Κάτω : Ο εκλογικός – πολιτικός αναλυτής κύριος Πιστόλας μας φιλοδωρεί το πονηρό χαμογελάκι του, μαζί με ψήγματα της βαθιάς του γνώσης.
Ο λόγος για τον οποίο ο Trump “θέλει” σύμφωνα με τους συζητητές να απολύσει τον Jerome Powell (αν και …δεν το κάνει) αποσιωπάται : ο ανεκδιήγητος πρόεδρος της Fed, υπερασπιζόμενος με νύχια και με δόντια την …ανεξαρτησία της, αρνείται πεισματικά να μειώσει τα επιτόκια, επιβραδύνοντας έτσι συνειδητά την οικονομική ανάπτυξη. Αυτό, ενώ τα είχε μειώσει τρεις φορές μέσα στο 2024, διευκολύνοντας σκανδαλωδώς την Biden administration. Κερασάκι στην όλη ιστορία, η ανακαίνιση του κτιρίου της Fed η οποία σύμφωνα με το ρεπορτάζ κόστισε αυτά στα οποία αναφέρεται το …χαρτί του Τραμπάκουλα : 2.5 δις δολάρια.
Ως προς το ότι “σέρνει τον Obama” που μας λέει o κύριος Πιστόλας, αφορά σε υπόθεση στην οποία δεν έχουμε πάψει να αναφερόμαστε από το ξεκίνημα του μπλογκ : την (αποδεικνυόμενη πλέον με έγγραφα) συνωμοσία της CIA με εντολές του “πρώτου Αφροαμερικανού πρόεδρου στην ιστορία”, για την κατασκευή της κατηγορίας περί “συνεργασίας του DT με τους Ρώσους”. Η τελευταία, με λυσσαλέα υποστήριξη από τα καθεστωτικά μίντια είχε δεσπόσει της πρώτης θητείας Trump, κρατώντας το δημόσιο διάλογο σε μόνιμη αναστάτωση.
Όσο για το “timing” με το οποίο εμφανίζεται το σκάνδαλο (μπροστά στο οποίο το Watergate αποτελεί ασήμαντο παράπτωμα), η σοβαρότητα του εκλογικού – πολιτικού αναλυτή φαίνεται εκ του ότι αντιμετωπίζει τη …λίστα Epstein, ομιχλωδών απολήξεων και αποκλειστικά κουτσομπολίστικης αξίας, ως μείζον ζήτημα σε σχέση με αυτό.
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Όσον αφορά πάντως την “οικονομική συμφωνία” ΗΠΑ-ΕΕ (στους τίτλους τουλάχιστον που κοίταξα σήμερα) την Ούρσουλα φαίνεται να κράζουν τα ελληνικά ΜΜΕ και όχι τον Τραμπ. Και πολύ σωστά δηλαδή, αφού ο δεύτερος κάνει απλώς τη δουλειά του.
Κι αφού ο κάθε πικραμένος έχει άποψη για τα οικονομικά, κάτσε να πω κι εγώ – πικραμένος επίσης ων – τη δικιά μου. Καμία επίπτωση δεν θα έχουν οι δασμοί αυτοί στην αεριτζίδικη έτσι κι αλλιώς οικονομία μας. Το πολύ πολύ να τρώμε φθηνότερο ελαιόλαδο σε περίπτωση που δεν συμφέρει στους δικούς μας απατεώνες να το εξάγουν στην Αμερική. Για τις πιθανές απώλειες κερδών από τις γερμανικές, γαλλικές και ιταλικές αυτοκινητοβιομηχανίες.. χεστήκαμε. Δεν είμαστε συμπατριωτάκια. Όσο ενδιαφέρονται αυτοί για τα δικά μας τα κέρδη, άλλο τόσο ενδιαφερόμαστε κι εμείς για τα δικά τους. Άσε που δεν αποκλείεται να φθηνύνουν σχετικά τα ευρωπαϊκά οχήματα που θα πωλούνται στην Ευρώπη για παρόμοιους λόγους με το ελαιόλαδο. Σταρχίδια μας επίσης για την άνοδο του πληθωρισμού στην Αμερική. They asked for it. Η μοναδική πραγματική επιτυχία του Τραμπ – η συνέχιση δηλαδή της αμερικανικής αισχροκέρδειας μέσω της εκβιαστικής πώλησης φυσικού αερίου και όπλων στην Ευρώπη – συνίσταται απλά στο γεγονός ότι κατάφερε με φωνές και απειλές αυτό που ο “Μπάιντεν” είχε καταφέρει χωρίς καμία προσπάθεια.
Τι να πω, για να το λες, έτσι θα’ναι. Όντας “εκδηλωμένα” άσχετος από οικονομικά, απαξιώ συνήθως να διαβάσω καν τέτοιας φύσεως κείμενα. Είναι που είναι θλιβερό ως θέμα, έρχεται στο καπάκι και η “φύση” της σύγχρονης οικονομίας, τα χρηματιστήρια, τα παράγωγα, τα hedge funds, η πανταχού παρούσα επιτάχυνση και γενκώς …χέσε μέσα Πολυχρόνη που δε γίναμε Ευζώνοι.
