“Αν δεν μιλούσε η Σοφία Μπεκατώρου δεν θα συνέβαιναν όλα όσα συμβαίνουν τον τελευταίο μήνα. Και η ελληνική κοινωνία θα συνέχιζε τον ύπνο του δικαίου”.
Έτσι ξεκινάει το σχόλιό του ο Βασίλης Κανέλλης από το δημοσιογραφικό του μετερίζι στο …in.gr.
“Μέσα σε λιγότερο από ένα μήνα η Ελλάδα έχει έρθει τούμπα. Οι αποκαλύψεις διαδέχονται η μία την άλλη, τα στόματα έχουν ανοίξει, διαδικτυακά κινήματα έχουν ξεκινήσει να στηρίζουν γυναίκες ή άνδρες που κακοποιήθηκαν”, συνεχίζει με ενθουσιασμό που θα ταίριαζε σε απευθείας αναμετάδοση της εφόδου των στασιαστών στη Βαστίλλη.
Υπάρχει βεβαίως και η σκοτεινή πλευρά, και ο δημοσιογράφος δεν παραλείπει να την επισημάνει: Η λογική του «είναι δεξιός, φίλος του Κυριάκου και της Μαρέβας. Είναι από τους άριστους» ή «έρχονται και αποκαλύψεις για δικούς σας, αριστερούς ή… τον Χαϊκάλη ποιος τον διόρισε υφυπουργό», δημιουργεί συνθήκες πολιτικής αθλιότητας.
Όμως ο ρόλος του συγκεκριμένου “δημοσιογράφου” εδώ, δεν είναι να προστατέψει πολιτικούς, φίλους ή μη, του εργοδότη του. Είναι να πλέξει το εγκώμιο της Σοφίας για τις υπηρεσίες της στο έθνος. Και …ξεχύνεται ασυγκράτητος:
Ένα ερώτημα, όμως είναι αυτό που τριγυρίζει το μυαλό μου: «Αν δεν μιλούσε η Σοφία τι θα γινόταν;»
Πραγματικά, τα όσα ακολούθησαν μετά από εκείνη την εκ βαθέων εξομολόγηση της Μπεκατώρου, δείχνουν ότι αν δεν μιλούσε θα ήμασταν ακόμη μια χώρα στο σκοτάδι.
Μια κοινωνία που ενώ ξέρει, ενώ βλέπει, ενώ διαισθάνεται, δεν μιλά. Είτε γιατί φοβάται μην εκτεθεί, είτε γιατί έχει επικρατήσει ο ωχαδελφισμός είτε γιατί σε όλους τους χώρους που συμβαίνουν ντροπιαστικά γεγονότα επικρατεί η θεωρία του μιθριδατισμού…
…Αν δεν είχε μιλήσει, λοιπόν, η Σοφία, δεν θα κάναμε λόγο σήμερα για βιασμούς, σεξουαλικές παρενοχλήσεις, εκβιαστικά διλήμματα κυρίως σε γυναίκες – αθλήτριες…
…Αν δεν είχε μιλήσει δεν θα μαθαίναμε με λεπτομέρειες τις διαστροφές του τάδε σκηνοθέτη – ηθοποιού ή του δείνα τηλεστάρ που δεν δίσταζε να εκφοβίζει και να πιέζει γυναίκες συναδέλφους του για να ικανοποιήσει τις ορέξεις του…
…Αν δεν είχε μιλήσει η Μπεκατώρου, δεν θα γνωρίζαμε σε πανελλήνια μετάδοση ότι υπάρχει πολλή βρομιά στο θέατρο και γενικά στον καλλιτεχνικό χώρο.
Δεν θα βλέπαμε γυναίκες να αφυπνίζονται, να βγάζουν τα εσώψυχά τους, να απελευθερώνονται από τους δαίμονές τους. Δεν θα τις βλέπαμε να τολμούν να καταγγείλουν, να φωνάξουν, να βρίσουν, να ουρλιάξουν για τον πόνο που τους προκάλεσε κάποτε, κάποιος.
Ούτε θα βλέπαμε άνδρες να μιλούν για όσα υπέστησαν από μεγαλόσχημους του θεάτρου προκειμένου να πάρουν ένα ρόλο.
