Από τη στιγμή που μια διαφήμιση διεκδικεί το ρόλο …έργου τέχνης, όντας ένα προσεγμένο στη λεπτομέρειά του βίντεο, με σκηνοθέτη, σεναριογράφο, αρχή, μέση και τέλος, ο …καταναλωτής δικαιούται να διεκδικήσει ρόλο …κριτικού / σημειολόγου. Έστω και για την πλάκα του.
Ο τρόπος με τον οποίο η διαφήμιση της Lacta ακκίζεται με τα politically correct κλισέ, θωπεύοντας τα αντιρατσιστικά, αντιομοφοβικά, αντι-whatever αντανακλαστικά ενος συγκεκριμένου τύπου ανθρώπου που προβάλλει την αντισυστημικότητά του ενώ είναι χωμένος μέχρι τα μπούνια στο σύστημα, είναι πέραν του αηδιαστικού. Το ίδιο και οι επίπλαστα “περίλυπες” φατσούλες διαφόρων …περιθωριοποιημένων*, αντιμέτωπων με τις “προκαταλήψεις” μιας κοινωνίας, η οποία πρέπει να αλλάξει την καρδιά της, να κοιτάξει γύρω της και ν’ αντιληφθεί πόσο ανάγκη έχουν την αγάπη της. Όλα αυτά, ενώ απολαμβάνει μια Lacta αμυγδάλου.
Το μήνυμα της σοκολατοβιομηχανίας προς όλους μας είναι “συγκινητικό” στη σαφήνειά του. Δεν ξέρω πόσοι αισθάνονται ότι είναι και [όχι ακριβώς έμμεσα] προσβλητικό:
Bλέπεις κόσμο να φοβάται. Να κλείνει την πόρτα σε οτιδήποτε διαφορετικό. Βλέπεις κόσμο γεμάτο οργή, να συμπεριφέρεται σκληρά σε όποιον θεωρεί αδύναμο και να επιτίθεται σε ό,τι του μοιάζει ξένο. Αν όμως κοιτάξεις πέρα από τα στερεότυπα, θα δεις πως ο κόσμος είναι γεμάτος με αγάπη. Lacta. Δες την αγάπη.

* παχύσαρκων [εννοείται, πρώτων και καλύτερων – μιλάμε για σοκολάτα…], ομοφυλοφιλικών ζευγαριών, διαφυλετικών ζευγαριών, ανάπηρων, εγκύων με χαλκάδες και τατουάζ…