Να επισημάνουμε / προσθέσουμε στα του προηγούμενου post ότι η εξέλιξη είναι πλησιέστερα στο επίπεδο του “νομοτελειακού” παρά σ’ εκείνο του “απρόβλεπτου”. Aυτό, ανεξαρτήτως κορωνοϊού που αποτελεί απλώς μοχλό πίεσης προς την “ενδεδειγμένη” κατεύθυνση.
15 χρόνια πριν, εποχή που η καταναλωτική ευωχία πλημμύριζε την Δύση με τη μορφή των laptops και των tablets, ενώ το iphone ξεκινούσε μια θριαμβευτική πορεία λοβοτόμησης του κόσμου, ένα πράγμα γινόταν φανερό σε κάποιους από εμάς [οι παλαιότεροι αναγνώστες του ΗΧΟΥ θυμούνται ίσως κείμενα δημοσιευμένα τότε] : ο σχεδιασμός πίσω από τις “ειδυλλιακές” εικόνες ανθρώπων με laptop στην εξοχή, την ακροθαλασσιά ή την κορυφή ενός λόφου, αφορούσε στην μετατροπή κάθε χώρου, εσωτερικού ή εξωτερικού, σε χώρο εργασίας, χώρο όπου ο πολίτης/εργαζόμενος/καταναλωτής/φορολογούμενος ήταν ανά πάσα στη διάθεση του αυθέντη. Ο οποίος μπορούσε να επικαλείται καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης [“καιγόμαστε”, “το θέλω χτες” κλπ.] για να πετύχει εκείνο που ήθελε.
Τι συντελείται σήμερα με την τηλεργασία που “επιλέγουν” περισσότεροι απ’ τους μισούς πολίτες και για την …μετά τον κορωνοϊό εποχή; [αυτό το “μετά” είναι άλλη ιστορία, ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα…].
Συντελείται μια απλή ποιοτική, που στην ουσία είναι ποσοτική, αναβάθμιση:
Οι πρώην απεριόριστοι “χώροι εργασίας” περιορίζονται σε έναν : το σπίτι.
Ο κόσμος διατίθεται σε σένα αποκλειστικά on line, συμπεριλαμβανόμενου του συνάνθρωπού σου.
Παράθυρο στον κόσμο είναι από δω και πέρα αποκλειστικά η οθόνη – εργαλείο δουλειάς, επικοινωνίας, αναψυχής και ενημέρωσης.