Η διαχείριση των ποδοσφαιρικών θεμάτων υπήρξε ανέκαθεν πρότυπο – σημείο αναφοράς εκείνης των πολιτικών. Στην εποχή μας έχουμε περάσει απλώς από το επίπεδο του συμβολικού σ’ εκείνο του πραγματικού.
Το κυρίαρχο “αστείο” στα σ.μ. μετά την “ανοιχτή κήρυξη πολέμου” του Μαρινάκη στην κυβέρνηση, συνοδευόμενο από τα καθιερωμένα photoshop, μιλάει για το τσιμέντωμα του πρωθυπουργού της χώρας.
Ο χρόνος γι’ αυτόν φαίνεται να τελειώνει. Όχι για όσα έχει περάσει ο “πολίτης” εξ αιτίας του από καταβολής “πανδημίας”, όχι για την καμμένη γη και τις ανεμογεννήτριες, όχι για μια εξωτερική πολιτική που έχει καταστήσει Νο 1 εχθρό της χώρας μια φίλη παραδοσιακά υπερδύναμη.
Αλλά για ένα πέναλτι.
(Visited 100 times, 1 visits today)
Αμ γιαυτό παρατήρησα μια “στροφή” στο in.gr, π.χ.:
https://www.in.gr/2022/11/07/greece/apokalypsi-oi-isxyrismoi-gia-oikiakes-plyseis-stomaxou-klonizoun-tin-ypothesi-tis-frikis-ton-petralonon/
Παρεμπιπτόντως πέτυχα και μια σοβαρή επιστημονική έρευνα:
https://www.in.gr/2022/11/07/b-science/epistimi-epithanaties-empeiries-exei-enas-stous-pente-anthropous-pou-epiviose-apo-kardiaki-anakopi/
Έχω ασχοληθεί καμπόσο με περιγραφές εμπειριών ανθρώπων επιστρεψάντων απ’ τον “άλλο κόσμο”, αλλά και [ανεπιστρεπτί] αναχωρούντων.
Σε κάποιες περιπτώσεις, η μόνη εξήγηση που χωράει είναι η πρόσβασή τους σε γνώση πέραν της κατ’ αίσθησιν εμπειρίας.
Σε κάποιες άλλες πάλι, αναγκάζεται κανείς να συζητήσει την περίπτωση επαφής του ετοιμοθάνατου με ένα όντως υπαρκτό “κόσμο των νεκρών”. Ή “των πνευμάτων”.
Τη συγκεκριμένη “εξωσωματική” εμπειρία πάντως τη βίωνα by the book επί εβδομαδιαίας βάσεως για χρόνια χωρίς φυσικά να έχω πεθάνει (καλά για το τελευταίο δεν είμαι και σίγουρος..) μόνο που η αποκόλληση από το σώμα μού δημιουργούσε φόβο και όχι γαλήνη. Σε κάποιο βαθμό πρέπει να είναι κληρονομικό, γιατί όταν το είπα κάποτε στους γονείς μου, ο πατέρας μου ομολόγησε ότι το πάθαινε κι ο ίδιος. Η μάνα μου βέβαια μού είπε τρομοκρατημένη να πάω σε ψυχίατρο.
Και εγώ τη βίωνα, υπό συνθήκες “διαλογιστικής” μουσικής ακρόασης. Άλλοτε ήταν ευφορικού – παραδείσιου τύπου και άλλοτε πήγαινε προς εφιάλτη. Με τον καιρό το φαινόμενο υποχώρησε αρκετά, όπως και άλλα που σηματοδοτούν την εφηβεία ως καθοριστική περίοδο της ζωής του ανθρώπου.
Δεν είχα πει τίποτα στους γονεις, με τους οποίους είχαμε φοβερά τεταμένες σχέσεις την περίοδο της εφηβείας μου. Με έσωσε από αυτό ένας …ψυχίατρος [καθηγητής ψυχιατρικής για την ακρίβεια] στον οποίο με πήγαν κάποια στιγμή στα 18 μου, σίγουροι ότι ήμουν τρελός.
Μετά τις σχετικές “εξετάσεις”, τα “τεστ” και τα λοιπά, και μετά από διάφορα που τους είπε, οι γονείς έγιναν …αρνάκια και δεν με ξαναενόχλησαν ποτέ. Literally.
Περιττό να πω ότι ο προφέσορας είχε συμφωνήσει 100% μ’ αυτά που πίστευα ήδη από τότε για την “επιστήμη” και τους “συναδέλφους” του.
Κάποιοι γιατροί πραγματικά δεν κολλάνε με το “χώρο” τους, ενώ συγχρόνως αφήνουν παρασάγγας πίσω την πλειοψηφία των “συναδέλφων”. Για να τους ξεχωρίζω από τους αυτοαποκαλούμενους “επιστήμονες”, χρησιμοποιώ κατεξαίρεση γιαυτούς τον όρο.. “καλλιτέχνες”😉
Ο συγκεκριμένος ήταν όντως φοβερός. Δεινός γνώστης της μουσικής και των τεχνών εν γένει, νιτσεϊκός, εκπληκτικά οξυδερκής και γενικά απ’ τα πιο ευφυή και αξιόλογα άτομα που έχω γνωρίσει. Ένα είδος …καλού Χάνιμπαλ Λέκτορ, αν μπορώ να το θέσω έτσι.
Του είχα κινήσει το ενδιαφέρον, μου είχε δώσει το ΟΚ να τον επισκέπτομαι από καιρού εις καιρόν [χωρίς λεφτά εννοείται] και κάναμε συζητήσεις που υπήρξαν για μένα πολύ χρήσιμες.
Μεταξύ άλλων μου περιέγραφε στιγμιότυπα απ΄την καριέρα του [στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα] απίστευτα ενσταντανέ της βλακείας και του κομπογιαννιτισμού που χαρακτήριζαν [και χαρακτηρίζουν] τον κλάδο του.