Κάποιοι τα έχουμε εμπεδώσει προ πολλού – σε ό,τι με αφορά άρχισα να διαβάζω το magnum opus του κυρίου Schwab, The Great Reset, κατεβασμένο απ’ το Amazon, την πρώτη βδομάδα της κυκλοφορίας του, Ιούλιο 2020.
Μια επανάληψη όμως που και που, μέσα από βίντεο όπως αυτό των Morris, με ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες, δεν βλάπτει.
Σε οποιαδήποτε περίπτωση, επισημαίνω τις φωτογραφίες που έχουμε δημοσιεύσει, με τον ΚΜ και το βιβλίο του κυρίου Schwab στο γραφείο του [1], αλλά και με τον ίδιο τον κύριο Schwab στα middle ‘00s [2] έχοντα μόλις επιλέξει και συμπεριλάβει τον Κυριάκο στους Young Global Leaders, 10 χρόνια + πριν καν εκλεγεί ηγέτης του κόμματος [2016]. Σημειωτέον ότι, όπως ακούμε και εδώ, ένα απ’ τα προσόντα για τη διεκδίκηση του ρόλου του YGL, είναι το νεαρόν της ηλικίας : 40 και κάτω.
Ο κύριος Μητσοτάκης στα middle ‘00s πληρούσε αυτή την προϋπόθεση. Εκείνη που δεν την πληρούσε ήταν η αδελφή του, και αυτή ίσως είναι η απάντηση στην απορία που είχα, εγώ και σίγουρα και άλλοι : πώς χάθηκε, εν μια νυκτί, απ’ το προσκήνιο η Ντόρα; μέχρι μια εποχή θεωρείτο / προωθείτο ως φαβορί για την προεδρία του κόμματος, και στη συνέχεια για την πρωθυπουργία : πιο στιβαρή σαφώς [το λες και “κωλοπετσωμένη”] και γενικά πιο ταιριαστή σε ρόλο ηγέτη από ένα άνθρωπο για τον οποίο η ίδια η μητέρα του έχει πει ότι “είναι πολύ ευαίσθητος για την πολιτική”, και ότι “δεν του ταιριάζει” – αυτό στα ‘90s. Για να μη μιλήσουμε για το πρόσθετο αβαντάζ της Ντόρας ως γυναίκας – θα ήταν ένα προοδευτικό εύσημο για τη χώρα στα μάτια των “εταίρων μας”.
Τώρα, δεν ξέρω αν πρέπει να θεωρούμε πλεονέκτημα ή μειονέκτημα του κυρίου Τσίπρα το ότι η δική του φωτογραφία με τον Schwab έχει βγει όχι σε ανύποπτη στιγμή, αλλά μετά την εκλογή του.
Στο κάτω-κάτω οι άνθρωποι του Davos [αυτό είναι ίσως το πιο αστείο απ’ όλα] θεωρούν σοσιαλιστικών προδιαγραφών το πολιτικό τους όραμα.
Είναι περίεργο, αλλά οι πρώτες γυναίκες πρωθυπουργοί αναδείχθηκαν σε μουσουλμανικές χώρες.
Αυτές που θυμάμαι είναι η Γκόλντα Μεϊρ του Ισραήλ και η Ίντιρα Γκάντι της Ινδίας – μη μουσουλμάνες, προφανώς αναφέρεσαι σε άλλες.
Έχεις δίκιο, αυτές ήταν προγενέστερες. Η πρώτη μουσουλμάνα νομίζω ήταν η Μπούτο του Πακιστάν, ενώ ακολούθησε η Τσιλέρ στην Τουρκία. Και η Γκάντι όμως αναδείχθηκε σε μια χώρα με ισχυρό μουσουλμανικό στοιχείο, ενώ στο Ισραήλ οι πατριαρχικές παραδόσεις ήταν ισχυρές. Είναι περίεργο πάντως που οι χώρες αυτές δεν είχαν πρόβλημα να εκλέξουν τότε γυναίκα πρωθυπουργό. Στην Ελλάδα μου φαίνεται προς το παρόν αδιανόητο, αλλά δεν ξέρω γιατί.
On the other hand, η Μπούτο [είχα ασχοληθεί μαζί της, ως αγοραίος τύπος, γιατί ήταν και ευειδής η δύστυχη] δολοφονήθηκε από ακραίους μουσουλμανικούς κύκλους για τις “φιλελεύθερες” θέσεις της. Η Τσιλέρ μου έχει μείνει ως μια από τις από τις αηδέστερες πολιτικές φυσιογνωμίες της “φίλης και γείτονος”. Για την οποία εν γένει, προσπαθώντας να είμαι ειλικρινής με τον εαυτό μου, δεν μπορώ να αρνηθώ ότι έχω αρκετά μεγάλη αντιπάθεια – απόηχο πατριωτικής εκπαιδευτικής κατεργασίας, αλλά όχι μόνο. Από τη δεκαετια του ’80 ακόμα θυμάμαι να τσακώνομαι με διάφορους που μου έλεγαν ότι οι κωλότουρκοι μας αγαπάνε και είναι φίλοι μας. Δεν παύει να μου προκαλεί κι εμένα απορία η περίπτωση Τσιλέρ, όπως και της άλλης κωλοκυράτσας – δε θυμάμαι αυτή τη στιγμή όνομα – που τη βγαίνει στον Έρντο από τα δεξιά.
