Βλέποντας το βίντεο [κάτω], δεν έχω αυταπάτες. Ξέρω ότι είμαι ένα με την Ελένη Λουκά …στο μυαλό του κυρίου Κασσελάκη και των μυστικοσυμβούλων του.
Ο επικοινωνιακός σκοπός της προβολής του στιγμιότυπου, είναι ευδιάκριτος : ταύτιση κάθε κριτικής στο νέο ηγέτη με το state of mind της συγκεκριμένης κυρίας. Λέξη – κλειδί, η “ανωμαλία” για την οποία κραυγάζει, χαμένη μέσα στο “απελευθερωμένο από προκαταλήψεις” πλήθος.
Η συνταγή είναι δοκιμασμένη από τον αληθινό πάλαι ποτέ εργοδότη του κυρίου Κασσελάκη, Μπάρακ Ομπάμα : “όποιος επιτίθεται σε μένα, επιτίθεται στην κοινότητα ως μέλος της οποίας αυτοπροσδιορίζομαι”. Αν ο Ομπάμα υπήρξε ο πλέον διχαστικός πρόεδρος στην ιστορία των ΗΠΑ, δίνοντας το φιλί της ζωής στην “αντιρατσιστική” φιλολογία, ο κύριος Κασσελάκης μετατρέπει τον ΣΥΡΙΖΑ σε εργαστήριο παραγωγής “ομοφοβίας” με ό,τι αυτό συνεπάγεται, και με σαφείς [διχαστικούς, ξανά] σκοπούς.
Σε μια κοινωνική συνθήκη όπως αυτή, κάποιοι επιμένουμε να διηγούμαστε παρωχημένες ιστορίες, όπως αυτή με το δυο και δυο που κάνουν τέσσερα, ας πούμε. Στο μυαλό του Στέφανου Κασσελάκη είμαστε όλοι Λουκάδες. Η “μεγαλοθυμία” του ενώπιον της κάμερας είναι ίσως το πιο ανησυχητικό απ’ όλα.
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Αν πάντως μετά τις ακρότητες τις πολιτικής ορθότητας κυριαρχήσει τελικά η ακροδεξιά στην Ευρώπη, κατά πάσα πιθανότητα θα πρόκειται για μια χοντροκομμένη της εκδοχή. Λίγο δύσκολο το βλέπω στην κατάσταση που θα έχουν φτάσει τότε τα πράγματα, να υπάρχει χώρος για λεπτές διακρίσεις και διαλλακτικότητες..
Ναι, και αυτό θα είναι επίσης πρόβλημα, γιατί δεν ξεχνάμε φυσικά τις “προδιαγραφές” των εν λόγω. Ούτε και βλέπω από που κι ως που μια σειρά “πατριωτικών” κυβερνήσεων, δεν θα έκανε μια χαρά χρήση των τεχνικών ψηφιοποίησης-συλλογής data-παρακολούθησης-πρόβλεψης, δεδομένου του ότι αυτές υπό συνθήκες sovereign states πρωτοαναπτύχθηκαν – στα late ’50s, για στρατιωτικούς σκοπούς βεβαίως.
Το αυτό φυσικά και για τα επιτεύγματα της βιοτεχνολογίας και της ευγονικής – κληροδότημα, η τελευταία, στο Γ’ Ράιχ από τους Αγγλοσάξωνες.
Εξ ου και πάντα καταλήγει κανείς στο ίδιο συμπέρασμα : ρίζα του πρόβληματος δεν είναι η “κακή χρήση” της τεχνολογίας, αλλά η ύπαρξή της.
Η ίδια η ύπαρξη υπαγορεύει την κακή χρήση.
Ακριβώς έτσι. Δεν είναι πάντως θέμα “δεξιάς” ιδιοσυγκρασίας. Η χοντροκοπιά είναι πλέον προϋπόθεση για να σε καταλάβει και να σε αποδεχτεί ο κόσμος. Ας θυμηθούμε μόνο τις χοντράδες περί “Επιστήμης” που κυριάρχησαν την περασμένη τετραετία, για να μην πιάσουμε τα υπόλοιπα. Με αυτό το προσόν εξάλλου βγήκε πρόεδρος ο Kasselakis.
Πράγματι. Αλλά και η πανταχού παρούσα χοντροκοπιά προϊόν της “νέας τεχνολογίας” είναι. Αν δε γίνεις ένας two-dimensional χοντράνθρωπος, πώς θα χωρέσεις στα αλγοριθμικά καλούπια της; πώς θα μπορέσουν να κωδικοποιήσουν τις “τάσεις” και να …προβλέψουν τις “αντιδράσεις” σου, είτε ως καταναλωτή είτε ως potential …insurrectionist;
Αυτό να λέγεται. Μέσα στη φούρια τους πάντως to keep up with the times οι άνθρωποι κάπου έγιναν βασιλικότεροι του βασιλέως. Έχουμε φτάσει σε σημείο τα μηχανήματα να επιδεικνύουν σε πολλές περιπτώσεις μια λεπτότητα στη λειτουργία τους που οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν ξεχάσει εντελώς!