Καλά είπα κι εγώ καναδυό μαλακιούλες κουβέντα να γίνεται. Δεν πληρώνομαι βέβαια για να τις λέω – σαν τους “επαγγελματίες” καληώρα του χώρου – αλλά ούτε και τις πληρώνω από την τσέπη μου. Σε περίπτωση μάλιστα που επαληθευτούν, θα ενισχύσουν τη ματαιοδοξία μου και θα με αποζημιώσουν συμβολικά για τις (πολλές) άλλες αποτυχίες μου. Όχι δηλαδή ότι μέχρι τότε θα θυμάται κανείς τίποτα.
Εγώ πάντως θα θυμάμαι. Έχω βλακωδώς καλή μνήμη, ακόμα και για τα λιγότερα ενδιαφέροντα πράγματα …όπως τα οικονομικά.
Υποθέτω ότι οι λόγοι που με εμποδίζουν να πάρω ζεστά το θέμα με τα οικονομικά είναι ότι …κανείς δεν μπήκε στον κόπο να στρέψει το ενδιαφέρον μου (και) προς τα εκεί από παιδικής ηλικίας και, κυρίως, ότι το όλο περιβάλλον πρωτοστατούντων των “παικτών”, είναι τόσο άσχημο.
Μεταξύ μας τιμή σου και καμάρι σου που αδιαφορείς για τα “οικονομικά”. Και όσοι έκαναν περιουσίες εξάλλου, μαύρα μεσάνυχτα είχαν από θεωρία.
Εγώ πρέπει να είμαι περίπτωση, και στη θεωρία και στην πράξη. Στην πράξη δηλ. ακόμα περισσότερο γιατί από “θεωρία” κάποια βασικά τα ξέρω. Υποθέτω καθένας έχει το αδύνατο σημείο του, εμένα βρήκε να είναι αυτό. Από μικρό άλλωστε με συγκινούσε το σλόγκαν του …μικρού Καζαντζάκη (αυτό με την Γαλάτειαν και μιαν καλύβην) και τελικά μου έμεινε.
Υποθέτω ότι το να κάνει κανείς περιουσία είναι κυρίως θέμα καταγωγής/κωλοφαρδίας, και αρπακτικής διαθέσεως.
Όπως είχε πει και ο Σαμφόρ – if my memory serves me well – η κοινωνική (και οικονομική for that matter) επιτυχία καθώς και η επιτυχία στις γυναίκες προϋποθέτει μια έμφυτη αντοχή στην ανία!
Ειδικά το “να βγάζεις λεφτά” πρέπει να είναι το πιο βαρετό πράγμα του κόσμου. Α means with no end. Άσε δε το ηθικό μέρος του ζητήματος. Δεν είναι σύμπτωση που μέχρι το τέλος του Μεσαίωνα η συσσώρευση πλούτου θεωρούνταν λίγο πολύ διαστροφή.
Those were the days! 🏰
Ως προς τις γυναίκες, παράπονο δεν έχω για να πω το κρίμα μου. Και επειδή η ανοησία με ενοχλεί περισσότερο απ’ τις εμφανισιακές ατέλειες – άσε που απλώς δε νοείται γυναίκα ανόητη και όμορφη – ούτε πρόβλημα ανίας είχα ποτέ. Εκτός πια κι αν είναι η …έμφυτη αντοχή μου σ’ αυτήν και δεν το’χα καταλάβει (αποκλείεται!) 👧👱♀️👩
Εγώ πάλι βαριόμουνα φοβερά το τελετουργικό του “άντρα κυνηγού” και τα σχετικά – παρόλο που τελικά το έκανα κι αυτό με μάλλον περιορισμένη επιτυχία. Μεγαλύτερο σουξέ είχε πάντα για μένα η πρακτική τού “όσοι πιστοί προσέλθετε”😇
Να πω την αλήθεια, ποτέ δεν κατάλαβα το “στερεότυπο” (🤮) του …άντρα κυνηγού. Για μένα το πράγμα ήταν απλό, as in, κατά κανόνα, σ’ αυτές που μου άρεσαν, άρεσα επίσης – ασχέτως των όποιων προβλημάτων της ιδιας της “σχέσης”. Γενικά η ηλίθια φιλολογία των ανδρών περί γυναικών που η ψυχή τους είναι άβυσσος κτλ. κτλ. μου φαίνεται έμμεσα γλύφτικη και υποτακτική. Σιγά την άβυσσο, να πούμε.
Από μια εποχή και μετά, και σε επίπεδο φιλίας προτιμώ τη συναναστροφή των γυναικών – άλλη μια ηλιθιότητα είναι αυτή που λέει ότι δεν μπορεί να υπάρξει φιλία μεταξύ ατόμων διαφορετικού φύλου, καθότι και καλά ελλοχεύουν άλλου είδους απωθημένα.
