Διαβάζω / ακούω τον Noam Chomsky με αδιάπτωτο ενδιαφέρον 10ετίες τώρα, ακόμα και αν βρίσκω κάποιες τοποθετήσεις του απαράδεκτες, όπως η πρόσφατη περί ανάγκης απομόνωσης των αρνούμενων τον εμβολιασμό.
Στη συνέντευξη του βίντεο [πάρθηκε πριν μερικές μέρες, παρουσιάστηκε χτες από το Democracy Now!] κάνει αυτό που μας έχει συνηθίσει : λέει με παρρησία την άποψή του, χωρίς να στρογγυλεύει προς καμία κατεύθυνση [το ίδιο και ο συνεργάτης του, Vijay Prashad].
Η διαύγεια του ανδρός δεν έχει καμία σχέση, εννοείται, με του μέσου “93χρονου” [στην πραγματικότητα, ούτε με του μέσου “30χρονου”].
Τα συμπεράσματά του δεν απέχουν από τα δικά μας : ένα είδος παραφροσύνης διέπει αυτή τη στιγμή τις διεθνείς σχέσεις στην επιφάνεια τον πλανήτη, προεξαρχόντων των χειρισμών των ασκούντων την αμερικανική εξωτερική πολιτική. Ο NC δεν παραλείπει να τονίσει πόσο συμφέρουσα θα ήταν για την Ευρώπη, από κάθε άποψη, μια προσέγγιση με τη Ρωσία.
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Τέλος πάντων ίσως πρέπει να δείξουμε κάποια κατανόηση για την υστερία που είχε πιάσει τότε τον κόσμο με τα εμβόλια. Η αναποτελεσματικότητά τους δεν είχε φανεί ακόμα στην πράξη κι ας το φώναζαν εξ αρχής ένας-δυο τρελοί παγκοσμίως. Ακόμα και οι φανατικοί αντιεμβολιαστές πίστευαν ότι παρά τις όποιες παρενέργειές τους τα εμβόλια τελικά λειτουργούν. Άντε να δούμε πότε θα υποψιαστούν ότι τα συγκεκριμένα ψευτοεμβόλια έχουν στην πραγματικότητα το αντίθετο αποτέλεσμα. Ok μαλακίες κάθομαι και λέω, και τώρα στα ίδια θα ήμασταν αν δεν είχαν παρουσιαστεί ακόμα μεγαλύτερα προβλήματα που πάλι δημιουργήσαμε μόνοι μας.
Δεν ξέρω, δεν αισθάνομαι ότι ανήκουμε στο ίδιο “είδος” με αυτούς που χειρίζονται τα θέματα και λαμβάνουν αποφάσεις. Από την άλλη δεν ξέρω τι αποφάσεις θα λάμβαναν “άνθρωποι σαν κι εμάς”, αν η μοίρα είχε επιφυλάξει σ’ αυτούς μια θέση ισχύος. Πχ., όπως [για κάποιους] είναι αυταπόδεικτο, πάγιος σκοπός των δυτικών είναι μια αποδυναμωμένη Ρωσία, ει δυνατόν στα γόνατα. Αυτός όμως υπήρξε ανέκαθεν ο σκοπός τους. Και αυτό ήταν το βασικό επιχείρημα του σύντροφου Στάλιν : αν η χώρα δεν κατάφερνε να εκβιομηχανιστεί / καταστεί ισότιμη των δυτικών της αντιπάλων, ήταν χαμένη. Εξ ου οι “μη επιδεκτικές συζήτησης πολιτικές”*. Δεν παύει κανείς να φρίττει με όλα αυτά, εννοείται, και επίσης …άντε να το εξηγήσεις σε όλους εκείνους που “ταξίδεψαν” στα Γκούλαγκ. Από την άλλη σκέφτομαι ώρες ώρες ότι είναι απλώς θέμα “μικρής” και “μεγάλης” εικόνας. Και από κει και πέρα, καθαρής τύχης [η …ερριμενότητα που λένε].