Ε βέβαια. Πώς αλλιώς θα ευδοκιμήσει το κονσεπτ της …”scary smart”, ασύλληπτα ευφυέστερης από μας Τεχνητής Νοημοσύνης;
Ειδικά η συνθηματολογία/αισθηματολογία της αμερικάνικης ως επί το πλείστον pop/youth culture έχει κάνει τόση προσπάθεια τις τελευταίες δεκαετίες να περιορίσει την ουσία του ανθρώπου ει δυνατόν σε μία μόνο λέξη που.. τα κατάφερε!
Βεβαιότατα.
Για το ότι ένα συγκρότημα σαν τους Beatles ανεζητείτο από πριν μετ’ επιτάσεως δεν υπάρχει αμφιβολία – οι J,P,G & R φαίνεται να ήταν οι κατάλληλοι άνθρωποι την κατάλληλη στιγμή. Από κει και πέρα αξίζει να μελετήσει κανείς τις τακτικές μέσω των οποίων οι Beatles έγιναν οι Beatles [πρωτοφανές μάρκετινγκ (εννοώ …πρωτοφανές) + ο ρόλος του George Martin, καταλυτικός στο βαθμό που η φράση “ο GM ήταν οι Beatles” δεν ακούγεται τόσο αιρετική].
Εν συνεχεία μπορεί κανείς να αναλογιστεί ότι οι Beatles ήταν αυτοί που μετέτρεψαν τα “silly love songs” σε …ιδεολογία μέσω του “All You Need Is Love”. Το οποίο υπήρξε ΠΑΡΑΓΓΕΛΙΑ, με διάμεσο φυσικά τον Brian Epstein, για να ακουστεί στην πρώτη παγκόσμια τηλεοπτική ζεύξη – τίτλος προγράμματος “Our World”, παρακολουθήθηκε από 400 εκατομμύρια θεατές σε όλο τον κόσμο.
Η παραγγελία μιλούσε για ένα τραγούδι “με απλό μήνυμα, που θα μπορούσε να γίνει κατανοητό παντού, πέρα από σύνορα και κουλτούρες”. Αν σε κάποιον δεν θυμίζει κάτι όλο αυτό …not my problem.
Παρεμπιπτόντως, ο Brian Epstein πέθανε ενάμιση μήνα μετά το κοσμοϊστορικό event, τον Αύγουστο του ’67.
Thanks for the tip man, I didn’t know any of that! Από τη δεκαετία του 90 βέβαια και μετά το πράγμα προσέλαβε τερατώδεις διαστάσεις. Blockbusters με απλοϊκά ηθικά διδάγματα, διαφημίσεις που αναφέρονται σε σένα περισσότερο παρά στο προϊόν, lifestyle περιοδικά που αντικαθιστούν τους ανθρώπους με trends, ψυχολόγοι που κολλάνε ανησυχητικές ταμπέλες πάνω σε κάθε κοινωνική συμπεριφορά κλπ. Ο πλανήτης έχει κατακλυστεί από νεαρά κυρίως άτομα που μουρμουρίζουν στον εαυτό τους υπνωτιστικά “μάντρα” του τύπου “μην ξεχνάς: είσαι αυτό, είσαι κείνο, μπορείς να το κάνεις, ζήσε τη στιγμή” κλπ. Δώστους κάτι λίγο πιο περίπλοκο και το λειτουργικό τους αμέσως.. κρασάρει.
Ακριβώς. Enter Κασσελάκης. Ο νεος είν’ ωραίος, end of story.
Το πρόβλημα είναι ότι τα συγκεκριμένα νεαρά άτομα έχουν λάβει τα διδάγματά τους από “πρωτοπόρους” προηγούμενων γενεών [των δικών μας μη εξαιρουμένων]. Βρέθηκα, υποθέτω, στην “προνομιακή” θέση από πλευράς στιγμής ενηλικίωσης [early ’80s], και έχοντας τα μάτια μου ανοιχτά από μικρός, να παρακολουθήσω το κόλπο εν τη γενέσει του. Ιδίως αυτή την αισθηματολογία / φιλοσοφία τσέπης που κινήθηκε θηριωδώς καταλαμβάνοντας την κεντρική σκηνή – και την οποία συναντάς σήμερα πίσω από τα πάντα.
Δεν θα ξεχάσω το σοκ που είχα υποστεί βλέποντας το πρώτο [για μένα] ad της Coca-Cola με “οικουμενικά μηνύματα ειρήνης & αγάπης” : κάτι παιδάκια όλων των φυλών και αποχρώσεων με το μπουκάλι στα χέρια να τραγουδάνε ένα άθλιο τραγουδάκι. Η ίδια η Coca Cola ως αναψυκτικό απουσίαζε “διακρικά” απ’ το σενάριο. Θυμάμαι με συγκίνηση τη σκέψη που είχε σχηματιστεί στο απλοϊκό μυαλό μου : “δηλαδή …όλα αυτά για τα οποία πολέμησαν και θυσιάστηκαν εκατομμύρια ανθρώπων στην ιστορία …είναι αυτή τη στιγμή διαφημιστικό σλόγκαν της Coca-Cola”.
https://www.youtube.com/watch?v=kQMRGz1PEoY