Ελλείψει σοβαρότερου topic [με όλο το σεβασμό στον παθόντα], o …σάλος της ημέρας αφορά αυτό εδώ που φωτογράφισα από το in.gr
Αν Νο 1 καθήκον των media προς τον εαυτό τους [ = την οικονομική τους επιβίωση] είναι όχι η παρουσίαση γεγονότων, αλλά η διαρκής πρόκληση “σοκ και δέους”, γιατί να δίνω σημασία σε ό,τι και αν μου λένε; Και γιατί να εξαιρούνται απ’ τον κανόνα θέματα “υγείας” και “δημόσιας σφάλειας”; τι με βεβαιώνει ότι …εκεί αίφνης τα παράσιτα ανακαλύπτουν τον ενάρετο εαυτό τους; μήπως και σταματάει ποτέ η ροή των διαφημίσεων;
Ο φόβος είναι το πεδίο αρμονικής συνεργασίας κυβερνητικής προπαγάνδας και media. Καθένας τον αξιοποιεί με το δικό του τρόπο, αλλά είναι και στους δυο εξ ίσου απαραίτητος. A win-win situation.
Ο φόβος είναι το [κρυφό] ζητούμενο, ακόμα και πίσω από γλοιώδεις συναισθηματικές κορώνες όπως οι παρακάτω, από το ίδιο site. Οι ραγισμένες καρδιές και η ρητορική τουρκικού σίριαλ, υπηρετούν με αδιανόητο κυνισμό τον σκοπό του “μέσου”: τρομοκράτηση των γονιών για την υγεία των παιδιών τους, κλείσιμο των σχολείων επ’ αόριστο, πέρασμα [και] της εκπαίδευσης σε on line status. Ο συγχρονισμός με το, μη επιδεκτικό σχολιασμού, μπλοκάρισμα του προεδρικού tweet που μιλούσε για ανοσία των παιδιών [αποδεδειγμένη πέραν πάσης αμφιβολίας], είναι αξιοσημείωτος. Προσοχή στη διατύπωση: “επτάχρονου, χωρίς κανένα γνωστό υποκείμενο νόσημα”….
Κάπου έχει και την πλάκα του πάντως να διαπιστώνει κανείς ότι μια συμπεριφορά τύπου Μάικλ Τζάκσον ή μάλλον ντετέκτιβ Μονκ, η οποία μέχρι πριν λίγους μήνες θεωρούνταν από ειδικούς και μη χαρακτηριστικά ψυχοπαθολογική και αποτελούσε αντικείμενο οίκτου και λοιδορίας, τώρα που επιβλήθηκε ως κανόνας θεωρείται απόλυτα φυσιολογική..
Ακριβώς. Ποιος άλλος είναι ο ρόλος των “ειδικών” από το να [επανακαθ-]ορίζουν κάθε τόσο το new normal; Ο Anthony Fauci – “Αμερικανός Τσιόδρας” τον Ιανουάριο αναφερόταν σε φαινόμενα που εκτυλίσσονταν επί κινεζικού εδάφους, αποδίδοντάς τα στο “είδος του καθεστώτος” και τη “δομή της κοινωνίας”, προσθέτοντας ότι τέτοια πράγματα θα ηταν αδιανόητο να συμβούν σε μια χώρα όπως η Αμερική. “Πράγματα” που συμβαίνουν σήμερα με το νι και με το σίγμα.
ΥΓ. Πλάκα είχε ο Μονκ, για να πω την αλήθεια. Άσε που έχω περάσει κι εγώ κατά καιρούς “ψυχαναγκαστικού” τύπου φάσεις και …ψιλοταυτιζόμουνα.
Κι εμένα μου άρεσε. Όσο για διάφορους “ψυχαναγκαστικούς ιδεασμούς”, “διπολικές διαταραχές”, “μετατραυματικά στρες”, και τα σχετικά, είναι στο μεγαλύτερο μέρος τους φαινόμενα της πρόσφατης ψυχιατρικοποίησης καθημερινών συμπεριφορών που σε παλιότερες εποχές δεν τραβούσαν την προσοχή κανενός. Υπάρχουν φυσικά και ακραίες περιπτώσεις που απειλούν την επιβίωση του ατόμου, αλλά τέτοιες ακρότητες υπάρχουν στα πάντα. Παρεμπιπτόντως η παρούσα υστερία όντως απειλεί τη συλλογική επιβίωση ολόκληρων κοινωνιών, αλλά δε φαίνεται να ενδιαφέρεται κανένας.
Ή ακόμα χειρότερο, ενδιαφέρεται με την κακή έννοια: την προωθεί και την χειροτερεύει.