Εντάξει εκείνο το “οι λαοί δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν μεταξύ τους” που ήρθε στην επιφάνεια επί Πασόκ, δε χρειάζεται συζήτηση. Προσωπικά δεν έχω γνωρίσει κανένα τούρκο από κοντά (εκτός από μια εξ όψεως επαφή που είχα με τους πομάκους της Ξάνθης) και ως εκ τούτου δεν έχω απέναντί τους αισθήματα ούτε μίσους ούτε συμπάθειας. Απόσο γνωρίζω πάντως η ανθελληνική προπαγάνδα στον τόπο τους υπήρξε πιο στεγανή από τη δική μας αντίστοιχη αντιτουρκική. Γενικότερα όμως έχω την αίσθηση ότι ο μουσουλμανικός πολιτισμός υπήρξε σε μεγάλο βαθμό παρεξηγημένος.
Όπως έχει πει και ο …James Hetfield, όλοι οι άνθρωποι συμπαθητικοί είναι τελικά, αν τους γνωρίσεις. Το αυτό ισχύει με μεγαλύτερη βεβαιότητα για τους πολιτισμούς. Εγώ να πω το κρίμα μου δεν πολυσυμφωνώ. Υπάρχει και το θέμα του γούστου. Εννοείται ότι και αυτό είναι υπό αίρεση, βλ. στο έλεος της συνήθειας, αλλά δεν παύει, ακόμα και “καταπιεσμένο” απ’ αυτήν να …υποβόσκει.
Γεγονός είναι ότι οι ίδιοι οι Μουσουλμάνοι δεν κάνουν και πολλά για να διαλύσουν τις παρεξηγήσεις και τα “ήξεις-αφήξεις” του Προφήτη.
Ούτε κι εγώ συμφωνώ με την άποψη αυτή. Ακόμα και στην Ελλάδα οι διαφορές νοοτροπίας και χαρακτήρα μεταξύ των 4-5 περιοχών που έζησα κατά περιόδους για ικανά διαστήματα, ήταν τόσο μεγάλες που, αν δεν ήταν το θέμα της γλώσσας, αποκλείεται να θεωρούσα ότι ανήκουν στην ίδια χώρα.
Ακριβώς. Και από την πρώτη στιγμή που ήρθε στο προσκήνιο η περί πολυπολιτισμού συζήτηση, εν Ελλάδι τουλάχιστον [τα ’90s] θυμάμαι να τσακώνομαι, ιδίως με διάφορες φίλες μου, ως προς το γιατί “έπρεπε” ντε και καλά να γουστάρω διάφορα εξωτικά όντα που παρήλαυναν απ’ τα κλαμπ της εποχής [“πάμε να δούμε μια τραγουδίστρια απ’ το Κονγκό”, “πάμε να δούμε κάτι Βενεζουελάνους”, “κάτι Σενεγαλέζους” και “κάτι Μαροκάνους”]. Πολύ μεγαλύτερο απ’ το πρόβλημα που είχα με κάποιους τέτοιους καλλιτέχνες [όπως και με …Έλληνες ή Άγγλους] ήταν αυτό της φετιχιστικής αγαλλίασης των φιλενάδων μου μπροστά ατο “εξωτικό” – το άκουγες ακόμα και στον τρόπο που πρόφεραν τους τόπους καταγωγής, όπου ξαφνικά η ιδιότητα κάποιου ως …Σενεγαλέζου, ας πούμε, τον περιέβαλε με μια αύρα κι εγώ δεν ξέρω τι. Ένας Θεός ξέρει πόσοι γκαγκούρηδες έκαναν καριέρα πάνω στην “ταξιδιάρικη” διάθεση των λευκών ακροατηρίων. Η οποία την επόμενη δεκαετία είχε πλέον κακοφορμίσει / μετατραπεί σε …αυτομαστιγωτική.
Δεν το συζητάμε. Ήξερα κι εγώ άτομα ως φοιτητής early 90s με τη συγκεκριμένη νοοτροπία, την οποία θεωρούσα downright γελοία. Κάποια στιγμή κατάλαβα μάλιστα προς μεγάλη μου έκπληξη ότι κάπως έτσι αντιμετώπιζαν μεταξύ άλλων.. κι εμένα.
Το στιλ δηλ. ως [ε]ξωτικό ας πούμε; γιατί κι αυτό κάπως …οικείο μου ακούγεται.