“ΑΛ ΔΗΖ ΑΡ ΛΑΗΖ!” που έλεγε και ο Παττακός.🤣
Το πρόμπλεμ με τις γυναίκες σήμερα είναι αντίστοιχο εκείνου με τους άνδρες. Δε φτάνουν δηλ. οι άντρες – τζάμπα μάγκες απ’ τους οποίους κυριαρχείται συστηματικά ο πλανήτης μας, έχουμε τώρα και τις γυναίκες – τζάμπα μάγκες. Ακόμα πιο αντιαισθητικές, καθότι …μετατοπισμένες πιο μακρυά απ’ τη φύση τους απ’ ότι οι αρσενικοί γκαγκούρηδες.
Οι διάσημοι “μουσικοί της ροκ” άλλωστε που ήταν τα ινδάλματά μου, δεν απέκτησαν περιουσίες χάρη στο φοβερό επιχειρηματικό τους δαιμόνιο, αλλά χάρη σ’ εκείνο των φοβερών τους μάνατζερ. Είδους χαρακηριστικά ανύπαρκτου εν Ελλάδι, με την εξαίρεση περιπτώσεων τύπου …Ψινάκη (Ρουβάς), Μουρατίδη (Μαζωνάκης) 🤣🤣🤣
Κι εγώ τα πράγματα που βρίσκω ενδιαφέροντα – κατά κανόνα όχι πρακτικού χαρακτήρα – τα θυμάμαι φωτογραφικά, κατά λέξη και για πάντα. Σε θέματα πάλι βιοποριστικού χαρακτήρα – με την ευρεία έννοια – έχω ανακαλύψει κολοσσιαία κενά μνήμης που αγγίζουν τα όρια της άνοιας. Προχτές για παράδειγμα ξετρύπωσα ένα παλιό μπλοκάκι αποδείξεων και μετά τρόμου διαπίστωσα ότι δεν θυμόμουνα ούτε μισό από τα ονόματα των πελατών με τους οποίους υποτίθεται ότι συναλλασόμουνα για μήνες ολόκληρους ή και για χρόνια. Εντάξει θυμόμουνα ένα, όχι όμως για καθαρά επαγγελματικούς λόγους. Εδώ είναι πραγματικά που κολλάει το σχετικό τραγουδάκι των Husker Du:
https://youtu.be/Q_mCxpRd_yA?si=NU68PZZYlAoldDH5
Ούτως ή άλλως αυτά είναι πολύ μακρινά πλέον για μένα. Όσο για τη “νέα γενιά” έχω την εντύπωση ότι δεν ενδιαφέρεται ιδιαίτερα ούτε για “σχέσεις” ούτε για “καριέρα” ούτε για τίποτα. Και καλά κάνει στην τελική.
Η δική μου άποψη για τη “νέα γενιά” είναι ότι αποτελεί μια ακόμα παραπλανητκή γενίκευση. Γιατί, εγώ ας πούμε είμαι “χαρακτηριστικός εκπρόσωπος της δικής μου γενιάς”; ή μήπως εσύ είσαι; ‘What about us’, που λέει και το (ηλίθιο) τραγούδι.
Αποτελεί μεν γενίκευση, αλλά οι γενικεύσεις κάπου στηρίζονται. Οι εξαιρέσεις επίσης της τάδε γενίκευσης είναι διαφορετικές από τις εξαιρέσεις της δείνα. Τον εαυτό μου πάντως έχω σταματήσει να τον θεωρώ μέτρο σύγκρισης για οτιδήποτε. Αν το είχα καταλάβει αυτό από μικρός, things would be very different for me. Better that is.
Οι γενικεύσεις στηρίζονται στις ανάγκες του εκάστοτε καθοδηγητή και εν συνεχεία αφηγητή – δεν είναι μόνο οι επαναστάσεις που ξεκινούν από τα πάνω προς τα κάτω. Το ότι “προκύπτει” μια ιδέα για την εκάστοτε γενιά ισχύει, αλλά η ίδια η ιδέα …ισχύει και δεν ισχύει, imo.
Και όμως, τον εαυτό του όλο κι όλο έχει για μέτρο σύγκρισης κανείς, άσχετα τι πιστεύει.
Η μάνα μου χρησιμοποιούσε ανέκαθεν ως μέτρο σύγκρισης τους “άλλους” (με την έννοια του Χάιντεγκερ) για μένα. Εγώ πάλι χρησιμοποιούσα τον εαυτό μου για τους άλλους, με την έννοια που περιγράφεις. Και οι δυο τελικά κάναμε λάθος. Εννοείται ότι στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων αμφότερες οι παραπάνω αντιλήψεις λειτουργούν. Αλλά όχι σε όλες. Μόνο που δεν μπορείς να το ξέρεις από πριν.