Ο πρόεδρος του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας Tedros Adhanom, δηλώνει απερίφραστα ότι ο κορωνοϊός είναι ένα πολλαπλό τεστ για την ανθρωπότητα. Ένα από τα …σκέλη αυτού του τεστ “αφορά την δυνατότητά μας για πολιτική ενότητα και αλληλεγγύη. Το αν δηλαδή ο κόσμος μπορεί να ενωθεί για να αντιμετωπίσει ένα εχθρό που δεν σέβεται σύνορα και ιδεολογίες”.
Που σημαίνει, σε απλά ελληνικά και πίσω απ’ τους ανθρωπιστικούς τόνους: για να αντιμετωπιστεί ο εχθρός, χρειάζονται μέτρα που επίσης θα αγνοούν το σεβασμό προς τα σύνορα και τις ιδεολογίες.
Και βέβαια, κάποιος πρέπει να συντονίσει την προσπάθεια. Κάποιος θα δίνει το γενικό πρόσταγμα στον υπέρ πάντων αγώνα. Κάποιος που, στη διάρκεια της κρίσης, αλλά και μετά από αυτήν, θα έχει …αναβαθμισμένο ρόλο. Γιατί, όπως σε όλες τις ουτοπίες, έτσι και στον πλανήτη αλληλεγγύης που ονειρεύεται ο κυριούλης του ΠΟΥ, κάποιοι είναι πιο “ενωμένοι” και “πιο αλληλέγγυοι” από κάποιους άλλους.
Κάνεις τον στοιχειώδη συλλογισμό: αν ο διακαής πόθος όλων αυτών των ανθρώπων είναι η οικουμενική ενότητα [για χψ δικούς τους λόγους], πόσο δύσκολο είναι να χρησιμοποιούν ως εργαλεία για την επίτευξή της μια σειρά από κρίσεις παγκόσμιας εμβέλειας; καθόλου δύσκολο, απλώς ανθώπινο, πολύ ανθρώπινο. Και πόσο απέχει από αυτό η “extreme” εκδοχή: της μεγέθυνσης, ή και κατασκευης κρίσεων εκ του μη όντος; μήπως  τους λείπουν τα μέσα και η τεχνογνωσία;
Το πρόβλημα για εμάς, τους little people είναι ότι, τα αποτελέσματα της κρίσης, κατασκευασμένης ή όχι, οφείλουν να είναι απτά για να είναι πειστικά. Ως εκ τούτου, θα πρέπει να τα νιώσουμε στο πετσί μας.