Στην πορεία δίνουν το παρόν …αντιφασίστες Μουσουλμάνοι… Πάσα υποψία περί διαπλοκής με ΣΥΡΙΖΑ είναι προϊόν ρατσιστικής εμπάθειας και πολιτικής προκατάληψης…

Οι “ιστορικές αφηγήσεις” οφείλουν να εξυπηρετούν την επιστημονική περιέργεια / ανάγκη για τεκμηρίωση του ιστορικού …και ταυτόχρονα, να συνάδουν με τα σχέδια εκείνων που τον “απασχολούν”, τον προβάλλουν και τον προστατεύουν.  Ανεξαρτήτως του αν “εκείνοι” είναι το επίσημο κράτος, ή κάποιος σχηματισμός με ιστορικό κύρος ή/και αξιώσεις εξουσίας, ένα είναι σίγουρο: …Θουκυδίδηδες δεν υπάρχουν στις μέρες μας, ούτε μπορούν να υπάρξουν: αν στοιχειώδες μέτρο αντικειμενικότητας είναι η ανεξαρτησία του επιστήμονα από τους παραδοσιακούς “πολιτικούς χώρους”, αυτή ακριβώς η ανεξαρτησία θα εγγυώταν σήμερα την …εξαφάνισή του. Η ιστορία υπάρχει για να ικανοποιεί όχι [μόνο] την επιστημονική περιέργεια, αλλά [κυρίως] τις ανάγκες της προπαγάνδας. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχει νόημα η μελέτη της. Τα γεγονότα είναι γεγονότα, οι σκοπιμότητες πίσω απ’ τις εκτιμήσεις ορατές, όσο για αντικειμενικότητα, κάτι απ’ αυτήν διαζώζεται στα κείμενα φιλότιμων ιστορικών – δημοσιογράφων. Ως πρόχειρο παράδειγμα μου έρχεται στο νου η Ιστορία της Σύγχρονης Ελλάδας 1941-1974, γραμμένη με αξιοσημείωτη ψυχραιμία από τον αριστερών καταβολών Σόλωνα Γρηγοριάδη. Ο λόγος που την αναφέρω είναι ότι η περιγραφή των γεγονότων του Πολυτεχνείου και της περιρέουσας ατμοσφαιρας, οι εκτιμήσεις και τα ερωτήματα που θέτει είναι σχεδόν ταυτόσημα με εκείνα που διάβασα στην πρόσφατη δημοσίευση του Απόστολου Δοξιάδη
https://www.protagon.gr/apopseis/editorial/to-polytexneio-alitheia-mythos-kai-paramythia-44341942115

Όμως αυτές είναι εξαιρέσεις – η εναντίον του ΑΔ κατακραυγή διαφόρων εκπροσώπων του με αξιοθαύμαστο θράσος αυτοπροσδιοριζόμενου ως “δημοκρατικού χώρου”, είναι ενδεικτική του ρόλου της “ιστορίας” στην εποχή της εργαλειοποίησης των πάντων.
Τι είναι αυτό που αληθινά λαμβάνει χώρα, σε κάθε εορτασμό της επετείου του Πολυτεχνείου; η, μέσω ενός μεμονωμένου γεγονότος, συντήρηση της μαζικής παράκρουσης ότι … ο λαός, δηλ. οι χειροκροτητές του Παπαδόπουλου, αντιστάθηκαν στη Χούντα.* Μια τελετή όπου σε “σύμβολο λαϊκής αντίστασης”, αναβαθίζεται μια θλιβερά μεμονωμένη εκδήλωση μέρους της νεολαίας.
Και βέβαια, όπου μαζική παράκρουση, να σου από δίπλα η αριστερά για να την καπελώσει, ως …”φωνή λαού”, καρπούμενη τα όποια οφέλη **.
Τι άλλο λαμβάνει χώρα; Η επανάληψη ad infinitum του μάντρα περί  Πολυτεχνείου που …έριξε τη χούντα, αφήγησης που απειλεί να ρίξει στη λήθη την αληθινή ιστορία, δηλ. ότι: την πρώτη χούντα την έρριξε η …δεύτερη. Και πάντως όχι η “λαϊκή” αντίσταση, που δεν ήταν λαϊκή, γιατί δεν ήταν μαζική. Η δεύτερη χούντα έπεσε υπό το βάρος της καταστροφής που προκάλεσε στην Κύπρο…

* πέραν των γνωστών και μη εξαιρετέων, προβεβλημένων και μη, ελάχιστων πάντως σε οποιαδήποτε περίπτωση, η “λαϊκή αντίσταση” ξεκίνησε κατόπιν εορτής, …με την πτώση της Χούντας: πεδίο τιμής της ήταν οι κερκίδες των γηπέδων, υπό τους ήχους της λαϊκής ορχήστρας του Μίκη Θεοδωράκη.

** Το ότι αυτά τα τελευταία είναι συνήθως μηδαμινά για την αριστερά [ένα 5-10% του εκλογικού σώματος από καταβολής της] αφορά ακριβώς στο ψευδαισθητικό υπόβαθρο των υποθέσεων που καπηλεύεται.