Ο κύριος Πλεύρης θέλει να προστατεύσει τους “εμβολιασμένους” απ’ τους “ανεμβολίαστους”.
Οι πρώτοι είναι προστατευμένοι σύμφωνα με τη λογική του ιδίου [αλλιώς γιατί να εμβολιαστούμε;].
Οι δεύτεροι μεταδίδουν όσο και οι πρώτοι.
Ο αντιπαθέστερος, φύσει και θέσει άνθρωπος του πολιτικού συστήματος, εξαντλεί τα τελευταία [;] αποθέματα της κακοήθειάς του στους 6.000 υγειονομικούς, επιμένοντας ότι θα βρίσκονται εκτός ΕΣΥ όσο διαρκεί η “πανδημία”.
Δεν έχει ακόμα καταλάβει ότι δεν είμαστε χρυσόψαρα. Ότι θυμόμαστε τον ίδιο και τον προϊστάμενό του να μιλούν για ανοσίες αγέλης και εμβόλια που εμποδίζουν τη μετάδοση. Ότι θυμόμαστε τα λοκντάουν, τα sms, τις απειλές, τις προσβολές, τους ανθρώπους που εξακολουθούν να πεθαίνουν ξαφνικά “χωρίς κανένα λόγο” …ή, ίσως, απ’ τα ασφαλή και αποτελεσματικά εμβόλια.
Την ίδια στιγμή που κάποιοι* αρχίζουν να μιλούν για ανάγκη “να συγχωρήσουμε ο ένας τον άλλο για όσα κάναμε όταν ήμασταν στο σκοτάδι για τον Covid”, νομίζοντας πως έτσι θα γλιτώσουν απ’ την οργή του κόσμου, ο κύριος Πλεύρης εξακολουθεί να κάνει το σκληρό αντράκι, πουλώντας εκδούλευση στους υψηλούς προστάτες του.
Δεν θα ‘πρεπε κανονικά να αισθάνεται τόσο προστατευμένος.

* …αρχής γενομένης απ’ την Emily Oster – άρθρο στην Atlantic με τίτλο “Ας κηρύξουμε μια πανδημική αμνηστία” [31/10]