Κάτι τέτοιο. Ήταν η πρώτη φορά που το συνειδητοποίησα και δεν μου πολυάρεσε. Ποτέ δεν είχα φανταστεί ότι στα μάτια ορισμένων θα περνούσα για γραφικός, έστω και για καλό. Τέλος πάντων υπάρχουν και χειρότερα.
Για παρόμοιους λόγους εξάλλου απεχθάνομαι την ιδέα του τουρισμού ή ακόμα και της φωτογραφίας. Δε μου αρέσει να με αντιμετωπίζουν σαν εικόνα για τη συλλογή τους και το ίδιο δε μου αρέσει να το κάνω κι εγώ.
Δεν θα ξεχάσω την πρώτη και μοναδική φορά που πάτησα το πόδι μου στη Μύκονο, για ένα παίξιμο με το γκρουπ στο πλαίσιο “φεστιβάλ εναλλακτικού ροκ”. Με το που είχα τσεκάρει την τοποθεσία διεξαγωγής αυτού του τελευταίου, και το επίπεδο της “διοργάνωσης”, αποφάσια ότι “εγώ εδώ δεν παίζω” και κανόνισα να την κάνω την επομένη με το πρώτο πλοίο της γραμμής.
Στο μεσοδιάστημα είχα μια σειρά εμπειριών από τη Μύκονο των early ’90s – υποθέτω με ασφάλεια ότι δεν θα έχει …βελτιωθεί από τότε.
Αυτή στην οποία αναφέρομαι, απ’ αφορμής αυτού που λες περί φωτογραφιών και τουρισμού ήταν η εξής : καθόμαστε σε ένα είδος κεντρικής πλατείας or something με “γραφικά” ταβερνάκια γύρω-γύρω. Κι εκεί που τρώμε, ξεσπάει ένας καυγάς μεταξύ μαγαζατόρων, εν τω μέσω της πλατείας. Οι οποίοι δώστου να βρίζονται και δώστου να αλληλοκατηγορούνται, για λόγους που κάθε άλλο παρά σαφείς ήταν. Σε μερικά δευτερόλεπτα, από τον τόνο της φωνής κι από τη γλώσα του σώματος, μου είχε γίνει σαφές ότι οι τύποι …έπαιζαν κανονικό living theater για το φιλοθεάμον τουριστικό κοινό. Το οποίο μπορούσε έτσι να βιώσει μια αυθεντική εμπειρία με “φιλόνικους”, “ταμπεραμεντόζους” Έλληνες. Μου έχει μείνει η έκφραση ευχαρίστησης στα ροδομάγουλα πρόσωπα των βορειοευρωπαίων για την ανέλπιστη τύχη τους – κάποιοι, εννοείται, απαθανάτιζαν τη φάση.
Ήταν μια απ’ τις φορές που έχω συνειδητοποιήσει ότι το “ντρέπομαι για λογαριασμό σου” δεν είναι σχήμα λόγου.
Στη Μύκονο έχω πατήσει το πόδι μου μία μόνο φορά και για μία μόνο νύχτα – long story, αλλά ουσιαστικά κατά λάθος. Μόλις είχα κλείσει τα 18 και το θέαμα των “φουσκωτών” που αγκαλιάζονταν με πάθος και φιλιόντουσαν δημόσια it scared the hell out of me, δεδομένου μάλιστα ότι κάποιοι εξ αυτών μας την έπεφταν απροκάλυπτα. Μπορεί να φταίει και που ήμουν από χωριό, αλλά προσωπικά έχω πρόβλημα με τέτοια θεάματα και φυσικά δεν ξαναπάτησα ποτέ. Η σχέση μου με τις φωτογραφίες παρεμπιπτόντως αγγίζει τα όρια της φοβίας. Αν εξαιρέσεις το υποχρεωτικό άλμπουμ του γάμου, είναι ζήτημα να υπάρχω συνολικά σε εικοσιπέντε φωτογραφίες.. worldwide.
Το ότι δεν είναι θέμα “χωριού” εννοείται ότι …εννοείται. Δηλ. θέμα σεμνοτυφίας or something.
Αυτό που μου έχει μείνει να με ενοχλεί απ’ το συγκεκριμένο μέρος, δεν ήταν η και καλά έκλυση των ηθών, αλλά η κακομοιριά κάποιων ανθρώπων που προσπαθούσαν να αναπληρώσουν μέσα σε μια βδομάδα τις στερήσεις ενός χρόνου. Για να επιστρέψουν στο “ό,τι πεις εσύ αφεντικό” με …γεμάτες μπαταρίες μέχρι το άλλο καλοκαίρι.
Υποθέτω ότι αυτό που θυμάμαι θα έχει αλλάξει στο πλαίσο της woke κουλτούρας.
Εγώ “δόξα τω Θεώ” είχα συνηθίσει σ’ αυτό το ρόλο από πολύ νωρίς [elementary school] και όχι πάντα για καλό, εννοείται.
Αλλά, για κάποιο λόγο, στα άτομα που μου ήταν συμπαθή ήμουν συνήθως και εγώ, οπότε no big deal.