος.
Μοναδική παραχώρηση προς μια κοινωνία που βρίσκεται σε …προφασιστικό στάδιο είναι η …νομοτέλεια της εξάντλησης της αντοχής της.  Πάλι καλά. Πριν ένα μήνα μόλις, καθηγητής πανεπιστημίου του Βορείου Αιγαίου ονόματι Στράτος Γεωργούλας δημοσίευε άρθρο στο ίδιο έντυπο, με τίτλο “Γράμμα προς ένα φασίστα των νησιών μας”, ξεκινώντας το με τη φράση “άκου φασιστάκο” […παραφράζοντας τον Reich]
Η ταχύτητα  με την οποία κινήθηκαν τα “προοδευτικά” μίντια μετά τα γεγονότα της Μόριας …κόβει την ανάσα. Μια πληθώρα από ρεπορτάζ πλημμυρισμένα από επίπλαστη ανθρωπιά και ψυχοπονιάρικες εικόνες [κατά βάσιν μωρά και παιδάκια] προσπαθούν να κερδίσουν το “χαμένο έδαφος”, κάνοντας τον κόσμο να ξεχάσει την ουσία της υπόθεσης: βρισκόμαστε υπό καθεστώς εισβολής αμάχων… *
Δεν ξέρω αν το σενάριο περί χρησίμων ηλιθίων είναι πιο επίφοβο από εκείνο που μιλάει για εντεταλμένη υπηρεσία. Συνειδητοποιώ άλλωστε ότι το ένα δεν αποκλείει το άλλο: χρήσιμοι ηλίθιοι σε εντεταλμένη υπηρεσία. Αν το σκεφτείς λίγο, όχι απλώς δεν το αποκλείει αλλά το προϋποθέτει: ποιος άλλος από ένα θηριώδη ηλίθιο θα υπονόμευε συστηματικά τη χώρα του, θεωρώντας ότι εργάζεται για ένα καλύτερο αύριο;

* Παρεμπιπτόντως, αυτός είναι ο τίτλος βιβλίου του Σταύρου Λυγερού, από τους μετρημένους στα δάχτυλα ανθρώπους που τιμούν τη δημοσιογραφία στην Ελλάδα. Κυκλοφόρησε το 2016.