* Όπερ σημαίνει τελικά ότι, η αιτία για τις κομουνιστικές θηριωδίες, δεν αφορά στα πρόσωπα αλλά στην υποβόσκουσα …αστική φύση της ίδιας της θεωρίας. Και πάνω απ’ όλα, στον πανταχού παρόντα και τα πάντα πληρούντα εφιάλτη της “προόδου”.
Η αλήθεια είναι ότι στα νιάτα μου κι εγώ (επηρεασμένος κυρίως από τις απόψεις του Πόπερ και του Καμύ, από την ατμόσφαιρα της εποχής και το οικογενειακό μου περιβάλλον) εστίασα την προσοχή μου στις αρνητικές πλευρές του κομμουνισμού. Η επιφοίτηση μού ήρθε όχι από κάποιες καινούριες πληροφορίες που μέχρι τότε αγνοούσα – στις περισσότερες παρανοήσεις τίποτα δεν είναι στην πραγματικότητα κρυφό – αλλά όταν σε μια τυχαία συζήτηση με κάποιον αμετανόητο παλαιοκομμουνιστή άκουσα το εκπληκτικό “Δεν σου φαίνεται περίεργο που όλοι καταριούνται τον Στάλιν? Για να τον βρίζουν όλοι, κάτι καλό θα έχει κάνει!”
Όσον αφορά το “τι θα κάναμε στη θέση τους” προσωπικά καλύπτομαι από την αποστροφή του Χριστιανόπουλου όταν ρωτήθηκε κάποια στιγμή γιατί δεν κατεβαίνει στην πολιτική: “Παιδί μου η πολιτική θέλει αρχίδια. Κι εγώ δεν τάχω!”
Ο Πόπερ έχει το ενδιαφέρον του κατά την άποψή μου, ιδίως το βιβλίο για τον Παρμενίδη. Αλλά στην Ανοιχτή Πολιτεία λέει για τον Ηράκλειτο και ιδίως για τον Πλάτωνα διάφορα ασυγχώρητα πραγματάκια.
Αυτό που αντελήφθην κάποια στιγμή απ’ την πλευρά μου, καιρό αφ’ ότου είχα πάψει να είμαι “κομμουνιστής”, είναι η μονομέρεια με την οποία οι πάντες αναφέρονται στην αποτυχία του Υπαρκτού [“όπου και να έχει εφαρμοστεί το σοσιαλιστικό μοντέλο έχει αποτύχει” κλπ.], Λες και το λίαν μακροβιότερο …καπιταλιστικό μοντέλο, ας πούμε [ιδίως στον πρώτο αιώνα της ύπαρξης του] είναι στεφανωμένο με επιτυχίες.
Το περίεργο είναι ότι ο κομμουνισμός δεν απέτυχε.. πουθενά. Σε όλες τις χώρες που εφαρμόστηκε, το βιοτικό επίπεδο σαφώς και ανέβηκε σε σχέση με την προηγούμενη απελπιστική κατάσταση που είχε δημιουργηθεί από τις καπιταλιστικές τερατωδίες. Η δε σύντομη ευημερία ορισμένων καπιταλιστικών χωρών οφειλόταν αποκλειστικά στην ανάγκη να συναγωνιστούν την αυξανόμενη γοητεία του κομμουνιστικού μοντέλου υιοθετώντας κάποιες επιτυχημένες πολιτικές του. Αν δεν είχε υπάρξει το “κομμουνιστικό διάλειμμα” οι περισσότεροι θα ήμασταν σήμερα σκλάβοι στα εργοστάσια και τις φυτείες. Η δε πτώση του υπαρκτού δεν οφείλεται σε κάποιες εγγενείς αδυναμίες του συστήματος, αλλά στην επιβολή κυρώσεων από τη Δύση και στην με το στανιό εισαγωγή του οικονομικού και πολιτικού φιλελευθερισμού, τουτέστιν της οικονομικής υποδούλωσης και της αμερικανικής προπαγάνδας. But now they got wise, που θα έλεγε και ο Ελβις..
