Sorry δηλαδή, αλλά δε βλέπω, ούτε ποτέ έβλεπα, γιατί πρέπει να δείχνω σεβασμό σ’ ένα άνθρωπο που δε σέβεται τον εαυτό του…
Συμπόνοια; εννοείται, αλλά είναι ένα τελείως διαφορετικό πράγμα.

Κάτω : Ο Ρουβίκωνας είναι κάτι σαν τους gay τύπου Καπουτζίδη. Αντιγράφω από κείμενο δημοσιευμένο εδώ το 2019 :
Αποστολή των celebrities είναι να αποτελούν ζωντανούς οδηγούς συμπεριφοράς, ενσαρκώσεις “κοινωνικών τάσεων” σε ένα κόσμο υπό συνεχή αναδιαμόρφωση. Ο Γιώργος Καπουτζίδης είχε εξ αρχής ένα ρόλο να παίξει: όντας προσηνής και συμπαθητικός εκ φύσεως, έγινε γρήγορα το πρότυπο “του gay για όλη την οικογένεια”. Εκείνου δηλαδή που η Ελληνίδα νοικοκυρά δεν θα είχε πρόβλημα να έχει γυιό της”. Άνοιγε έτσι το δρόμο για το next level, αποτελώντας το πρότυπο του gay …period. Aκόμα και για μη gay άνδρες που θεωρούν μια κάποια σύγχυση περί την ταυτότητά τους, χαριτωμένη.
Και θυμίζω ότι, λίγο αργότερα, οι gay είχαν μετασχηματισθεί στο πιο νομιμόφρον τμήμα της ελληνικής κοινωνίας, με “γάμους”, “υιοθεσίες” et al. Παρόμοια, φοβάμαι, η ύπαρξη του Ρουβίκωνα αποτελεί μέρος σχεδίου για την εξοικείωση του “πολίτη” με την …εκτός νομίμου / “δημοκρατικού” πλαισίου δραστηριότητα. Και με την παραβίασή τους κατά το δοκούν, κατά τις επιθυμίες δηλ. των (αοράτων) εντολέων του.