Αν δεν μιλούσε η Σοφία, για να μιλήσουμε και με ονόματα:
Ο Λιγνάδης θα συνέχιζε να είναι επικεφαλής στο Εθνικό Θέατρο και να απολαμβάνει της αναγνώρισης του υποκριτικού και διοικητικού ταλέντου του.
Ο Πέτρος Φιλιππίδης θα συνέχιζε στη σειρά «Χαιρέτα μου τον πλάτανο» ή στο σποτάκι για την Digea και σίγουρα δεν θα μας… χαιρετούσε τον πλάτανο στο τέλος μιας εκπληκτικής καριέρας από έναν, αναμφισβήτητα, ταλαντούχο κωμικό ηθοποιό, πλην όμως «σκοτεινό» εργοδότη.
Ο Παύλος Χαϊκάλης θα ήταν σίγουρα σε κάποιο σήριαλ, θα συνέχιζε τις αστρολογικές του αναζητήσεις και… γιατί όχι; Μπορεί να βρίσκονταν 18.533 Ελληνες που θα τον ξαναέκαναν βουλευτή του ελληνικού κοινοβουλίου και κάποιος πρωθυπουργός να τον επέλεγε ξανά για κάποιον υπουργικό θώκο.
Ο Γιώργος Κιμούλης θα παρέμενε ο γνωστός (στους καλλιτεχνικούς κύκλους) αυστηρός, για να μην πούμε κάτι χειρότερο εργοδότης.

Πώς ντιλάρει κανείς με αυτό το είδος “κοινού” και “δημοσιογράφου”; πώς επιβιώνεις * σε ένα καθεστώς όπου τα […δεκαετίες] κατόπιν εορτής καταγγελλόμενα υιοθετούνται ως γεγονότα, άνευ μεσολαβήσεως ακροαματικής διαδικασίας; η οποία αναμένεται, οψέποτε συμβεί, να είναι “ολωσδιόλου ανεπηρέαστη”; Το μόνο που ελπίζεις είναι, η τελευταία αυτή παράμετρος, το καρκατσουλο-όργιο που αναμένεται στη διάρκεια κάποιων δικών, να μη μετριάσει την όρεξη των στοχοποιημένων για μηνύσεις. Θα μου ήταν ιδιαίτερα ευχάριστο ένας από τους μηνυόμενους να ήταν ο εν λόγω “δημοσιογράφος” αλλά …rather unlikely. Η μεγαλύτερη πλάκα είναι ότι βρισκόμαστε κάποιοι σαν κι εμάς να “παίρνουμε το μέρος” ανθρώπων [“ηθοποιών”, “σκηνοθετών” κτλ.] που μέχρι χτες μας ήταν παγερά αδιάφοροι, εν ονόματι της στοιχειώδους λογικής και μόνο.
Ας πούμε, λοιπόν και τη …δική μας άποψη, όχι για το πώς θα ήταν, αλλά για το πώς θα μπορούσε να είναι η Ελλάδα το συγκεκριμένο διάστημα, αντί να ασχολείται με άτομα που [αν αληθεύουν οι αποκαλύψεις] έκαναν πρώτα ό,τι έκαναν …αθέμιτα ανταγωνιζόμενοι τους συνάδελφούς τους, και τώρα ζητούν και ρέστα:
Θα ασχολιόταν, ας πούμε [η Ελλάδα] με το έγκλημα που συντελείται με τα κυλιόμενα lockdown και τα υπόλοιπα “μέτρα για τον κορωνοϊό”, με τις προτάσεις στην EU του γλείφτη – απουσιολόγου πρωθυπουργού της χώρας για πιστοποιητικό εμβολιασμού, και με την, επίσης εγκληματική, παύση απελάσεων των λαθρομεταναστών. Όπως ο καταζητούμενος χρόνια τώρα από το FBI και τις αρχές της χώρας του, Τζαβέντ Ασλάμ, “ηγέτης” της Πακιστανικής εν Ελλάδι κοινότητας – σφηκοφωλιάς τουρκικών συμφερόντων, διά να μη λησμονώμεθα.

* Επί της ουσίας η απάντηση είναι μονόδρομος : δεν επιβιώνεις. “Run to the hills“, η μόνη λύση γι’ αυτό που έρχεται.