Ούτε αντιστρόφως η καταπίεση αποτελεί εγγενές χαρακτηριστικό του κομμουνισμού (ή του ισλαμισμού for that matter). Αποτελούσε και αποτελεί όμως μονόδρομο απέναντι στη δυτική επιθετικότητα και προπαγάνδα που ξαφνικά υποσχόταν στους εξαθλιωμένους ιθαγενείς των αποικιών λαγούς με πετραχήλια και κάποια στιγμή τα κατάφερε. Αν οι ευρωαμερικανικές ελίτ άφηναν επιτέλους τον υπόλοιπο κόσμο – και το δικό τους καληώρα – στην ησυχία του, η δημοκρατία και τα δικαιώματα θα εμφανίζονταν από μόνα τους με τον τρόπο που ταιριάζει στην ιδιοσυγκρασία και τις παραδόσεις του κάθε λαού.
Συμφωνώ ως προς τον κομμουνισμό αλλά εν μέρει : η καταπίεση και η λογοκρισία της άλλης άποψης έχουν αποτελέσει σήμα κατατεθέν των κομμουνιστών ηγετών από καταβολής κινήματος, και εννοώ ξεκινώντας από τον Μαρξ τον ίδιο, και φτάνοντας στον “δημοκρατικότατο” Λένιν – πριν καν έρθει στην εξουσία. Ο Στάλιν, λαμβανομένων υπόψη και των συνθηκών, ήταν η φυσική του συνέχεια.
Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να μασάει κανείς και με τα τα παραμύθια περί δημοκρατίας – και δεν εννοώ μόνο “αυτής εδώ”.
Anyway, ακόμα και αν η καταπίεση είναι κάτι εγγενές της “φύσης μας” και υπεράνω συστημάτων, δεν παύει να απαιτείται αξιολόγηση των τελευταίων με κριτήριο (και) το πόσο ενθαρρύνουν την πλευρά αυτή του ανθρώπου.
Απλώς είπα να κάνω λιγάκι το δικηγόρο του διαβόλου😈 Βασικά το “μόνο” αξιόλογο στοιχείο του δυτικού (γερμανικού δηλαδή κατά βάση) πολιτισμού είναι ακριβώς.. ο πολιτισμός. Η πολιτική του.. πολιτική αποτελούσε ανέκαθεν ένα σωρό από κοπριά 💩 στον οποίο παρεμπιπτόντως φυτρώνουν τα ωραιότερα λουλούδια!🌻🌷🌹
Αρκεί η κοπριά να ‘ναι “χωνεμένη”, αλλιώς μόνο μανιτάρια😺…https://m.youtube.com/watch?v=epguXHTpSBM
Τα οποία μανιτάρια, by the way [δεν εννοώ “αυτά”] είναι η θρεπτικότερη και υγιεινότερη τροφή για τον άνθρωπο. Literally.
Δεν το ήξερα! Καλά κάνω επομένως και τα βάζω στην πίτσα! 😁😇
Πίτσα on the other hand, as you know, είναι ένα από τα χειρότερα πράγματα στον πλανήτη. Και το λέω με οδύνη γιατί πρέπει να είμαι από τους μεγαλύτερους λάτρεις της. Φαντάσου ότι θυμάμαι την πρώτη πίτσα [ατομική] που έφαγα στη ζωή μου, 12 χρόνων. Η εκστατική αίσθηση μου έχει μείνει ανεξίτηλη. Αλλά η ζωή [πρέπει να] συνεχίζεται και ως εκ τούτου …πίτσα πούλο.
Φίλε χωρίς πλάκα μου δίνεις θάρρος να την κόψω – μεταξύ άλλων βλαπτικών εθισμών – κι εγώ. Είμαι πλέον κάποιας ηλικίας, έχω πάρει και κάτι κιλά τελευταία στα πλαίσια του επερχόμενου Αρμαγεδώνος και δεν με παίρνει για πολλά πολλά. Η σημερινή θα είναι η τελευταία!!
“Καλύτερα κι από κρέας”, όπως έλεγαν και κάποιοι παππούδες που μάζευαν κάτι πορτοκαλοκόκκινες “μανίτες”…
Όχι απλώς καλύτερα. Είναι ΚΑΛΟ STUFF σε αντίθεση με το κρέας που δεν είναι. Ιδίως το κόκκινο.