…Σε συνέχεια του προηγούμενου post, ψάχνοντας το συγκεκριμένο τραγούδι, έπεσα πάνω σ’ αυτή τη live βερσιόν του. Και όσο να’ ναι, λίγο η – pretentious & irrelevant – οργανοπαιξία, λίγο η “μέθεξη” του σοβαροφανούς κοινού, λιγάκι εκνευρίσθηκα.
Ακούστε το [ρεφρέν του] λοιπόν, σε αντιπαραβολή με το αριστούργημα του ταπεινού Σκαφίδα.
Το ότι ο Σαββόπουλος σύχναζε στο μαγαζί όπου εμφανιζόταν ο εν λόγω, το ξέρω από πρώτο χέρι : ήμουν κι εγώ εκεί.
(Visited 106 times, 1 visits today)
Είχα φάει τεράστιο κόλλημα με το κομμάτι του Σκαφίδα όταν μου το πρότεινες πριν από χρόνια. Στο Σαββόπουλο από την άλλη δεν έχω καμία ιδιαίτερη αδυναμία, οπότε δεν αισθάνομαι και καμία ιδιαίτερη απογοήτευση. Με γειά του με χαρά του και με το Μητσοτάκη του και με τα εμβόλια και με όλα.
Η μεγαλύτερη πλάκα είναι ότι ταπεινοί και καταφρονεμένοι τύπου Σκαφίδα, όχι μόνο δεν τολμάνε να τα βάλουν με “γραμματιζούμενους” τύπου Σαββόπουλου, αλλά το ψιλοθεωρούν και τιμή τους να τους έχουν κλέψει. Τουλάχιστον ο σφουγγαράς του ‘Ντιρλαντά’ τα πήρε τα λεφτά του [σήμερα βέβαια η επικρατούσα άποψη είναι ότι ο ΔΣ δεν του το έκλεψε αλλά το παρουσίασε ως δημοτικό, νομίζοντας ότι είναι τέτοιο… Πράγμα το οποίο [δημοτικό], όπως εντέλει και καλά “αποδείχτηκε”, όντως είναι : πούτσες μπλε, μιλάμε για κλοπή + κουτοπονηριά καραμπινάτη]
Πέραν του ζητήματος της κλοπής – που τι να κλάσει δηλαδή ο Σαββόπουλος μπροστά στους Ζέπελιν – πάντα με απωθούσε στη στιχουργία του μια παντελώς ξένη για τα ελληνικά δεδομένα τάση του προς τη χασμωδία που παραπέμπει σε αυτούσια μεταφορά εισαγόμενων μετρικών τεχνικών. Με άλλα λόγια η ακουστική αισθητική των στίχων του δεν έχει τίποτα το ελληνικό και πιστεύω πως θα μου άρεσε περισσότερο αν τραγουδούσε αγγλικά ή γαλλικά εξαρχής.
Επ’ αυτού “έρχομαι να διαφωνήσω”, ή μάλλον να “καταθέσω” την προσωπική μου αδυναμία στη στιχουργία του ΔΣ, αλλά και στις υποτιμημένες σχετικά μουσικές του ικανότητες. Προσθέτοντας αυτήν που έχω ακόμα και για τις …φωνητικές, που όπως είχα διαπιστώσει τις λίγες φορές που είχαμε συναντηθεί [εν έτει ’98, μέσω του Τάσου Φαληρέα ], υποτιμάει και ο ίδιος.
Απόλυτα σεβαστό, ειδικά όταν προέρχεται από σένα. Προσωπικά πάντως βρίσκω την ποιητική του αντιαισθητική, παρά τις προσπάθειες που έκανα κατά καιρούς να τη συνηθίσω. Μπορεί να πρόκειται και για δική μου “καθαρολογική” παραξενιά, τι μάλλον δηλαδή, σίγουρα. Πολύ περισσότερο εκτιμώ τις μουσικές και φωνητικές του ικανότητες.
Ναι, είναι καλός. Ιδέα από ενορχήστρωση βέβαια, αλλά αυτό είναι κανόνας, αν όχι νόμος, για τους singer-songwriters : δεν είναι σε θέση να βάλουν τρία όργανα να συνηχήσουν, εκμεταλλευόμενοι επ’ αυτού το ταλέντο διάφορων συνεργατών τους, κατά κανόνα σπουδαγμένων.
Ομολογουμένως ουδέποτε κατάλαβα γιατί χρειάζονται …σπουδές για να ενορχηστρώσεις ένα γαμημένο τραγουδάκι, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.
Όσο για τους Zeppelin, πέρα από τα παλαιότερα κατορθώματά τους στο χώρο του blues, αυτό που μου έχει μείνει είναι η στάση του [διαχρονικά ξεπουλημένου και ξεφτιλισμένου] “μουσικού τύπου” στην πρόσφατη υπόθεση Stairway To Heaven – Taurus. Όπου το βασικό, ουσιαστικά το μόνο, επικοινωνιακό point ήταν “οι Τιτάνες” απ’ τη μια, και ο “mr. No Mark” απ’ την άλλη.
Τι να λέμε τώρα. Περισσότερο ακόμα μου είχε κάτσει στο λαιμό η ξεδιάντροπη φάση με το dazed and confused. Ποτέ δεν μπόρεσα να τους ξαναδώ με το ίδιο μάτι. Και μου άρεσαν οι άτιμοι.
Κι εμένα μου άρεσαν, never a huge fan though.
Πλάκα έχει η άποψη του Keith Richards : “η φωνή του Robert Plant μετά από λίγο αρχίζει να μου δίνει στα νεύρα. Οι Zeppelin ξεκινούν και τελειώνουν με τον Jimmy Page. Και ούτως ή άλλως, δεν θυμάμαι ποτέ να ξετρελαίνομαι μαζί τους”.
Δεν συμφωνώ, αλλά “τον καταλαβαίνω”, όπως “καταλαβαίνω” και τον φανατικό τους.